Baby Avengers

Emredersiniz

"Tony" Adam sonunda vazgeçip gözlerini zorla araladı ve önündeki sarışına baktı.

Tony'nin uzun zamandır görmediği bir sekilde bakıyordu.
Gülümseyerek.

Adam güzel bir haber duymak istediği için yatağında oturur pozusyona geçti.

"Steve?" Dedi. Gözlerinin umut ile parladığını 15 metre ötedeki insan bile göre bilirdi.

"Peter..." Adam dahada merakla Steve baktı. Olumsuz bir cevap olmaması için içinden Incil'deki bütün sureleri okumaya başladı.
"Onu bulduk"

Tony uzun bir zamandır yapmadığı şeyi yaptı mutlulukta  ağlamaya başladı.

Şu zamana kadar Peter ve çocuklar sayesindr böyleydi... Sonra Peter'i kaybettiler. Gülmedi hiç biri... eğlenmedi. Kayıplari aileyi parçaladı.

Şimdi ise bulunması aileyi yeniden birleştiriyor. Toparlanıyorlar...

"Gerçekten mi?" Steve, Tony'nin yüzünü avuclarının içine aldı. Göz yaşlarını baş parmakları ile silip dudağına öpücük kondurdu sonra da sarıldı.

Tony, Steve'n boynuna yüzünü gömerek mutluluktan ağladı. Steve'de Tony'nin sırtını ıslatarak ağladı

-----------'

"Babam artık beni umursamaya başlamıştır" Peter Robotun önünde dizlerini karnına çekmiş oturuyordu.

"Seni hep umursuyordu Peter... Sadece Ultron seninle oynuyor. Umudunu kaybettirip seni yanına çekiyor" Peter'in yanına yürüyüp Peter gibi oturdu. "Sakın ona kanma. Efendim sizi çok seviyor"

"Öylemi dersin?" Dedi Peter robota dönerek.

Gercekten babasına inanmak için bir bahane arıyordu Peter.

"Benim duygularim yok ama duyguları anlıyabiliyorum. Sen kırgınsın, kırılmıssı , umudun tükeniyor..." durdu ve etrafına bakındı.
"Tükenmesin sakın, o senin adına umutlu, seni merak ediyor... Çünkü bu zaman kadar çok kaybetti Peter. Birde seni kaybetmeyi göz alamaz."

Peter önünde döndü bacaklarına kendine doğru dahada çekip kollarını bacaklarına kenetledi.

Sadece geçmişini düşünmek istiyordu. Babası ile yaptıklarını, babasının söylediği cümleleri.

Hepsi ona iltilaf ediyordu.

Sen benim en iyi icadımsın

Para zamanı satın alamaz

Seni seviyorum Parker

"Peter bunu almanı istiyorum" Robota döndü.
Quill elinde küçük bir parça uzatmış Peter'a bakıyordu.

Peter bacaklarını kilitledigi kollarını açıp ayağıni ileriye doğru uzattı.

Robotun elindeki küçük parçayı eline alıp inceledi.

Bir kulaklıktı. Küçük bir kulaklık.

"Hiçbir kişi bu hattı göremez ve dinleyemez. Sadece sen ve hattin diger ucundeki kişi."

Peter gülümsedi. Sonunda biri ile ilestişime gire bilecekti. "Ama sadece 1 kez" dedi robot.
Peter'a o da yeterdi.
Sevinçle kulaklığı kulağına taktı.

"Biraz sessiz konuşman gerekecek" Peter kafasını olumluca sallayıp diğer hattın seslenmesini bekledi.

Hattan ses gelmeyince derin bir nefes alıp ayağa kakltı. Sanırım kendisinden bir pas bekleniyordu.