[Zawgyi]
ေဆာဝန္းက ခပ္တိုးတိုးရယ္ေမာရင္း ျပန္ထရန္ႀကိဳးစားေနသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ စားပြဲကိုလက္မလႊတ္ေတာ့..
ေဆာဝန္းယိုင္နဲ႔စြာရပ္ေနရင္း စိတ္ပူစြာၾကည့္ေနေသာခ်န္းမင္ကို ျပံဳးျပလာသည္။
"ခ်န္းမင္hyung ညစာစားၿပီးၿပီလား"
ခ်န္းမင္မ်က္ခံုးတို႔ တြန္႔ခ်ိဳးကုန္ၾကသည္။ အံကိုလည္းႀကိတ္ထားမိလ်က္..
ေဒါသထြက္တယ္
"အာ.. ခ်န္းမင္.."
ေဆာဝန္းရဲ႕မျဖစ္ေျမာက္ေသာ ရုန္းကန္မႈေတြကို သူလ်စ္လ်ဴရႈလ်က္ ေဆာဝန္းကိုေပြ႕ခ်ီရင္း ကုတင္ထက္ကို အသာတင္ေပးလိုက္သည္။ ေဆာဝန္းက သူ႔ကိုအေမးမ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္လာသည္။ ထိုမ်က္ဝန္းဝုိင္းဝိုင္းၾကည္ၾကည္ေတြကို ၾကည့္ရင္း ခ်န္းမင္ပိုပိုၿပီး ေဒါသထြက္လာရသည္။
"ေဆာဝန္း.. မင္းဟာေလ"
သူပါကုတင္ထက္ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ေဆာဝန္းကိုေဒါသျဖစ္စြာ ၾကည့္မိသည္။
"မင္း ဒီေန႔ အဲ့ရီဟြားကို ဘယ္ႏွနာရီေလာက္ ရပ္ေစာင့္ခဲ့တာလဲ ဟမ္? ဒီေျခေထာက္ေတြ ဒီလိုအေျခအေနျဖစ္ေအာင္ထိ မင္းဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေစာင့္ခဲ့တာလဲ"
"Hyung.. ကၽြန္ေတာ္.."
"ကိုယ္ေသခ်ာမွာထားတယ္ေလ အၾကာႀကီးမတ္တပ္မရပ္ပါနဲ႔လို႔..
တိုက္ခန္းမွာမို႔ေတာ္ေသးတယ္ လူမရွိတဲ့လမ္းမွာလဲက်သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ ေဆာဝန္း..
မင္းညဘက္ကလည္းေနာက္က်မွအိပ္ၿပီးေတာ့
မနက္က် အေစာႀကီးထ..
ခုျပန္လာေတာ့ ည၈နာရီေတာင္ရွိေနၿပီ
မင္းဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲ ဟမ္?"
"ဟို___"
"ကိုယ္ေသခ်ာနားခိုင္းထားတယ္ေလကြာ မင္းကဘာလို႔အဲ့လိုပဲလုပ္ေနရတာလဲ..
အဲ့ရီဟြားကိုလိုက္တာက ဟုတ္ပါၿပီ
ဒါေပမဲ့မင္းအဲ့ေလာက္ထိမလုပ္သင့္ဘူးေလ..
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ဂရုစိုက္..
အခုလိုမ်ိဳး အေရးႀကီးတဲ့အေျခအေနမွာ မင္းကိုယ္မွာတာကို ေသခ်ာလိုက္နာသင့္တာ"
ခ်န္းမင္စိတ္ထဲမွာ တင္းက်ပ္ေနသမၽွေတြ အကုန္ေပါက္ကြဲလိုက္မိသည္။ မ်က္ဝန္းေတြမွိတ္ကာ သူေမာဟိုက္စြာ အသက္ရွဴေနမိရင္း စိတ္ကိုၿငိမ္သက္သြားေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ေနသည္။ အသက္ရွဴႏႈန္းေတြ တည္ၿငိမ္သြားၿပီးေတာ့မွ သူေရွ႕ဘက္ကေဆာဝန္းကို ျပန္ၾကည့္မိသည္။
YOU ARE READING
Dearest, you said
Romanceဒီေန႔ crush ေလး ကၽြန္ေတာ့္ကို စၿပီးႏႈတ္ဆက္လာတယ္.. သိလား.. အဲ့ကေန တစ္ေနကုန္ ကၽြန္ေတာ္ အရူးတစ္ေယာက္လို ျပံဳးေနမိတုန္းပဲ (n˘v˘•)¬ [Uni & Zawgyi] (I don't own the cover. Found it from pinterest desu OwO)
