The cool prince who protect me.

ตัวอักษรที่ซ่อนอยู่

ฉันเหวี่ยงตัวขึ้นไปนั่งบนเตียงพร้อมกับหยิบหนังสือขึ้นมาวางบนตักนิ้วของฉันค่อยๆเปิดไล่ผ่านไปทีละหน้าอย่างตั้งใจ หนังสือเล่มนี้คงมีอายุมากแล้วล่ะ ดูจากแผ่นกระดาษที่เก่าจนกลายเป็นสีเหลืองซีดแผ่นกระดาษส่งเสียงกรอบแกรบเวลาพลิกอ่าน ตัวอักษรโบราณบรรยายอยู่ใต้ภาพสัตว์ประหลาดเหล่านั้นรวมถึงคำแปลต่างๆที่ถูกเขียนด้วยน้ำหมึกตวัดไปมา

ผ่านไปหลายชั่วโมงฉันยังคงนั่งอ่านหนังสือเล่มนี้อย่างสนใจในขณะที่เพื่อนทุกคนค่อยทยอยกันหลับหมดแล้ว ฉันค่อยเหวี่ยงขาลงจากเตียงสอดขาทั้งสองไปยังรองเท้าขนสัตว์อ่อนนุ่มแล้วค่อยๆเดินอย่างเงียบกริบจนถึงหน้าต่างบานใหญ่ที่อยู่ตรงข้ามกับเตียงนอนของฉัน ในตอนนี้ทุกอย่างดูเงียบไปหมดมีเพียงเสียงลมหายใจของสาวๆที่ยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียงและแสงเหลืองนวลตาของดวงจันทน์ที่สาดส่องมาฉันเลื่อนมือไปเปิดหน้าหนังสือ

489...

อืม..นี่มันหน้าที่เอ็ดวอร์คบอกฉันนี่นา.

ฉันก้มลงอ่านหนังสือหน้านั่นมันเกียวกับตำนานคนครึ่งมัจฉาหรือนางเงือกโดยบรรยายไว้ว่าพวกเค้า/นางชอบอาศัยอยู่ในทะเลสาบน้ำจืดและชอบขับบทเพลงอันไพเราะในช่วงดวงสุริยะโรยราคู่กับดวงดาราสนทยา

ฉันยังคงอ่านบทกวีที่กล่าวขานถึงความงามของนางเงือกต่อไปจนกระทั่งมันหายไป แบบว่าหายไปดื้อเลย!??

ฉันพลิกหน้ากระดาษไปมาเพื่อความแน่ใจแต่มันก็ยังไม่มีตัวอักษรอะไรโผล่มาทั้งสิ้น มันหายไปในจุดซึ้งฉันไม่สามารถเชื่อมต่อด้วยตนเองได้

'เจ้าจักเป็นมัจฉาดั่งเราได้ก็เมื่อเจ้าขับบทเพลงแห่งเราแล้วดิ่งลงสู่ท้องทะเลอันเป็นบ้านเกิดเรา'

ฉันอ่านบทความนั้นซ้ำไปซ้ำมามันคงหมายความว่าฉันอาจจะเป็นมัจฉาได้ชั่วคราวหากขับร้องบทเพลงแห่งนางเงือกแล้วว่ายลงไปใต้น้ำ

แล้วเพลงนั่นมันแป็นเพลงอะไร?จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันไม่ได้ร้องเพลงของนางเงือก?แล้วฉันจะรู้ได้งัยว่าถ้าดำดิ่งลงไปแล้วแล้วฉันจะไม่ตาย???

ถำถามแสนแปดผุดขึ้นมาอย่างไม่จบไม่สิ้น...เป็นเพราะนำยคนเดียวเลยเอ็ดวอร์คที่มาทำให้ฉันต้องคิดอะไรฟุ้งซ้านแบบนี้ถ้าฉันอ่านหนังสือเตรียมสอบไม่ได่ฉันจะโทษนายคนเดียวเลย!ที่ทำให้ประชากรคนฉลาดเป็นกรดในhogwartมีจำนวนน้อยลง!!

แล้วฉันก็บ้าไปคิดอะไรไม่รู้จนปวดหัว!

ฮือๆๆๆ