The cool prince who protect me.

อย่าประเมินฉันต่ำไป

เมื่อวานหลังจากที่ฉันกับเอ็ดวอร์คปรับความเข้าใจกันดีแล้ว พวกเราก็แยกย้ายกลับบ้านพักของตนเพราะพวกเราทุกคนไม่ควรเข้าบ้านพักของตัวเองช้ากว่าดวงอาทิตย์ตกสิบห้านาที ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็เถอะพอฉันกลับเข้าบ้านพักกริฟฟินดอร์ทุกคนก็ต่างรุมถามความสัมพันธุ์ของฉันกับเอ็ดวอร์คซึ่งฉันก็ตอบไปอย่างเต็มปากว่า 'เพื่อนสนิทต่างบ้าน'

ฟังดูอาจเป็นความคิดที่งี่เง่าดี กริฟฟันดอร์ไม่ญาติดีกับSlytherinพวกนั้นมันงี่เง่า ไร้เหตุผลและขี้โกงเป็นที่หนึ่งแต่ฉันกับไม่รู้สึกถึงเหตุผลแบบนี้กัปเอ็ดวอร์คเลยหมอนั่นแตกต่างออกไป

หรือไม่เค้าก็สร้างภาพ

ฉันนั่งเล็มพุดดิ้งต่อไปพลางทำการบ้านไปด้วยช่วงนี้การบ้านเยอะเป็นพิเศษอย่างยิ่งวิชาละสามสี่เล่มใหญ่ ส่วนเพื่อนๆแสนรักของฉันนั้นก็ไม่ได้ช่วยอะไรเล๊ยยยยย นอกเสียจากบอกให้ฉันทำการบ้านเร็วๆแล้วก็ชิ่งไปเม้าท์กันต่อทิ้งฉันไว้คนเดียวกับการบ้านอีกกองโต

ผ่านไปหลายสับนาทีการบ้านกองโตก็เริ่มเบาลง เบาลง จนเหลือเพียงแค่สี่เล่มเท่านั้นฉันเดินออกจากห้องอาหารตรงไปที่ห้องสมุดที่ที่ฉันจะได้ทำอะไรได้อย่างสะดวก บางทีฉันก็คิดน้อยใจว่าฉันนั้นมีค่าในสายตาใครๆบ้างรึเปล่า....

อาจจะมีประโยชน์เพียงแค่ให้เพื่อนลอกการบ้านที่เหลือก็เป็นเพียงแค่สาวน้อยชาวเอเชียคนนึงที่ไม่มีประโยชน์อะไร...

ฉันเดินไปในห้องสมุดภายในชั้นเต็มไปด้วยหนังสือมากมายไม่รู้ว่าอะไรมันดลใจแต่ฉันกลับนึกถึงตอนที่ฉันกับเอ็ดวอร์คเจอกันเมื่อสัปดาห์ที่แล้วตอนที่ฉันเห็นหนุ่มหน้าใสคนนึงกำลังส่งยิ้มอย่างยียวนมาให้ แต่กับเมื่อวานมันต่างกันออกไปรอยยิ้มนั้นาต็มไปด้วยความอบอุ่นและอ่อนโยน

"^\\^"

ฉันยิ้มออกไปอย่างไม่มีเหตุผลก่อนจะกำชับหนังสือสัตว์ในตำนานที่อยู่ในอ้อมแขนซ้อนกับสมุดการบ้านเล่มอื่นๆ

ฉันเลือกนั่งตรงโต๊ะริมสุดก่อนจะวางหนังสือที่อยู่ในมือทั้งหมดลงบนโต๊ะ ฉันหยับขนนกสีน้ำตาลอ่อนอันนีงขึ้นมากับขวดหมึกอีกขวดหนึ่งออกมาถึงแม้ว่าสมัยนี้จะมีการพัฒนะมากขึ้นแล้วแต่ฉันก็ยังรักที่จะเขียนด้วยขนนกแทนที่จะเขียนด้วยปากกาลูกลื่น(ถึงแม้มันจะลื่นกว่าเยอะ)

ฉันลุกขึ้นจากที่นั่งไปหยิบหนังสือต้นฉบับออกมาแต่ก็ถูกกระชากจากทางด้านหลัง(อีกแล้ว)ฉันจึงเสียสมดุลล้มตูดกระแทกพื้นแล้วนั่งอยู่ใกล้ๆเอ็ดวอร์ค

อ้อ

เดี๋ยว!!!

"นายมาทำอะไรเงี่ยฉันเจ็บนะย่ะรองมาล้มแทนฉันมั๊ย!"เอ็ดวอร์คอมยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะเอานิ้วชี้มีแตะริมฝีปากฉันเหมือนบอกให้ฉันเงียบ

ฉันรู้สึกใด้ว่าใบหน้าของฉันร้อนผ่าวไปหมดและเริ่มแดงเหมือนมะเขือเทศ

"จริงๆฉันก็อยากให้เธอล้มบนตัวฉันนะแต่ช่วยไม่ได้มันกระทันหันจริงๆ"

เอ็ดวอร์คพูดพลางยักไหล่ส่วนฉันน่ะหรอก็ได้แต่มองหน้าเอ็ดวอร์คด้วยความหมันไส้ เหอๆๆ

"พวกสาวๆนี่ชอบตามตื๊อเนอะ"เอ็ดวอร์คหันหน้ามาถามฉันหลังจากที่ชะเง้อหน้าไปดูต้นทาง ฉันก็เลยทำหน้าแบบว่า

'ฉันจะไปรู้เราะ'

"อย่างน้อยก็คงมีเธอคนนึงละกัน แล้วอีกไม่นานคงจะเป็นอีกหนึ่งในพัน"

"เหอะ ฉันไม่มีวันหลงสเน่ห์นายหรอกต่อให้จูบกบกับนายฉันก็เลือกกบแน่นอนร้อยเปอร์เซ็น"

"นี่ อย่าประเมินฉันต่ำไป "

"คงไม่ทันแล้วมั้ง"

ยังไม่ทันขาดคำเอ็ดวอร์คก็โน้มตัวเข้ามาหาฉันก่อนจะประกบริมฝีปากเข้ามาประกบกับริมฝีปากของฉัน ริมฝีปากของเค้าร้อนผ่าวและบดขยี้ลงมาก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนฉันไม่เคยจูบกับใครมาก่อนนี่นับเป็นจูบแรกฉันมึนงงเล็กน้อยกว่าจะหายใจติดขัดจนเอ็ดวอร์คต้องถอนจึบออกอย่างอ้อยอิ่ง