มันคงเป็นความผิดมหันของผมที่ปล่อยให้ทิฟฟานี่อยู่นอกสายตาเพราะเมื่อผมได้ยินเสียงกรีดร้องและเสียงหวาดผวาของผู้คนที่นั่งดูอยู่บนสแตนผมก็รีบหันไปมองทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
ทันทีที่ภาพของทิฟฟานี่ค่อยๆแล่นบนสมองผมช้าๆ ผมก็รีบเคลื่อนตัวด้วยความไวมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธออยู่ตรงนั๊นกำลังล่วงหล่นสู่พื้นดินใบหน้าของเธอสิ้นเผือด ร่างไร้สติ
ทันทีที่ผมถึงตัวเธอผมก็รีบกระชับตัวเธอเข้าไปกอดไว้แน่นเพื่อให้แน่ใจว่าเธอยังคงอยู่ในอ้อมกอดของผม
ทันทีที่เท้งผมแตะพื้นดินทั่งศาสตราจารย์ชายหญิงก็วิ่งกรูกันเข้ามาแต่ทุกคนต่างหลีกทางให้ผมเพื่อที่จะได้นำร่างของทิฟฟานี่ไปที่ห้องพยาบาลสะดวกขึ้น พวกเค้าคงรู้สินะว่าการที่มายืนล้อมหน้าล้อมหลังลังแต่จะทำให้เสียเวลาเปล่าพร้อมกับอาการของทิฟฟานี่ที่ใม่ค่อยดีนักหลังจากโดนลูกบลัดเจอร์กระแทกซะแรงขนาดนั๊นไม่รู้ว่าม้ามเมิ้มแตกรึเปล่าเหอะ
"...เอ็ดวอร์ค..."
ริมฝีปากของทิฟฟานี่เผยออกเล็กน้อยถึงแม้ว่าเสียงของเธอจะแผ่วเบามากแค่ไหนแต่ผมก็รู้ว่านั่นเป็นชื่อของผม ผมวางเธอลงบนเตียงในห้องพยาบาลเบาๆก่อนที่จะเดินออกจากห้องพยาบาลพร้อมกับความรู้สึกที่ผมเองใม่เคยรึ้สึกกับใครพิเศษๆมาก่อน
VOUS LISEZ
The cool prince who protect me.
Fanfictionเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของอันค่ะอาจจะมีอะไรติดขัดก็เม้นด้วยนะค่ะอย่าลืมให้ดาวด้วยนะ เกี่ยวกับเอ็ดวอร์ดหนุ่มน้อยน่าใสลูกหลานตระกูลมัลฟอย ติดตามผลงานด้วยนะค่ะ
