The cool prince who protect me.

เคล็ดลับเฉพาะตัว

ฉันเป็นคนที่จะทำอะไรก็ต้องพยายามให้ถึงที่สุดดังนั้นฉันจึงยังไม่ถอดใจ ฉันยังคงตามหาวิธีที่จะแกะตัวอักษรโบราณนั่นออกมา...มันคงเป็นโชคของฉันอย่างนึง ฉันเคยอ่านหนังสือที่มีอายุมามากกว่าหลายร้อยปีมาแล้วหลายเล่ม ดังนั้นฉันจึงค่อยๆก้าวเท้าเดินอย่างเงียบกริบแล้วตรงไปหยิบเทียนเล่มหนึ่งออกมาจากลิ้นชัก และกลับมายังที่นั่งเดิม ฉันเคยเห็นพวกพ่อมดที่มีอายุมากๆใช้าเทียนจ่อใต้แผ่นกระดาษเพื่อให้ตัวอักษรที่หายไปนั้นปรากฎ ฉันจุดเทียนไขขึ้นก่อนจะจ่อไปยังใต้แผ่นกระดาษโดยต้องกะระยะให้ถูกงั่นฉิบหายกระดาษไหม้นะค่ะ! ฉันก้มลงอ่านตัวหนังสือที่ค่อยๆปรากฎมะอย่างเบาบางอย่างใจจ่อพร้อมกับอาการปวดหลังที่ตามมาติดๆ

~~*~~

เช้าวันต่อมา~

หลังจากที่เข้าเรียนสองวิชาแรกเสร็จฉันก็เดินไปยังห้องปรุงยาอันเป็นห้องที่เอ็ดวอร์คนัดฉันไว้ ฉันเดินไปรอคุณชายปากเสียที่ระเบียงทางเข้าพลางอ่านหนังสือรอแก้เบื่อ ฉันยังคงอ่านหนังสืออย่างไม่สนใจโลกต่อไปจนกระทั่งมีแรงสะกิดจากด้านหลังฉันจึงปิดหนังสือลงพร้อมกับอ้าปากเตรียมจะท้าฝีปากกับอีตาเอ็ดวอร์ค แต่พอฉันหันไปก็แทบยั้งปากไว้ไม่ทัน เค้าคนนั้นไม่ใช่เอ็ดวอร์คแต่เป็น ปีเตอร์ หนุ่มหน้าหล่อแห่งบ้านravenclaw(แต่ก็หล่อมีระดับสู้เอ็ดวอร์คไม่ได้)

ฉันมองหน้าปีเตอร์แว๊บหนี่งก่อนจะยิ้มตอบปีเตอร์บางๆที่ยิ้มมาให้

"ไง!คุณทิฟฟานี่มาทำอะไรอยู่ตรงนี่คนเดียวหรอครับ"

"ก็อ่านหนังสือเล่นน่ะค่ะ"

ฉันตอบปีเตอร์ไปแล้วเราก็ยิ้มสลับกันเหมือนคนบ้า ฉันสังเกตุเห็นสาวๆหลายคนมองหน้าฉันด้วยสีหน้าหมั่นไส้ อิจฉา ฉันมันก็จริงๆเล๊ย!!!เพิ่งมีเรื่องกับเอ็ดวอร์คมาแท้ๆ ยังจะมามีปีเตอร์อีก ให้ตายสิ!!!คนสวนเซ็ง

"ได้ข่าวว่าคุณกับเอ็ดวอร์ค...มันใช่อย่างที่ผมคิดรึเปล่า?"

ฉันมองหน้าปีเตอร์แวบหนึ่งฉันพยายามจะพูดออกไปแต่ก็เหมือนมีก้อนหินติดคอ

"คือ...คือ..ก็แค่..."

ฉันพยายามควบคุมเสียงตะกุกตะกัก มันจะอะไรกันนะ พูดไปสิ!

แค่รู้จักกัน!!!

"คืออะไรหรอครับ"

"ก็...แค่.."

ฉันเตรียมตัวจะพูดออกไปโดยหวังว่ามันจะไม่ตะกุกตะกักเหมือนเดิม แต่ร่างของฉันนั้นเหมือนปลิวไปกับสายลมเหมือนจะถูกกระชากให้ไปตามแรงด้วยความฉุนเฉียวแต่ก็ยังนุ่มนวล ฉันจ้องมองหน้าาอ็ดวอร์คที่มองมา ไม่มีแววขี้เล่นเหมือนที่เคยแต่เหมือนมีรังสีอำมหิตย์มากกว่า จากปีเตอร์และเอ็ดวอร์คทั่งคู่ไม่ถูกกัน

"คงไม่ต้องเล่าอะไรแล้วใช่มั๊ย?!!"เอ็ดวอร์คกระแทกเสียงใส่หน้าปีเตอร์ทำเอาเจ้าตัวเหวอไปนิดนึงจากนั้นเอ็ดวอร์คก็ค่อยๆเลื่อนมิอมาโอบไหล่ฉันบางๆเหมือนแสดงความเป็นเจ้าของ

ไม่รู้อารมณ์ เวลา สถานที่หรืออะไรสักอย่างเป็นใจไม่ให้ฉันแกะมือเอ็ดวอร์ค เอ็ดวอร์คเปลี่ยนจากโอบไหล่มาจับที่ข่อมือแทนก่อนจะออกแรงกระตุกให้ตามไป...