Kolej Savaşçıları [Tamamlandı]

On Dokuzuncu Bölüm

"Burak, sen Efeyle yer değiştir." Efe çıkıp Burak onun yerine geçti. "Tamam böyle daha iyi." En baştan provayı yapıp beş dakikalık mola verdik.

Ayanın önüne çöküp kana kana su içmeye başladım. Derin şişesini köşeye fırlatıp "sen provaya gitmicek misin?" dedi. Bu günden itibaren Onura tanıtım için provalara başlayalım diye mesaj atmıştım. O da tamam demişti. "Son provamızoda yapıp çıkarım." Tekrar ayanın önüne geçip müziği açtım. Bu mizikte kaç kere prova yapmıştım bilmiyorum ama bu mizik artık öğürmeme neden oluyordu. Hızla provayı bitirip toparlanmaya başladık. "Bundan sonra saat dörtde kalkmanıza gerek yok. Cezanızı kaldırdım." Hala o partinin cezasını kaldırmayınca içim açımıştı.

Emre köşede derin bir oh çekip "sonunda ya, artık dörtde kalkamk yok. Elveda acı günler." Gözlerimi devirip "abartma istersen" dedim. "Bir daha asla dört sayısını kullanmayacağım." çantamı sırtıma taktığımda " biriniz beni bırakabilir mi?" dedim. Saat dokuza geliyordu ve bu saatte tek çıkmak istemiyordum dışarıya. "Ben bırakırım. Zaten eve gidicektim." Mete çantasını alıp yanıma geldi. "Ayrıca geç olmadı mı? Bu saatte prova?"

Ciddi mi bu çocuk?

Dersler, yarışma provaları, kafede sahne almamız... Bu kadar yoğunken nasıl tanıtıma zaman ayıracaktım? "Geç mi? Biz saat üçte çekim yaptığımızı biliriz." kapıyı açtığımda "bol şans kanak" Derin havada bana öpücük yolladığında bende ona yolladım. "Umarım bir gün hepinizin tanıtımı yapılır" Kapıdan çıkıp okulun çıkış kapıdına yöneldim. "Gelişte nasıl yapıcaksın?" Onur'a tam mesaj atıcaktım ki telefonumdan başımı kaldırıp Mete'ye baktım. "Saat on birden önce burda olmalıyım. Taksiye binerim" dedim. Eğer on biri bir dakika geçe gelirsem kapıda kaldığımın haberçisi olur.

Hızla arabaya binip Onur'un evine geldik . Arabayı evin yakına parketti. "Getirdiğin için teşekkür ederim." Kemerimi çıkartıp arabadan ineceğim sıra camdan gözlerim Onur'un afilli yürüşüne takıldı. Kapıyı açıp ona el salladım. Aynı anda Mete'nin de kapısı açıldı. "Bu mu arkadaşın?" diye sordu Mete. Başımı evet der gibi salladım. Onur bana yaklaşıp sarıldı. Baya olmuştu görüşmeyeli. Çekimde de Başkan olduğu için çok konuşamamıştık. Zaten artık dansla pek ilgilenmediği için onu şirkette görmek çok nadir olmuştu. Mete'ye  gözleri takılınca "bu kim?" dedi. "Benim grubumdan. Mete" diye açıkladım. Elini uzatıp "ben Onur" dedi. Mete yüzündeki ciddiyetliği bozmadan "Mete" dedi.

"Sen gidebilirsin" Mete'ye sahte bir gülüş attım. "Yooo aslında bende izlemek isterim." Ne yapmaya çalışıyor?! Kaşlarımı kaldırıp kaldırıp indirdim. Hayır diyordum. Beni dinlemeyip arabayı kilitledi. "Kalsın ne olucak hem onun yorumunu alırız." Onur da Mete'nin kalmasını isteyince içten oflayıp Onurun evine doğru yürüdük.

Dans kulübü bu saatte kapalı olduğu iç bizim okuldaki dans salonuda küçük olduğundan Onur'un evi en iyisi olduğunu varsaymıştık. Evinin salonu o kadar büyüktü ki bizim dans salonunun üç katı büyüklüğündeydi.

(Biricik Yıldız...)

Yemeklerimizi alıp büyük salona geçtik. Öküz sürüsüde bizimle gelmişti. Elimde tuttuğum tepsiyi koltuğun kenarındaki sehpaya indirdim. Bir saat boyunca sadece yemek yiyip telefonlarımızla oynadık. Yemeğimi iştahla yerken Efe'nin gazoz şişesiyle çıkardığı sesten rahatsız olunca "yapma şunu!" diye patladım. Efe ellerini havaya kaldırıp "tamam" dedi. Kaşımla çöpü gösterip şişeyi atmasını istedim.

Efe ayağa kalkıp şişeyi atacağı sıra "dur atma. Doğruluk mu, cesaret mi? oynarız." Efe şişeyi elinde çevirip "harika fikir." Mert'nin iğrenç fikrine Efe'nin katılmasına inanamadım.

Birkaç dakika sonra hepimiz büyük salonda bulunan masanın etrafına toplanmıştık. Efe şişenin arkasını gösterip "burası gelirse soruyu sorarsın..." ağız kısmını gösterip "burası gelirse cevaplarsın" dedi. Şişeyi hızla çevirdi. Ağız kısmı Peline, arkası ise Emre'ye gelmişti. Emre "doğruluk mu, cesaret mi?" dedi. Pelin "doğrulık" deyince Emre şaşırmıştı. "Bu odada en az sevdiğin kişi kim?" Pelin soluk bile almadan "sen" demişti Emre'ye .