Flesh

Waves

Lydia's POV

Λέξεις δεν υπήρχαν να περιγράψουν αυτό που συνέβαινε τις τελευταίες 48 ώρες περίπου. Τα είχα καταφέρει. Σχεδόν τα είχα καταφέρει. Με τη Charlotte δηλαδή που μπήκε φυλακή. Βέβαια ένα εμπόδιο που δεν είχα υπολογίσει. Το όνομα του Nikki Bella. Εκεί που όλοι νόμιζαν οτι είχε πεθάνει να τη μπροστά μου. Είχα αγωνιστεί τόσο πολύ για αυτό.

Τα παιδικά μου χρόνια ήταν τόσο ανέμελα. Ξεκινάνε με εμένα να τρέχω στους δρόμους του Φρέζνο ενώ έπαιζα με τις φίλες μου με μια μπάλα ποδοσφαίρου. Εκείνα τα χρόνια είχαν γεύση τοστ με φυστικοβούτυρο που ετρωγα τότε και νερό από το πλαστικό λάστιχο που πίναμε όλα τα παιδιά της γειτονιάς. Η Ginger, η γυναίκα που νόμιζα για μητέρα μου ήταν όμορφη. Πάντα πρόσεχε πολύ τον εαυτό της, την εικόνα της. Μου έβαζε ειδικό υγρό στα γόνατα για να μην έχουν σημάδια και να μην δείχνουν ταλαιπωρημένα. Ο Chris, o άνδρας της ήταν μόνιμα στη δουλειά. Έλλειπε 18 ώρες την ημέρα. Αυτό ήταν κάτι που η Ginger δεν άντεχε. Ήθελε την αμέριστη προσοχή του. Για αυτό και τον άφησε. Όταν ήμουν μικρή. Αν δεν υπήρχαν φωτογραφίες της σε ολόκληρο το σπίτι που μεγάλωσα μπορεί ούτε το πρόσωπο της να μην θυμώνουν... Ο  Chris δεν το άντεξε αυτό. Από την ώρα που είδε το σημείωμα με τον οποίο τον αποχαιρετούσε. Από την στιγμή εκείνη δεν άφησε το αλκοόλ. Για να μην θυμάται. Για να το ξεπεράσει. Έτσι έλεγε. Ούτε εμένα όμως θυμόταν. Και ένα κοριτσάκι έπρεπε να μάθει να προσέχει τον εαυτό του. Ίσως και τον ίδιο. Τον λυπόμουν. Έκλαιγε συχνά, έπινε ακόμα πιο συχνά. Άφησε την δουλειά του. Μάλλον γιατί την θεωρούσε υπεύθυνη για τη δυστυχία του. Ούτε μια φορά δεν ρώτησα που ήταν η μαμά, παρόλο που ήθελα πολύ. Έτσι αυτό το κοριτσάκι μεγάλωνε. Μόνη. Κλείνοντας σε μια γυάλα όλο τον πόνο της. Χωρίς να μπορεί να ξεσπάσει. Στα 14 η ζωή μου έμελε να γινόταν ακόμη χειρότερα. Ο άνεργος και αλκοολικός πλέον Chris έμεινε ανάπηρος. Οδηγούσε τύφλα και έπεσε σε ένα μικρό φαράγγι. Έπεσε ή ήθελε και το έκανε δε θα μάθω ποτέ. Το ατύχημα διέλυσε τη σπονδυλική του στήλη. Ούτε τότε πτοήθηκα. Είχα αρκετό φως μέσα μου. " Δεν πειράζει μπαμπά. Θα δουλέψω εγώ. Δεν θα σε αφήσω έτσι. Σε αγαπάω πολύ μπαμπά" του είπα όταν συνήλθε τότε. Έκλαψε. Ντράπηκε. Είναι δύσκολο να δουλεύεις σε βενζινάδικο τελικά. Να καθαρίζω εκεί, να φροντίζω να είναι όλα περιποιημένα και καθαρά. Φυσικά και να ανέχομαι και να απωθώ με κάθε τρόπο τον κάθε μεσήλικα να θέλει να με κάνει " βασίλισσα ". Όσο ο καιρός περνούσε τα πράγματα πίστευα θα αλλάξουν και όντως άλλαξαν. Έγιναν ακόμη χειρότερα. Η πρώτη δουλειά δεν έφτανε έπρεπε να βρω και δεύτερη. Η θεραπεία και τα φάρμακα να τον κρατήσουν στη ζωή. Στα 16 μου πια συμφιλιώθηκα με το γεγονός ότι η νομική δεν θα ήταν αυτό που θα έκανα. Δεν μπορούσα. Είχα άλλες ευθύνες. Για τα 19α γενέθλια μου ο Chris μου έκανε το χειρότερο και το καλύτερο δώρο στη ζωή μου. Την αλήθεια. " Δεν είσαι κόρη μου. Αυτό έγραφε το σημείωμα που μας άφησε. Ούτε δική της. Σε πήρε από ένα κοριτσάκι. Την είχαν βιάσει και δε σε ήθελε. Δεν ήθελα να πεθάνω με εκείνο το βάρος" αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια. Ευτυχώς που πέθανε μόνος του εκείνο το βράδυ. Γιατί θα τον σκότωνα με τα ίδια μου τα χέρια. Μετά... Κλάμα. Θρήνος για τα χρόνια που έχασα. Θα τα έπαιρνα πίσω. Με πολύ ψάξιμο και ελάχιστη τύχη την βρήκα. Όχι να της ζητήσω το λόγο. Να την τελειώσω όπως το έκανε εκείνη. Τα υπόλοιπα νομίζω τα ξέρεις.
Κατέβασα ένα σφηνάκι ακόμα. Ο Brock με πήρε αγκαλιά και άφησε ένα φιλί στο μέτωπο και ένα στα μαλλιά μου.
" Χαρούμενα 21α γενέθλια Lydia " είπε και γέμισε το ποτήρι του. " Εσύ?" τον ρώτησα. Γέλασε.

Brock's POV

Εσένα σε πνίγει η αδικία. Και αν υπάρχει Θεός όπως λένε μέχρι και εκείνος δεν αντέχει την αδικία. Εγώ δεν νιώθω αδικημένος ή άτυχος. Οργισμένος είμαι. Αυτή και ο θυμός μου είναι που παίζουν αυτά τα άσχημα παιχνίδια μέσα στο κεφάλι μου. Δεν έχω καμία δακρύβρεχτη ιστορία για να σου πω. Τουλάχιστον για εμένα δεν είναι. Εγώ μικρός στη γειτονιά δεν έπαιζα ανέμελα με τους φίλους μου. Έπρεπε να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Δεν μπορούσα να τους αφήσω να με λένε μπάσταρδο. Ήμουν τεράστιος. Τους τρόμαζε αυτό. Ό,τι έλεγαν ήξεραν ότι θα το πλήρωναν με ένα σπασμένο δόντι τουλάχιστον. Η μαμά μου ήταν όμορφη. Αλλά θύμα. Έβγαινε με τύπους γεμάτους νταηλίκι για να ένιωθε ασφάλεια. Το αστείο ήταν ότι αυτοί ήταν οι χειρότεροι. Ο πατέρας μου, ο κανονικός δηλαδή, δεν έμαθα ποτέ ποιος είναι. Καλύτερα έτσι. Μια μέρα των ημερών η μητέρα μου έφερε σπίτι τον Diaz. Τον άνδρα της ζωής της. Στο κορμί του δεν είχε ούτε ένα τατουάζ. Φορούσε κουστούμι. Δεν θύμιζε σε τίποτα τους πελάτες της. Α ναι ξέχασα να στο πω. Ήταν μία πόρνη. Τη βόλευε να με κατηγορεί. Να μου λέει ότι το κάνει. Για το πάντα διψασμένο μουνί της τα έκανε όλα. Προσπαθούσα πολύ μέσα μου να τη δικαιολογήσω. Να βρω έναν λόγο. Να πιστέψω ότι με αγαπούσε. Με τον Diaz τίποτα δεν ήταν χειρότερο από πριν οπότε αυτό ήταν καλό. Στην αρχή. Μέχρι που είχε τις ευλογίες του για να κάνει αυτό που έκανε πριν από εκείνον. Όπου και να πήγαινα οι ίδιοι ψίθυροι, τα ίδια βλέμματα. Δεν άντεχα. Μια κανονική ζωή ήθελα. Και εκεί είχα αποτύχει. Βλέπεις αυτό το τατουάζ στο στήθος μου? Καλύπτει τα ράμματα. Την ημέρα που ο Diaz τη σκότωσε από το ξύλο. Κυριολεκτικά. Την χτύπησε τόσο που κατέρρευσαν τα συστήματα μέσα της. Κρίμα. Προσπάθησα να τη σώσω Lydia. To 16χρονο κορμί μου πάλεψε για να την κρατήσει στη ζωή. Τόσο μεγάλο ήταν το μαχαίρι που μου κάρφωσε. Αποτύπωσα τη φωτογραφία του στο δέρμα μου γιατί εξαιτίας του ίσως να μην ζούσα. Όμως τα κατάφερα. Κάθε μέρα από την ώρα που πέθανε ευχόμουν να ήμουν εγώ. Δεν άντεχα. Πίεση για να παίζω μποξ, να είμαι ο μπράβος του μην τυχόν και κάνει κάτι εναντίον του. Να δέχομαι κάθε ξεφτίλα για όλα. Την παραμονή των 24 γενεθλίων μου του ανταπέδωσα τη χάρη. Μόλις είχε έρθει η δόση του. Μου ζήτησε να του την πάω. Του έδωσα τη νοθευμένη και βγήκα έξω. Κάθισα σε μια σκοτεινή γωνία του δρόμου και κάρφωσα την ιρωίνη σε εμένα. Περίμενα να πεθάνω. Άνοιξα τα μάτια μου και ήμουν σε νοσοκομείο. Με είχε βρει ο Paul. Κοίταξα την ώρα. Είχαν ξημερώσει τα γενέθλια μου. Ήταν κάπως σαν να γεννήθηκα πάλι. Και χρόνια μετά γνωρίζοντας τη μια βδέλλα μετά την άλλη. Μετά από πολλές με "ψυχολογικά" που ήθελαν αγάπη και φροντίδα... Την βρήκα. Ατρόμητη, όμορφη, ετοιμόλογη και ετοιμοπόλεμη. Όμως καπαρωμένη τότε. Μέχρι νεκρή νόμιζα. Το εγώ μου θρηνούσε στα βουβά και θα το έκανε για πάντα... Lydia... Ήσουν κοντά. Πολύ κοντά στο να σε ερωτευτώ. Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγεις από δίπλα μου όμως πρέπει να κάνω ότι είναι να κάνω για εκείνη.

"Χαρούμενα μου 21α γενέθλια λοιπόν. Στην υγεία μου. Ω συγνώμη και στης Nikki" είπε η Lydia κατεβάζοντας ένα σφηνάκι ακόμα. Την έπιασα από το πηγούνι και την φίλησα.