Flesh

Deals With The Devil

Τα βήματα αργά και ανήσυχα από τη μία. Από την άλλη σίγουρα και αποφασιστικά. Οι δυο γυναίκες συναντήθηκαν. Από τη μια αθλητικά παπούτσια. Από την άλλη ακριβές γόβες στιλέτο. Η μητέρα και η κόρη είχαν συναντηθεί.

Charlotte - Δεν περίμενα να σε ξαναδώ στο δρόμο μου. Πόσο μάλλον να θέλεις εσύ να με δεις...
Lydia - Είδες μαμά τελικά αλλάζουν όλα.
Charlotte - Αχ σε παρακαλώ μην με λες έτσι... Δεν με νιώθεις καν μητέρα σου
Lydia - Ναι... Όντως δεν το ήξερα μέχρι τώρα. Νόμιζα ότι η μητέρα μου ήταν μια άλλη
Charlotte - Το ξέρω εγώ φρόντισα για αυτό.
Lydia - Α εσύ την πλήρωσες να του πει όλα αυτά τα ψέματα... Αυτό ομολογώ δεν το ήξερα.
Charlotte - Και τότε γιατί τα σκαλίζεις? Τι νομίζεις ότι θα πετύχεις
Lydia - Θέλω να μάθω. Η γυναίκα αυτή η Ginger δεν μπορεί να μου δώσει εξηγήσεις. Πέθανε. Ο Chris το ίδιο και μέχρι την τελευταία του στιγμή ήταν κορόιδο... Θέλω μόνο να ξέρω. Να μάθω
Charlotte - Και που θα ωφελήσει αυτό;
Lydia - Θελω να σε δικαιολογήσω μέσα μου κάπως. Πάντοτε είχα την ανάγκη για την παρουσία μιας μαμάς και αισθανομαι την ανάγκη να σε συγχωρεσω. Για αυτό θέλω να ξέρω.

H Charlotte δεν μιλησε. Την κοίταξε. Η Lydia περίμενε μια απάντηση. " Εντάξει θα σου πω τα πάντα. Μετά αποφάσισε μόνη σου τι θα κάνεις. Θα σου πω την αλήθεια. Την δική μου αλήθεια και μετά κάνε ό,τι θεωρείς εσυ σωστο" είπε η Charlotte και πηρε μια βαθεια ανάσα

Charlotte's P.O.V.

Έπρεπε να επαναφέρω στη μνήμη μου όλα εκείνα όσα προσπαθώ να θάψω τα τελευταία χρόνια... Η Lydia όμως είχε κάθε δικαίωμα να γνωρίζει τι συνέβη. Τα μάτια της ανυπόμονα. Το πόδι της χτυπούσε νευρικά το πάτωμα. Ήταν ανήσυχη κοιτούσε εξεταστικά τις κινήσεις μου.

~ 20 χρόνια περίπου πριν ~

Μικρό κοριτσάκι ήμουν ακόμα. Μόλις μου είχαν ανακοινώσει πως θα έχανα το σχολικό έτος λόγω απουσιών... Καταθέσεις, δικαστήρια, εξετάσεις, καβγάδες, ξεφτίλα... Ένα μικρό πλασματάκι μεγάλωνε μέσα μου μετά από εκείνη την απαίσια νύχτα. Αυτό το τέρας είχε αφήσει για πάντα τα ίχνη του πάνω του. Αρκετοί λόγοι για να πάρω φόρα και να πηδήξω από κάπου ψηλά. Η απελπισία μου μεγάλη. Οι δικοί μου ήθελαν να το ξεφορτωθώ όσο πιο γρήγορα γινόταν και να συνεχίσω τη ζωή μου. Το έμαθα όμως ήδη αρκετά αργά και όσο οι μέρες περνούσαν ακόμα πιο γρήγορα. Δεν ήθελα οι τελευταίες μου ώρες να ήταν σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου στα σχεδόν 14 μου... Η μητέρα μου τότε είχε μια ιδέα. Να γεννηθεί αυτό το μωρό και να δωθεί σε μια οικογένεια που θα το είχε περισσότερο ανάγκη. Δεν ακούστηκε τρομερά άσχημο. Έτσι και αυτό θα είχε μια ζωή χωρίς να γνωρίζει τον άσχημο τρόπο από τον οποίο είχε προέλθει και θα ζούσε ευτυχισμένο... Θα ήθελα πολύ αυτό το πλάσμα να είναι καλά και ευτυχισμένο απλά κάπου μακριά. Δεν το αγαπούσα τότε, δεν θα μπορούσα να το αγαπήσω. Μεγαλώνοντας όμως συνειδητοποίησα ότι ήταν το μόνο που θα με αγαπούσε όπως ήμουν. Θα με πίστευε αν καθόμουν να εξηγήσω τα πάντα. Αλλά δεν είχε νόημα πια. Έβλεπα αυτό το πλάσμα να μεγαλώνει πάνω μου, αυτό μπορούσε χωρίς δεύτερη σκέψη να με τρελάνει. Όμως έπρεπε να κάνω υπομονή. Λίγος καιρός είχε μείνει... Όσο λίγη ήταν και η τιμωρία του κτήνους. Ζούσε... Πίσω από κάγκελα και ανάμεσα σε άλλους τροφίμους.
21/7
Το κλάμα της ακούστηκε δυνατά... Για λίγο όμως. Ταλαιπωρήθηκε τόσο πολύ για να βγει από εμένα... Σαν να μην ήθελε. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το ταλαιπωρημένο μωρό να προσπαθεί να βρει λίγη ζέστη στα χέρια μου. Χαμογελούσε. Έτσι έδειχνε τουλάχιστον. Δεν πρόλαβα να της χαμογελάσω. Η μαμά μου μπήκε στο δωμάτιο του νοσοκομείου μαζί με μια πολύ όμορφη και ψηλή γυναίκα. Κοίταξε την μικρή εξεταστικά. "Αχου την είναι πραγματικά πανέμορφο μωρό. " είπε με μια ψιλή φωνή. " Άμα την θέλετε είναι όλη δική σας..." της είπα χωρίς να περιμένω απάντηση. " Για αυτό ακριβώς ήρθα κοριτσάκι μου" είπε και πήρε την μικρή από τα χέρια μου, άφησε πίσω μια βαλίτσα χρήματα. Μου ευχήθηκε περαστικά, άνοιξε την πόρτα και έφυγε... Δεν πρόλαβα να αισθανθώ το κενό μέσα μου.. Έπρεπε να φύγουμε. Έτσι και έγινε... Μέχρι τότε μέναμε στο Dallas του Τέξας. Μετακομίσαμε στη Φλόριντα. Εκεί σιγά σιγά όλα γύριζαν στα κανονικά τους. Νέο σχολείο, νέοι φίλοι, νέες παρέες... Φλέρτ δεν περίμενα έτσι και αλλιώς να ξακάνω. Το Κολλέγιο ήταν μια απίστευτη εμπειρία. Εκεί έμαθα πως χτίζεται και διοικείται μια επιχείρηση. Στάθηκα άξια για πολλά χρόνια δίπλα στον πατέρα μου και τον βοήθησα να χτίσει το όνομα του. Μέχρι που αποφάσισα πως θέλω το δικό μου. Το έκανα με μεγάλη επιτυχία. Η μια επιτυχία στον τομέα των επιχειρήσεων διαδέχονταν την άλλη. Φήμη και χρήματα. Αργότερα γνώρισα τον 3H και τον Zack. Είχαν μία ιδέα κατά την οποία θα βγάζαμε πολύ. Δεν είχαν άδικο. Το όλο πλάνο τους ήταν πολύ καλοστημένο. Απλά χρειάζονταν το κεφάλαιο, το οποίο έδωσα. Στην αρχή με τις αμφιβολίες μου αλλά τελικά πήγε πάρα πολύ καλά. Εν τέλει κατέληξα το πρωί να ασχολούμαι με τις λοιπές επιχειρήσεις μου και το βράδυ με αυτό. Όλα λειτουργούσαν απίστευτα μέχρι που... Βρέθηκε ξανά στο δρόμο μου εκείνο το μωρό. Μόνο που πλέον δεν είναι ένα μικρό μωράκι. Είναι μια όμορφη γυναίκα. Με πείσμα και δύναμη. Με μια καρδιά γεμάτη εκδίκηση και ένα χαμόγελο που κανένας δεν μπορεί να πει όχι. Η οποία γυναίκα με μισεί όσο τίποτα

~ End Of Charlotte's P.O.V ~

Η Lydia είχε ακούσει τα πάντα. Ανέλυε κάθε λεπτομέρεια στο κεφάλι της. Κάθε λέξη πονούσε. Της θύμιζε κάθε λεπτό από την ζωή που έκανε. Η Charlotte την κοιτούσε και περίμενε μια λέξη από εκείνη. "Δεν σε μισώ... Είσαι η μαμά μου δεν μπορώ να σε μισήσω. Μέχρι τώρα νόμιζα ότι ήταν εκείνη αλλά δεν ήταν. Την αγαπάω και εκείνη πάρα πολύ. Αλλά είσαι η αληθινή μου. Είσαι εδώ και το συζητάμε.... Όσο και αν με ενοχλεί να το πω σε πιστεύω." είπε η Lydia σέρνοντας αμήχανα το πόδι της στο τσιμέντο. Η Charlotte την κοίταξε έκπληκτη. "Θέλω να αναπληρώσουμε το χαμένο έδαφος... Ξέρω ότι μπορεί να με μισείς. Έχεις χίλιους λόγους να με μισείς αλλά πάντα θα έχω την ανάγκη σου" συνέχισε η Lydia και περίμενε μια αντίδραση. "Δεν σε μισώ κορίτσι μου... Αυτός το τέρας θα σαπίζει για πάντα εκεί μέσα. Τώρα δεν μπορεί να μου κάνει τίποτα. Ούτε σε εσένα μπορεί. Θα ήθελα πολύ να αναπληρώσουμε αυτόν τον χρόνο και να μάθεις πολλά μέσα από την κοινή μας πορεια. Να δεις ότι μπορώ να διορθώσω ο,τι έγινε τότε." της είπε η Charlotte και την πήρε αγκαλιά. Η Lydia πέρασε τα χέρια της γύρω από την Charlotte και την αγκάλιασε. Το βλέμμα της χαμογέλασε. Τα είχε σχεδόν καταφέρει... Μερικά γλυκανάλατα λογάκια και κατάφερε να κάνει την Charlotte να κάνει το μεγαλύτερο λάθος της ζωής της.