Flesh

Blank Space

Nikki's P.O.V.

Η σάρκα μας είναι αυτό που μας ακολουθεί συνήθως. Η ψυχή μας και το σώμα μας περιβάλλεται από αυτή. Ακόμα και μετά το θάνατο μας είναι εκείνη που φθείρεται πρώτη. Η σάρκα μας ουσιαστικά δεν άντεξε εκείνο το κάτι που μας διαπέρασε και βρισκόμαστε να πεθαίνουμε. Στην τελική νιώθει τα πάντα. Όταν πονάει η ψυχή σου συνήθως πονάει και το κορμί σου. Το κουφάρι σου βλέπουν να περιφέρεται και σε θεωρούν ζωντανό... Είσαι όμως;
Τη σάρκα σου κοιτούν να βασανίζουν. Αυτή κλείνουν σε μέρη για να τιμωρήσουν και αυτήν υποσιτίζουν... Ξέρουν ότι αν δεν αντέξει εκείνη δεν έχεις ελπίδες. Αυτή δέχεται τα πάντα. Σωματικό πόνο, ψυχικό πόνο, αντιδράσεις άμυνας ή επίθεσης. Είναι πλασμένη να δέχεται και χάδια και αγκαλιές και φιλιά όμως. Είναι πλασμένη να ανασυγκροτηθεί από την αρχή. Είναι το μαντήλι που έχεις για να κλάψεις από την ημέρα που γεννιέσαι. Η ελευθερία έχει γλυκόπικρη γεύση. Μπορώ να φωνάξω χωρίς να με ακούσει κανείς. Έχω την ευκαιρία να ξεκινήσω από την αρχή χωρίς κανείς να με ψάξει. Όμως δεν γινόταν. Τουλάχιστον όχι τώρα. Η Paige ήταν τραυματισμένη μετά την έκρηξη. Όλοι μας δηλαδή. Ο John αναγκάστηκε να νοσηλευτεί. Είχε μια θλάση το πόδι του. Εκεί κιόλας έγινε δήλωση του θανάτου μου και της Paige. Έπρεπε κάπως να βεβαιωθούμε ότι δε θα μας έψαχναν. Η έκπληξη μου όταν ο John άφησε το κινητό του στα χέρια μου ήταν τεράστια. Είχαν περάσει 2 χρόνια... Δύο χρόνια από την τελευταία φορά που ήμουν ελέυθερη. Είχαν φύγει από πάνω μου και δεν είχα καταλάβει τίποτα. Μέσα στα βασανιστήρια, μέσα στο ξύλο... Είχα περάσει από μια κόλαση οπότε η δεύτερη δε θα ήταν τόσο άσχημα. Οι εκδορες και οι μώλωπες της Paige χειροτέρευαν και κινδύνευαν να μολυνθούν. Μια κλήση στο κινητό με έκανε να τρομάξω και να βγω από τις σκέψεις μου. Το σήκωσα. Ήταν ο John. Έστελνε κάποιον να μας πάρει. Το είπα στην Paige και χαμογέλασε. Μερικές ώρες μετά ήμασταν στο σπίτι του John. Καθαρές, φαγωμένες και ασφαλείς. " Μια ζωή δεν μου είναι αρκετή για να σε ευχαριστήσουμε για ότι έχεις κάνει για εμάς... Μέχρι και γιατρό έφερες για τα τραύματα μας" του είπα και εννοούσα κάθε λέξη. Εκείνος χαμογέλασε και δεν είπε τίποτα απλά βολεύτηκε καλύτερα δίπλα μου. Ήθελα τόσο πολύ να βρω τον Seth. Να του πω να μην πιστέψει τίποτα ότι ήμουν καλά και θα γυρνούσα. Δεν γινόταν όμως. Μπορεί να του έκανα κακό άθελά μου και αυτό ήταν μια ιστορία μεταξύ μου και των άλλων... Όλα σύντομα θα έμπαιναν στη θέση τους.

End Of Nikki's P.O.V.

" Μεγάλη πυρκαγιά που οδηγήθηκε σε έκρηξη έλαβε χώρα στην κλινική ψυχιατρικής αποκατάστασης της Αριζόνα. Η αιτία ήταν ένας ασθενής ο οποίος κατά μια διαβολική σύμπτωση βρέθηκε στις εγκαταστάσεις της κουζίνας του ιδρύματος. Από ότι όλα δείχνουν ο δράστης Shane McMahon κατά τη διάρκεια της κρίσης του έβαλε φωτιά αλλά ούτε ο ίδιος κατάφερε να ξεφύγει. Τουλάχιστον 12 νεκροί και ακόμη περισσότεροι τραυματίες και αγνοούμενοι. Για οτιδήποτε νεότερο θα υπάρχει διαρκής ενημέρωση " Αυτά τα νέα ακούγονταν παντού. Σε όλα τα μέσα.
Αυτή η είδηση χτύπησε διαφορετικά στα αυτιά πολλών. H Charlotte ξεφύσηξε με ανακούφιση. Το κτήνος δεν υπήρχε... Ο Paul κάπως ανήσυχος... Ο Seth φώναξε... Ο Dean έτρεξε όσο πιο γρήγορα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής . Εκεί επικρατούσε το χάος. Συγγενείς, υπάλληλοι, ιατροδικαστές. Ο Seth είχε βολευτεί σε μια γωνιά στο πάτωμα μέχρι να κοπάσει το πλήθος. Δεν έφευγε από εκεί αν δεν έπαιρνε απαντήσεις. Ο Dean τον κοίταξε αλλά δεν του μίλησε. Ένας ιατροδικαστής ξαφνικά πλησίασε τον Seth. Του είπε να πάει για μια αναγνώριση. Το σεντόνι σηκώθηκε. Το πτώμα δεν φαινόταν... Ήταν σε φριχτή κατάσταση. Ο Seth με δυσκολία συγκράτησε την φρίκη του. Το βλέμμα του έπεσε στο χέρι του πτώματος. Το βραχιολάκι της Nikki... Έσφιξε τα δόντια του και έκλεισε βιαστικά τα μάτια του. Τρέμουλο του διαπερνούσε όλο το κορμί. " Μπορώ να κρατήσω αυτό το βραχιόλι? Εγώ της το είχα πάρει δώρο... Ναι αυτό το πτώμα είναι σίγουρα της Nicole Bella." είπε με μια κοφτή ανάσα. Ο ιατροδικαστής του το έδωσε. Ο Seth το πήρε και βγήκε βιαστικά από το κτήριο. Έτρεξε για να απομακρυνθεί όσο γινόταν. Δεν συγκρατήθηκε. Ξέρασε από την αηδία και τον πόνο, που είχαν ποτίσει το κορμί του. Τα μάτια του άρχισαν να τρέχουν ακατάπαυστα. Σήκωσε το βλέμμα του στα σύννεφα. Μακάρι να έβρεχε γρήγορα... Να άνθιζε ο εγωισμός του να μην τον δει κανένας να θρηνεί. Ο Dean τον κοίταξε από απόσταση ασφαλείας... Στον Dean είχε κοπεί η ανάσα του. Το πένθος του δεν ήταν βουβό σε αντίθεση με του φίλου του. Οι κραυγές του κόντεψαν να σκίσουν τους πνεύμονες του προκειμένου να βγουν από μέσα του Οι γροθιές του σφιγμένες. Αδικημένος ήταν. Η σάρκα του άντεξε το χτύπημα της είδησης. Η καρδιά του όχι. Έσπαγε σε εκατομμύρια κομματάκια κάθε φορά που ο συνειρμός γυρνούσε στο κεφάλι του. Μια γυναικεία μορφή αγνώριστη από τις φλόγες.... Θα μπορούσε να μην ήταν εκείνη... Όμως είχαν το ίδιο τατουάζ στην πλάτη... Το πτώμα μπροστά του το είχε... Δεν ήξερε τι έπρεπε να πει η να κάνει. Ο Seth κοιτούσε το μικρό βραχιόλι στο χέρι του. Η Nikki τον είχε αφήσει και δεν είχε κανέναν τρόπο να την γυρίσει κοντά του. Πήγε στο παλιό του σπίτι. Όπως ακριβώς το είχε αφήσει. Ξάπλωσε στο κρεβάτι τους. Πήρε αγκαλιά το μαξιλάρι της. Έβαλε να πιει κάτι δυνατό και σε μεγάλη ποσότητα. Έκλαψε. Δεν άντεχε αυτό που συνέβαινε. Προσπαθουσε για μια τελευταία φορά να θυμηθεί το συναίσθημα που τον κατέκλυε όταν βρισκόταν μαζί της. Ο Dean πήγε σπίτι του. Χανόταν στις αναμνήσεις του με την Paige. Τις φορές που κάπνιζαν ανέμελοι και έβλεπαν τη θέα. Την ημέρα που έκαναν και οι δυο τους το ίδιο τατουάζ στις πλάτες τους. Πως μπόρεσε και τον άφησε μόνο? Μαζί και οι δυο θα επέστρεφαν τον Seth πίσω στους Shield. Ο Dean όσο είχε την Paige δίπλα του δεν είχε ανάγκη τίποτα και κανέναν. Τώρα ένα μεγάλο κενό τον καταπίνει. Είναι στον πάτο και δεν έχει κανέναν τρόπο να κουνηθεί. Το σώμα του μουδιασμένο. Ο λαιμός του βραχνιασμένος. Δεν είχε άλλη αγανάκτηση να φωνάξει. Τα μάτια του απλά άφηναν τα δάκρυα να ποτίσουν το πρόσωπο και την τσακισμένη έκφραση του. . Ο Roman πήγε να τον δει. " Αδερφέ μου δεν ξέρω τι να πω" του είπε και τον πήρε αγκαλιά. Ο Dean δεν μίλησε. Η Alexa ήταν και εκείνη εκεί. Εκείνη δεν προσπάθησε καν να κρύψει τον πόνο και την θλίψη της. Πήρε αγκαλιά τον Dean κλαίγοντας. Εκείνος δεν άφησε τα δάκρυα του να τρέξουν άλλο . " Ευχαριστώ πάρα πολύ που ήρθατε... Και οι δυο. Θα είμαι καλά. Απλά θέλω να μείνω μόνος μου. Τη δεδομένη στιγμή δεν είναι ότι μπορώ να κάνω κάτι... Δεν μπορώ. Δεν είναι στο χέρι μου... Ποτέ δεν περίμενα να είναι κάτι τόσο βάναυσο o τρόπος που θα την αποχαιρετούσα... " τους είπε με ό,τι φωνή του είχε απομείνει. Ο Randy και η Sasha πέρασαν και εκείνοι από το σπιτι του Dean. Πήραν την ίδια απάντηση. Έψαξαν τον Seth στο κινητό δεν τον βρήκαν. Ήταν ακόμα στο παλιό του σπίτι. Στο κρεβάτι τους που τώρα φάνταζε μεγαλύτερο. Άκουγε τα τραγούδια που του τη θύμιζαν. Τα αγαπημένα της. Τα τραγούδια που την ξεσήκωναν να χορέψει. Αυτά που την έκαναν να κοιμάται ήσυχη, που την έκαναν να κλαίει... Δεν είχε πλέον κανέναν να του τη θυμίζει πέρα από τις δικές του θλιβερές αναμνήσεις Τουλάχιστον αυτές που ήξερε εκείνος όσο ήταν δική του.