Kardelen

Belki, Son Bahar.

Kafamın içindekiler beni rahat bırakmayacak biliyorum. Söylemek anlatmak istiyorum, haykırmak..

"Artık iyi şeylerin beni bulacağına inancım kalmadı. Çünkü artık hakettiğimi düşünmüyorum. Tam tutunmuşken tam başarmışken, yıllar sonra Kardelen'ime kavuşmuşken hissizleştiğimi hissediyorum.

Yıllar evvel bir soru sorulmuştu bana," Kaybetmek Nedir? " diye bir soru ve alelade..

Hissizleşmek, eski hisleri hissedememek.. Hayat ya işte gösteriyor, uzatıyor sen de dokunuyorsun. Tutuyorsun, kendine çekiyorsun, seviyorsun, gözlerine bakıyor ağlıyorsun.. Tam eksik yerini dolduruyor bi bakıyorsun hoop çekip almış sana iyi gelen şeyleri. Hata yapmışsın, bocalmışsın sevginin karşısında. Utanç kaynağı olmuşsun bir anda. Elinde hiçbir şey kalmamış 3 tek saç telinden başka. Gözleri gitmiş önce, elleri, destek aldığın omuzu, koklamaya doyamadığın boynu, okşamaya doyamadığın saçları, bakmaya kıyamadığın gamzeleri...

Hayatın en büyük oyunu bu işte, sen mutlu oldum sanarsın elindekin ile havalara uçarsın ve bir bakarsın artık yok.

Bunu neden yapıyor bilmiyorum, nasıl oluyor da bu kadar acıyı kaldırıyor hassas kalbim? Bir tahminim var aslında ikisi içinde. Savaş istiyor acımasız hayat, saldır, sev, acı çek, gözlerinin içinde kaybol istiyor. Seni salıyor biraz ama çok da değil. Koş istiyor sevdiğin kadar ileri, ilerle istiyor tecrübe tecrübe ufak adımlarla. Sabretmeni bekliyor senden olmayan zamanın içinde.. Ölüyorsun sanıyorsun ama o seni süründürüyor. Düzelecek sanıyorsun ama planları bitmiyor hayatın.

Utanıyorum, sıkılıyorum, içim içime sığmıyor, omuzlarım dik durmama izin vermiyor, başımın için alabileceğinden fazlasını almaya çalışıyor yapamıyor, ağrıyor. Gözlerim unuttuğu pınarlarına hücum ediyor çağlasın diye. Yanıyor canım..

Peki ya hassas kalbim? Daha önce dokunamamış kimse anlayabiliyorum. Daha önce acımamış hiç bu kadar. Daha önce ağrımamış hiç böyle göğsüm. Sıkışmamış kaburgalarımın arasına..

Bu savaşı kaybedemem, ben bu değilim. Severken ayrılmak yok benim için gözlermde. Aptallığım eşekliğimi, bocalamalarım hepsi sevginin güzelliğinden, ağırlığından, tadından.

Elimden gelmiyor belki bir şey ama sen, Kardelen, firuze kolyeli güzel kadın, ölme, gitme, senin için çabalayacağım, güçsüz kaldığım yerde bile oturup dinlenmeyeceğim. Saldıracağım kendime eğiteceğim hassas kalbimi.

Artık kafamın içinde yer kalmadı. Sanırım artık seni sığdırabileceğim bir küçük boşluk bile yok. Her yanım sensin artık, her zerrem sen. Şimdi senin için yaşıyorum, kendim için.

Unutma Kardelen, ben sensin artık, sen ise her şeyim.