როგორი სასიამოვნო გრძნობაა როცა შენი ძმის მკლავებში გძინავს. ისე დაცულად და თავისუფლად გრძნობ თავს როგორც არავისთან.
მიყვარს ლუი.. ჩემი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილია.. მართალია დეგენერატია მაგრამ მაინც მიყვარს.
საწოლზე წამოვჯექი მაგრამ ლუი ოთახში არ დამხვდა. ალბათ წავიდა.
ლუის ყვირილის და რაღაცის მსხვრევის ხმა გავიგონე ოღონდ ეს არა.
საწოლიდან წამოვფრინდი და მისაღებში გავიქეცი. მისარებში რომ შევედი ლუი ყველაფერს ამსხვრევდა როუზი კი მას უყვიროდა. ლუის ხელი მოვკიდე და ვაიძულე გაჩერებულიყო.
-ამას როგორ იტან?! მთელი დედმოტყნული ჩვიდმეტი წელი როგორ იტან ამ ბოზს?!_მთელი ხმით ღრიალებდა.
-გაჩერდი ლუი გთხოვ ცალკე ვისაუბროთ.
-გავჩერდე?! დღესვე ჩემთან მოდიხარ! არ მაინტერესებს ამ კახპის აზრი!
-გაჩერდი გთხოვ._არ ვიცი როგორ მაგრამ შევძელი და ლუი როუზს მოვაშორე. როცა ლუი კიბეებს აუყვა როუზთან დავბრუნდი.
-ეს რა საქციელია?! ხომ იცი რომ ლუის არც უნდა შეხედო! გინდა მოგკლას?!
-მე მისი დედა ვარ...
-არ ხარ! გეყოს ისე მოქცევა თითქოს გადარდებდეთ! შენ დედობას არ იმსახურებ!_თავს ვეღარ ვაკონტროლებდი. როუზი ჩემკენ წამოვიდა და სახეში მთელი ძალით გამარტყა. იატაკზე დავვარდი. ტავბრუსხვევა ვიგრზენი. როუზი თმებში მწვდა და თავი გამასწორებია და კიდევ ერთხელ გამარტყა.
-მე დედაშენი ვარ!_ დაიყვირა და იატაკისკენ მიბიძგა. გადამაბიჯა და სახლიდან გავიდა. კიბეებზე რაღაცამ ჩამოიბრიგინა. შეხება ვიგრძენი. ლუიმ თავის მკლავებში მომაქცია. ცხარე ცრემლით ავტირდი.
-ტვინს გავასხმევიებ!_ ამოიღრინა და კარისკენ წავიდა. ფეხებზე მოვეხვიე.
-არა ლუი გთხოვ არ წახვიდე_შევევედრე. ჩემს წინ დაიჩოქა და გულში ჩამიკრა. მთელი ხმით დავიწყე ტირილი.
YOU ARE READING
The End
Fanfiction"- იცი ვისი სიყვარულია ნამდვილი? - ვისი? - ვინც ისეთი მიგიღო, როგორიც ხარ; ვისაც არ შეუძლია გხედავდეს სევდიანს და მოწყენილს, ამიტომ ყველაფერს აკეთებს, რომ იღიმოდე; ვინც სიყვარულის სანაცვლოდ შენგან არაფერს ითხოვს, არაფერს გაყვედრის და არც არაფერს წამ...
