TÂRUMAR

Bölüm 5 🥀

Yaşadıklarım çok zor geliyordu bazen. Daha çok küçük yaştayken, hiç de adaletli olmayan şeyler gelmişti başıma.

Kendime o saatten sonra sürekli bunu sormaya başlamıştım. "O saatten sonra", çünkü o adam gideli üstünden saatler geçmişti. Kardeşime baktığımda o ne ağlamıştı nede bir şey söylemişti. Birazdan annem geldiğinde ona ne söyleyecektim peki? 

Bilmiyordum..

***

Kapı çaldığında annem olduğunu düşünerek gittim. Açtığımda yorgun bir şekilde içeri giren annem bana baktığı gibi dona kalmıştı, sorarcasına üzerime diktiği gözleriyle bana bakarken, içeri geçmiştik.

"Kızım ne oldu ne bu halin?" Ne diyeceğimi bilmiyordum. Babam bizi bırakıp gitmişti bu sefer gerçekten gitmişti. Pamuk prensesinin, ilk göz ağrısının gözünün yaşına bakmadan, aslan oğlunu hasta yatak da olmasını umursamadan, hatta ayaklarına kapanıp yalvaran evladını hiç sayıp çekip gitmişti.

Nasıl söyleyeceğimi nereden başlayacağımı düşünürken, ağzımı daha açmama kalmadan tekrar ağlamaya başlamıştım. "Anne babam gitti." Diyebildim sadece.

Annem ise şaşırmamıştı bunu yapabileceğini tahmin ediyordu belkide. Sadece"Tamam ağlama kızım biz bize yeteriz, ben size annede babada olurum." Diyebildi.

Gözyaşlarım azalırken birbirimize koskocaman sarılmıştık.  Yine her şey başa dönmüştü, bu sefer nasıl atlatıcaktım bilmiyordum..

***

Birkaç gün geçmişti üstünden ve bense geceleri babamın evde son kalan kazağına sarılıp uyuyordum. Bazen tüm yaşananlar zoruma gidip ağlasam da güçlü olmam gerektiğini biliyordum. Evet yaşımız daha çok küçüktü belki ama İstanbul'dan yola çıktığımızda da dediğim gibi bütün çocukluğumu orada bırakıp gelmiştim. 

Bundan sonra derslerime odaklanıcaktım, zaman akıp geçerken yılın son sınavlarında da baya yükseliş göstermiştim. Hem ne demiş Hz. Ali; ''Sabır, boyun eğmek değil, mücadele etmektir.'' ve bende elimden geldiği kadar mücadelemi vermeye artık hazırdım. Bu sözü zamanında dayımdan duymuştum ve ne zaman kendimi kötü hissetsem aklıma getirmeye başlamıştım, en azından toparlanmamda yardımı dokunuyordu..

***

Okula gittiğimde asla derslerime dikkatimi veremiyordum. Sürekli aklım babamdaydı, arkadaşlarımdan İrem tenefüste yanıma gelip bana ne olduğunu sormuştu. Söylemek istiyordum, içimi dökmek istiyordum, artık bu küçük bedenim olanları kaldıramıyordu. Fakat karşımdaki arkadaşım dediğim kişiyi tam olarak da tanımıyordum, dalgamı geçerdi yoksa başka bir şey olur muydu bilmiyordum. 

Boş ver deyip gülmeye başlamıştım, konu dağıldığında rahat hissetsem de içim içimi yemiyor değildi. Sahteden gülmek zordu, can acıtıyordu..

Galiba hayat denen şeyde buydu, zorluklar altından kalkabilmeyi bu yaşta öğrenmeye başlamış olmam evet daha çok güç isteyen bir şeydi ama ben bunları yenebilirdim, unutabilirdim inanıyordum...

***

Aradan hemen hemen 1 ay geçmişti bile ve babamdan ne bir iz ne bir haber vardı. Merak ediyor muydum, evet. Onu hala seviyor muydum peki?

Her ne kadar itiraf etmesi ve öyle değilmiş gibi davranması zorda olsa, evet seviyordum.

O benim babamdı, kahramanım dediğim adamdı ve silip atması bu yaştaki bir çocuk için çok zordu..

***

İşte o gün..

Doğum günüm gelmişti annem bir iş bulmuştu ve çalışmaya başlayıp tekrar hayatımızı bir düzene oturtmaya çalışıyordu. Bu yüzden ilk kez doğum günü pastamı, yoğunluğu nedeniyle satın almıştık. Ama yine de mutluydum, ne kadar içim buruk olsa da atlatıyordum. Ne kadar acı, doğduğumdan beri yanı başımda olan, canımın bir parçası olan kişinin yokluğuna alışmaya başlamıştım. İyi bir şey gibi dursa da acıydı işte.. 

Akşam yemeğimizi yedikten sonra, pastamın mumlarını hazırlamaya, mutfağa giden annemin telefonu çalmıştı. Yanımıza endişeli bir şekilde geldiğinde gözleri büyümüştü. Anlamayan bakışlarla bakarken telefonu bana uzattı ve ''Baban seni istiyor.'' dedi.

Ne? Ben tam da bu durumu kabullenmeye başlamışken, neden baba? Neden yapıyorsun bunu bize? Neden umutlarımın üstüne toprak atmışken, o toprağı tekrar deşmemi istiyorsun?..