A Divorce Wife

14

"Irene, we need to go."

Lumapit ako sa kanya habang hawak ang bandang ibaba ng gown. Kausap nito ang madam on tonights event.

Kanina ko pa siya inaayang umalis dahil nagsabay ang game two at ang event na 'to.  Inis na inis ako kay Irene nang sabihin niyang may ganap kami tonight.

I was confused on what's ganap she was telling me not until giving me this gown.

"You're kidding me! I'll not wearing this in the arena." Tinulak ko palayo ang black gown na inaabot niya sa 'kin.

Napakamot ng ulo si Irene sa kinikilos ko. Hindi ko magawang pansin siya kahit ramdam na ramdam kong sinusundan niya ang bawat kilos ko.

I'm currently looking on what I supposed to wear for tonight game. Nilabas ko ang jersey ni Damon na ninakaw ko sa kanya. Dumating na rin ang DLSU shirt na binili ko online, also some fans club sent me this green shirt to wear on do or die game.

"Excuse me, who told you na you will wear this for UAAP game?" Kinuha niya ang balikat ko at hinila paharap sa kanya. "You will wear this for iStar award tonight."

Umawang ang labi ko sa aking narinig.

"You kept kidding me." I continue fixing my clothes.

"Check your sched." Inabot niya sa kamay ko ang iPad. "Hindi tayo pwedeng 'di umattend, they were expecting you to be there."

I zoom in the ganap listed on my todays agenda. Muntik kong mabato sa kanya nang ulit-ulit kong binasa.

"Tangina mo." Instead dumugo ang ilong ni Irene at ayaw ko rin masira tong iPad. Binato ko na lang sa kama at napatalon sa inis. "I hate you! I told you cancelled all of my ganap for today." Hinilamusan ko ang aking mukha.

"I tried to refuse the invitation but you were one of the presenters."  Napasabunot ako sa aking buhok. "Look, 5 pm ang awards night and 7 pm ang laro ni Damon. Trust me, makakaabot tayo."

Irene is fucking gaslighter! 6:50 na, hindi pa rin tapos ang awards night. Hindi pa nga ako natatawag to present the next award.

"Sorry, excuse us." Paalam niya sa mga kausap. "Babe, relax. Ikaw na susunod na magpre-present, oh. Prepare ka na then please be elegantly." I rolled my eyes.

I look like a kid right now. Sabog na sabog na rin ang notification ko. Kanina pa nila hinahanap ang presence ko sa arena.

Kailangan akong makita ni Damon ngayon bago magstart ang laro. Hindi pwedeng pumangit ang laro niya kung gusto pa niyang matuloy sila sa finals.

Na-choke sila during the game one. Umabot lang hanggang four set ang match, muntik na ngang umabot sa fifth pero dami nilang errors.

Nabura na agad ang twice-to-beat advantage nila dahil natalo na sila, now it's a do-or-die game.

"Need space?" Napatalon sa gulat si Damon ng maabutan akong nasa passenger seat nang buksan ang kanyang sasakyan. "Hindi ka sasabay sa bus?"

Nang makita kong una siyang lumabas ng court para pumunta sa dug out nila after makipagkamay sa nanalong team, hinintay ko na siya dito dahil alam kong dito siya didieetso at hindi sasabay sa school bus papunta ng dorm.

"Not now, please." Pagod na tamad nitong paki-usap.

"I won't leave you." I declared. "Look at you. Hindi kita pwedeng pabayaang mag-isa." Hindi siya umimik at tahimik na nilagay sa backseat ang gamit niya.