"Zaman, boyumu aşmış bir okyanus gibi..."
3. Bölüm: "Küçük bir mutluluğun uğrayışı..."
🥀
Dünyanın en derin çukurundayım,
Kendi kalbimdeyim.
Burası sessiz gibi.
Ama bir o kadar da kalabalık.
Gümbür gümbür akıyor duygularım.
Kâh sevinç dolu kah ruhsuzluk abidesi,
Sarmış her yanımı.
Bu sefer kendimi dinliyorum.
Eteklerimde hayal kırıklıklarımı, dumanlı gözlerimin üstündeki kapkara bulutları...
Yine yalnızım.
Şaşırtıcı değil tabiki bu. Büsbütün kendimle barışığım.
Bana adın nedir diye sorsalar, adımdan önce derim: "Ben yalnızım..."
Memnunum da bundan.
Kimse etrafımı sarmayınca, kendi kendimle kalıyorum.
Oturduğum çimlerin arasında, yeniden hayatı sorguluyorum.
İnsanlar yanımdan bilinçsizce geçiyor.
Kimilerinin suratını yalancı buseler fethetmiş, kimilerinin gözleri ıslanmış bulut gibi. Kendi yağmurunu yanaklarına taşımış. Hafif bir pembelik burunlarını boyamış...
Arada bir geçerken bakıyorlar bana, gözlerinin ucuyla.
Kim bu deli diye geçiriyorlar akıllarından.
Ben kimsesiz bir kadınım diyemiyorum.
Dudaklarım varmıyor konuşmaya.
Sadece oturuyorum.
Günün telaşı arasında insanları seyrediyorum.
Ne uzak ne yakın hissediyorum yaşama.
Görüyorum gibi ama göremiyorum.
Seviyorum lakin sevemiyorum.
Nefes alıyorum ama yaşıyorum diyemiyorum.
Bir belirsizlik çukurunca asılı durmuşum.
Öylece bakıyorum zamana.
Gökyüzündeki bulutlarla dans ediyor adeta.
Bir bulut göz kırpıyor bana,
Gülümsüyorum...
Tenimde ısınan bir sevinç kırıntısı vücuduma işliyor.
Mutlu oluyorum.
Hüznün içinde takılı kalmış bir mutluluk bana uğruyor.
Uzun zaman sonra kendimi "ben"gibi hissediyorum.
*
Aralık/2019
ŞİMDİ OKUDUĞUN
LAHZA
Short Story#Wattpad Poetry, "Fırtınanın Ardından Gelen Esinti," okuma listesinde! ☘ "Zaman, boynumda takılı kalan bir ölüm ipliği gibi..." *Lahza: Zamanın bölünemeyecek denli kısa bir parçası. Bu, gri bir kadının kalbindeki besteler. (2019/KASIM) Şiir/Düzyaz...
