Océane

Chapter four

" Δεν μ'αναγνωριζετε γιατί έλειπα καιρό,τα δάκρυα μου δεν σας λένε κάτι"

{Αναδρομή στο παρελθόν}

Timothee's POV :

Τα πόδια μου έχουν ξεκινήσει να καίνε. Υπερβολική ποσότητα αδρεναλίνης τρέχει ακατάπαυστα στις φλέβες μου.

Κάπου εδώ πρέπει να είναι

Την ψάχνω τουλάχιστον ένα μισάωρο. Το δάσος έχει ξεκινήσει να σκοτεινιάζει επικίνδυνα. Δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι εδώ τέτοια ώρα. Ήταν κανόνας. Μα πότε ακολουθούσα τους κανόνες.

Μια θολή σιλουέτα καθρεφτίζεται στην απέναντι όχθη της λίμνης. Δεν μπορώ να προσδιορίσω τα χαρακτηριστικά του προσώπου της. Μα πρέπει να είναι εκείνη. Τα μαλλιά της φεγγοβολουν κάτω από την λάμψη του φεγγαριού. Τα μάτια της διαπεραστικά, με κοιτάνε μέσα στο σκοτάδι.

Προσπαθώ να φωνάξω το όνομα της μα η φωνή μου, ξεψυχισμενη ακούγεται μηδαμινά. 

Κρύος αέρας φυσάει περνωντας μαζί του και την φιγούρα της. Ήταν απλά η φαντασία μου. Τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο. Μόνο τα τρελά μου όνειρα και οι βουβές μου σκέψεις που πλέον ουρλιάζουν σαν λύκος που έχει αφηνιασει κάτω από το φεγγάρι της αυγουστιατικης  πανσέληνου.

Δεν μπορούσα να την βρω πουθενά. Εξαντλημένος και απογοητευμένος σωριαστηκα δίπλα από την λίμνη.

Τα χέρια μου κουλουριαστηκαν αυτόματα γύρω από τα γόνατα μου και το γοερο κλάμα μου δεν άργησε να έρθει. Την θυμάμαι να τρέχει. Να τρέχει μακριά από μένα. Και εγώ να προσπαθώ να την φτάσω.

Φορούσε και εκείνο το κατάλευκο φόρεμα. Με εκείνα τα κεντητα λουλούδια στο στριφωμα.

Ήταν ένα άπιαστο όνειρο. Από την αρχή.

{Τέλος ανάδρομης}

Παρόν

Το χέρι του κυρίου Jones χτύπησε αστραπιαία πάνω στην εδρα. Ο εκκωφαντικός ήχος με ξύπνησε αυτοματα. Έριξα πίσω το κεφάλι μου,τρίβοντας τα μάτια μου.

Τι όνειρο ήταν πάλι αυτό;

Τον τελευταίο καιρό βλέπω ολοένα και συχνότερα περίεργα όνειρα με ένα μυστήριο κορίτσι. Άλλοτε σε ένα λειβαδι γεμάτο με μαργαρίτες,άλλοτε στους διαδρόμους ενός παλατιού και άλλοτε στο δασος. Δεν σταματαει να τρέχει. Η φιγούρα της είναι θολή τις περισσότερες φορές. Πότε δεν με αφήνει να την διακρίνω.

Και ξαφνικά νιώθω έναν έντονο πόνο στο στήθος. Ένα δυνατό τσίμπημα οδηγεί σε μια ασυγκράτητη ανάγκη να ουρλιαξω από τον πόνο.

Είναι εδώ μπροστά μου! Μα ναι είναι εδώ μπροστά μου. Το κορίτσι που στοιχειωνει τα όνειρα μου στέκεται μπροστά από τον άσπρο πίνακα με τα χέρια της σταυρωμένα και ριγμένα μπροστά στην κοιλιά της. Τα μαλλιά της, ένα βαθύ και έντονο καφέ. Τα μάτια της έχουν ένα χρώμα απροσδιόριστο.

Σαν τον ωκεανό.

Με ένα διαπεραστικό βλέμμα,μπορείς να διακρίνεις τα ανεμοδαρμένα κύματα να παλεύουν και να ξεχύνονται στην άμμο.

Φοράει την χαρακτηριστική στολή της Ακαδημίας. Αυτή την στολή που θεωρούσα βαρετή μα ξαφνικά απέκτησε νόημα. Η φούστα καλύπτει διεξοδικά τα ψηλά και λιγνα πόδια της. Το κόκκινο πουλόβερ και το άσπρο πουκάμισο κάνουν αντίθεση με τα ωκεάνια μάτια της και τα κάστανα μαλλιά της.

-" Δεν είναι τρόπος αυτος να κοιτάς την καινούργια μας μαθήτρια Timothee παιδί μου." Επισήμανε ο καθηγητής Jones. Δεν είχα καταλάβει πως όλη η τάξη είχε γυρίσει και κοιτούσε εμενα,ακόμη και εκείνη, στο διάστημα αυτό των λίγων λεπτών .

-" Συγγνώμη κύριε Jones,δεν θα ξανά επαναληφθεί"  βγήκαν στρεβλές οι λέξεις από το στόμα μου που είχε στεγνώσει.

- Λοιπόν..που ήμασταν; Α ναι! Ήθελα να  σας συστήσω την καινούργια σας συμμαθήτρια." Έτεινε το χέρι του δείχνοντας την κοπέλα δίπλα του.

Επειτα συνέχισε "  Από εδώ η Oceanè  Dubois."

Χειροκροτήματα ήχησαν στην τάξη και η κοπέλα κατακόκκινη κάθισε εκεί που τις υπέδειξε ο κύριος Jones.

Με αμήχανες κινήσεις έβγαλε το σημειωματάριο από την τσάντα της.  Τα λεπτεπιλετα δάχτυλα της κουνήθηκαν μηχανικά καθώς ξεκίνησε να σημειώνει όσα υπαγόρευε ο καθηγητής.

Τα μάτια μου έκαιγαν την πλάτη της, αυτό ήταν σίγουρο, ίσως για αυτό και να γύρισε να με κοιτάξει. Τα θαλασσιά της μάτια τρυπούσαν κάθε ιντσα του κορμιού μου καθώς με σκαναρε από την κορφή ως τα νύχια.

Μα το βλέμμα της μόνο ζεστο δεν ήταν. Τα μάτια της είχαν υιοθετήσει ένα κρύο και απόμακρο ύφος και καθώς με κοιτούσε διέκρινα μια θλίψη στα μάτια της.

Μια θλίψη που αργότερα θα        μετατραποταν σε οργή.