Océane

Chapter nine

Η γλυκιά γυναίκα πάντοτε πίστευε ότι ο άνθρωπος φτιάχτηκε με απώτερο σκοπό να βρει το άλλο του μισό κάπου επάνω στη γη ώστε να δημιουργήσει με αυτόν τον τρόπο ένα ολόκληρο.

Κανένας δεν της εξήγησε πως ο καθένας από εμάς,τους γήινους, αποτελεί ενα "ολόκληρο " από μόνος του.

Η αλήθεια είναι ότι πάντοτε πρέσβευα αυτον τον στοχασμό.

Μα βαθιά μέσα μου ένιωθα ένα κενό. Ένα τεράστιο κενό το οποίο δεν είχε δημιουργηθεί από μόνο του.

Υπήρχε κάτι στην θέση του και μου το πήρανε χωρίς την θέληση μου.

Την γλυκιά γυναίκα την είχανε πλανεψει οι μάγισσες και οι νεράιδες της εποχής της.

Ευτυχώς για εμένα δεν ίσχυε κάτι τέτοιο.

{...}

Επιστρέφοντας στο δωμάτιο μου ύστερα από το βραδινό γεύμα, βρήκα το παράθυρο του δωματίου μου ορθανοιχτο.

Γεγονός που με παρεξενεψε καθώς θυμόμουν πολύ καλά ότι το άφησα ερμητικά κλειστό όταν έφυγα νωρίτερα .

Κοίταξα ανάμεσα στα πράγματα μου,με τον φόβο μήπως τίποτα λείπει .

Έπειτα συλλογιστηκα πως είναι αδυνατο κάποιος να έχει μπει από το παράθυρο καθώς βρίσκεται σε υπερβολικά ψηλό σημείο.

Επιπλέον βεράντες δεν υπάρχουν στα δωμάτια των φοιτητών παρά μόνο παράθυρα που βλέπουν στο κενό .

Βλέπετε η διεύθυνση της ακαδημίας πιστεύει πως κανένας από τους μαθητές της θα επιχειρούσε ποτέ να αυτοκτονήσει.

Και αυτό καθώς ποιο πλεονεκτικο και πλούσιο παιδί θα ήθελε να δώσει τέλος στην ζωή του!;

Θα ήταν αχαριστία μπροστά σε όλα αυτά τα αγαθά που του χάρισε η ζωή απλόχερα χωρίς εκείνο να καταβάλει οποιαδήποτε προσπάθεια!

Εάν ρωτάτε εμένα,τον συγκεκριμένο συλλογισμό τον βρίσκω βλακωδη και ηλίθιο. Μα ποιος είμαι εγώ να βάλω μυαλό στους χαζούς;

Καθώς τακτοποιούσα τα πράγματα πίσω στην θέση τους, το μάτι μου έπεσε πάνω σε έναν φάκελο τοποθετημένο στην επιφάνεια του γραφείου μου.

"Συνάντησε με εκεί όπου η σιωπή τελειώνει" . Αναγραφόταν με καλλιγραφικά γράμματα στο πίσω μέρος του φακέλου.