Océane

Chapter seven

"I've been living so long with my pictures of you
That I almost believe that the pictures
are all I can feel"

Το στομάχι μου ανακατεύεται επικίνδυνα. Το μυαλό μου αναπαράγει εικόνες από το παρελθόν,εικόνες που πασχίζω τόσα χρόνια να ξεχάσω μα δεν μπορώ.

Εκείνη η φωτογραφία με εμένα και τον Jonah και εκείνο το άγνωστο για εμάς κορίτσι αλλά και το μαχαίρι με το οποίο ήταν καρφωμένη η φωτογραφία στην ξύλινη πόρτα ξεπηδούν συνεχώς στο μυαλό μου.

Πριν από μισή ώρα δεν έβγαζε απολύτως κανένα νόημα,όπως και τώρα.

Κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Βαθιές ανάσες Timothee,βαθιές ανάσες. Το χέρι μου τρέμει, ο πόνος στο στήθος ολοένα και αυξάνεται.

Νιώθω ένα δυνατό τσίμπημα και τον λαιμό μου ξερό. Έχω ψάξει παντού και δεν μπορώ να βρω τα αναθεματισμενα χάπια! Το τρέμουλο χειροτερεύει, η ανάσα μου γίνεται πιο κόφτη και το τσίμπημα στο στήθος μπορεί να αποβεί μοιραίο.

Νιώθω τα πόδια μου να τρέμουν,να λυγίζουν και τελικώς να πέφτουν με δύναμη στο πάτωμα. Το κεφάλι μου ακουμπάει το κρύο πάτωμα του μπάνιου και τα βλέφαρα μου δεν αργούν να κλείσουν.

{...}

Στο ιατρείο της ακαδημίας.

Τα βλέφαρα μου ανοίγουν διστακτικά καθώς ένα εκτυφλωτικο άσπρο φως εισβάλλει από τις χαραμάδες τους.

Επεξεργάζομαι τον χώρο τριγύρω έχοντας την εντύπωση πως την τελευταία φορά που εθεαθηκα ξύπνιος και ζωντανός ήταν στο μπάνιο του δωματίου μου.

Δίχως να το έχω καταλάβει,δύο μάτια με κοιτούσαν έντονα από το διπλανό κρεβάτι. ( Το οποίο εδώ που τα λέμε δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε)

Ήταν εκείνη.

Εκείνη η μυστηριώδης καινούργια κοπέλα που στοιχειωνει τα όνειρα μου αλλά και τον πραγματικο κόσμο ήταν ανακαθισμενη στο κρεβάτι της,φορώντας τα κλασσικά εκείνα κάτασπρα νοσοκομειακά ρούχα.