Rood - On Hold

8

Zoals beloofd zal ik het vanavond proberen. Ik verwacht er niks van. Ik hoop niks. Ik laat het gewoon op me af komen. Ik zie het wel.

Ik heb niemand iets verteld. Mijn ouders niet, die zouden helemaal gek worden van enthousiastme. Mette niet, ook die zou helemaal gek worden, maar dan op een andere manier.

Ik open mijn kledingkast om te kijken wat ik vandaag aan ga trekken. Wat ga ik vanavond aan doen? De stress slaat nu al toe.

Ik pak alle jurkjes uit mijn kast en leg ze op mijn bed. Ik kijk er bedenkelijk naar.

Dan gaat mijn telefoon af. Een berichtje.

Er is iets tussen gekomen... Sorry x

Ik zucht en ik lach teleurgesteld.

Dit was te verwachten. Ik kon het weten. Ik had het kunnen weten.

Ik laat mijn mobiel naast de jurkjes op mijn bed vallen. Die kan ik meteen weer opruimen.

Weer gaat mijn telefoon af. Nu wordt ik gebeld. Het zal Noud wel zijn die er zeker van wil zijn dat ik er niet alweer klaar mee ben. Nou dan kan ik hem vertellen dat-

Oh. Mette.

Snel neem ik op en druk ik de telefoon aan mijn oor.

"Hey, Mette." Ik probeer het te laten klinken alsof er niks aan de hand is.

Aan de andere kant van de lijn blijft het stil. "Hoe is het met je?" Vraag ik voorzichtig.

Weer blijft het stil. Op het moment dat ik mijn lippen van elkaar haal om wat te zeggen, antwoord ze.

"Ik ben bang."

Zo stil als mogelijk zucht ik. Ik vind het zo sneu voor haar. Wat haar overkomen is, had nooit mogen gebeuren. Hij zou niet eens de kans gekregen mogen hebben. Ik neem het mezelf kwalijk. Nog altijd.

"Ik ben zo bang dat hij terug komt." Gaat ze verder.

"Dat zal niet gebeuren." Ik probeer haar gerust te stellen.

"Maar wat als het wel gebeurd." Gaat ze tegen me in. "Het kán."

"Ik denk het niet, Mette."

"Maar als het wel gebeurd." Ze lijkt banger te worden hoe vaker ze het uitspreekt.

"Dan bel je mij." Zeg ik haar dringend. "Meteen."

"Maar hoe weet ik nou of hij hier écht is?" Ze blijft dingen verzinnen waarmee ze tegen me in kan gaan. Eigenwijs, hè?

"Neem je je medicijnen nog?" Vraag ik aan haar. Ik weet het antwoord al, maar ik wil het van haar horen.

"Het ging goed." Zegt ze sip.

"Ging, ja. En nu niet meer."

"Ik ben vandaag niet op school." Veranderd ze van onderwerp.

"Neem ze in." Ik reageer niet op haar mededeling. Ik geef er geen aandacht aan. Dat werkt bij Mette. Iets wat Noud ook lijkt te weten. "Doe het voor jezelf."

Er volgt een diepe zucht aan de andere kant van de lijn.

"Ik heb er echt moeite mee." Zegt ze erbij.

"Dat is ook niet zo gek." Ga ik met haar mee. "Ik wou dat ik wat voor je kon doen."

"Dat kon je alleen die avond." Verwijt ze me.

"Mette," Zeg ik dringend. "Waarom blijf je zo boos op me?"

In het begin begreep ik het. Ik neem het mezelf nu nog kwalijk, maar met boos blijven op iemand kom je niet ver mee. Daar heb je alleen jezelf mee.

"Omdat..." Ze is een reden aan het zoeken.

"Ík heb het je niet aangedaan." Zeg ik haar. Voor de zekerheid.

"Ja ja. Dat weet ik wel."

"Nou dan." Zeg ik. "Als ik wist dat hij dit van plan was, dan had ik hem nóóit uitgenodigd."

Het blijft stil.

"Ik dacht dat hij te vertrouwen was."