The Everlasting Love (Yizhan)

အပိုင္း(၄)

"၉၉၈...၉၉၉. တစ္..ေထာင္!"

သစ္သားဓားကုိ ဟန္ခ်က္ညီညီ လႊဲ၍ ဝါးရုပ္တိုင္ကုိ မေမာမပန္းရိုက္ေနတဲ့ ကေလးငယ္က ဓားခ်က္တစ္ေထာင္ေျမာက္တြင္ ခနရပ္ကာက နဖူးကေနမ်က္လံုးေထာင့္သို႔ က်လာေသာ ေခၽြးစေတြကုိ လက္ဖမိုးနဲ႔သုတ္လိုက္သည္။ ေသးငယ္ေသာလက္ဖဝါးေလးက ျပင္းထန္တဲ့ ေလ့က်င့္မႈေျကာင့္ ေပါက္ျပဲရွရာေတြအျပည့္။ လက္ဆစ္ေတြက ေရာင္ရမ္းနီျမန္းေနေပမယ့္ သူဂရုမႈဟန္မေပၚ..သူ႔နားမွာရိွတဲ့ ခ်ံဳပုတ္ကုိ စူးစိုက္ၾကည့္၍ အက်ႌရင္ဘက္ထဲက ဓားပ်ံတစ္ေခ်ာင္းကုိ ပစ္လႊတ္လိုက္သည္။

"ဘယ္သူလဲ ထြက္လာခဲ့စမ္း!"

"အားရိုး ဒီကုိကုိက ရက္စက္လိုက္တာ!က်န္႔အာ ေသေတာ့မလို႔"

သူပစ္လိုက္ေသာ ဓားပ်ံကုိ လက္ေခ်ာင္းၾကားညပ္၍ ျခံဳပုတ္ေနာက္က သူ႔ထက္အနည္းငယ္ပုေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ထြက္လာသည္။ထိုကေလးငယ္က သူ႔အေပၚ တင္ေနေသာ သစ္ရြက္မ်ား ဖုန္မ်ားကုိ ခါထုတ္ေန၏။ ေပပြေနေသာဝတ္ရံုျဖဴကုိ ေဘာင္းဘီအနက္နဲ႔ တြဲဖက္ဝတ္ထားၿပီး ေခါင္းတြင္ ပိတ္ႀကိဳးအနက္နဲ႔ ဆံပင္ေတြကုိ စုခ်ည္ထားေသာ ကေလးငယ္က မ်က္လံုးမ်ားကုိ ေမွး၍ လက္သီးကို တင္းတင္းဆုပ္လိုက္သည္။

ရိေပၚငယ္ငယ္က အေမသင္ေပးထားသည့္ ဓားပ်ံသိုင္းကို ၁၃ႏွစ္သားအရြယ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ေနၿပီျဖစ္၍ သူ႔ပစ္ခ်က္ေတြကုိ ေတာ္ရံုလူေတြ မေရွာင္ႏိုင္ခဲ့။ ဒီကေလးေပါက္စက အလြယ္တကူ ေရွာင္ႏိုင္ၿပီး ဓားကုိပင္ ဖမ္းထားသည္မွာ အ့ံဩစရာ။ ထိုကေလးက အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ႀကီးတဲ့ အျပာေရာင္သားေမြးဝတ္ရံုထည္ကုိ ေခါင္းကစ ျခံဳထားတာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာကုိ ေသခ်ာမျမင္ရ။ ထိုကေလးဝတ္ထားသည္ကုိ ျမင္မွ ပတ္ဝန္းက်င္က ႏွင္းေတြလႊမ္းၿပီး ေအးစိမ့္ေနသည္ကုိ သတိထားမိသည္။

"မင္းက ဘယ္သူလဲ ဘာလို႔ ငါ့ကုိ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတာလဲ"

"ႀကိဳက္လို႔ေလ"

ေခါင္းၿမီးျခံဳကုိခ်၍ သူ႔အား ခပ္တည္တည္နဲ႔ၾကည့္ေနေသာ ကေလးစကားေၾကာင့္ ရိေပၚ ခဏဆြံ႕အသြား၏။

"ဘာ!"

ဓားကုိ ရိေပၚ ေျခရင္းသို႔ ပစ္ေပးရင္း အနားကုိတိုးလာတဲ့ကေလးကုိ ပထမဆံုးသတိျပဳမိသည္က ႏႈတ္ခမ္းနားက မွဲ႔နက္ေလး။