A Girl Who Can't Move On

CHAPTER 10

CHAPTER 10

Nad's POV

Nagsimula ng mag-iyakan kami. Tama. Kasi naman nakakaiyak talaga naman itong activity na 'to. Nakakaiyak yung mga nangyayari sa mga buhay nila. Yung iba ginawang biro lang 'to pero deep inside masakit yun sa kanila kaya naiintindihan ko sila.

So far wala pa namang nagbaback out at wala pa namang nakakainom ng beer. Napakahirap naman kasing iwasan ang bagay na'to lalo na kung masakit talaga.

"Next! Number 17."

Pagkasabi nun ni ma'am, naghands up si Irene. Oo tama. Irene nalang itatawag ko sa kaniya. Ang bad ko naman kung tatawagin ko pa siyang ep*krita, diba? Anyway, back to story tayo. Wala ni isa na may nagsalita sa amin. Hinihintay kasi namin yung susunod na sasabihin niya.

"Well it goes like this." Huminga siya ng malalim. Lahat kami nakatingin lang sa kanya. Naghihintay sa susunod pa niyang sasabihin.

"The most painful thing that ever happened in my life is when my brother left us. Left me." Biglang nagcrack yung boses niya. Mukha ngang subrang sakit nun. Siyempre, yung mawalan ng kapamilya ay masakit talaga. Subrang sakit. Lahat kami naghihintay sa susunod niya pang sasabihin.

"He was my bestfriend. He's always there for me when I needed him. He's the most perfect brother in the world. I love him so much." Nung sinasabi niya yun, isa-isang nagsitulo ang kanyang mga luha.

"Not until one day I heard my mom and dad fighting about my brother. I've eavesdrop them and I regeted what I've heard. I immediately run to my room and locked it. I don't care if nahuli nila ako na nakikinig. All I wanted to do that time was to cry. I wish I didin't hear them. I wish I didn't listen to them." Humahagulgol na siya pagkatapos niyang sabihin ng lahat ng yun. Ano kaya yung narinig niya? Nakakapagtaka naman pero medyo naiyak rin ako sa kwento niya. Akalain mo yun, may ganitong kwento pala siya. Hindi ako makapaniwala pero dahil hindi pa tapos ang kwento niya, dahil may naiwan pa siyang malaking question mark sa mga isipan namin, nagpatuloy siya.

"And you know what I've heard? HAHAHA" Tumawa siya ng mapait. Nalasahan ko yata yung tawa niya kasi mapait. De joke lang. XD

"I heard that he's NOT my REAL brother. But that's not the reason why I cried so much. It's not the thing that hurt me the most. But when I heard that he was going to come back to his real family for GOOD and his not going back anymore. Hahaha. It's funny right? Haha." Tumatawa siya pero umiiyak. Pero alam mong nasasaktan siya deep inside. Ang sama naman nun kung hindi na siya babalik pero kung yun naman talaga ang gusto ng isang tao, wala tayong magagawa kung yun talaga ang desisyon niya.

"But the most painful is he didn't explain to me. And he didn't even bother to sa goodbye." Ouch naman. Masakit na nga yung nagpaalam e yun pa kayang hindi?

Pagkatapos nun, mas lumakas pa yung iyak niya. Ang sakit naman nun. Wala man lang closure? Grabe naman. Pero hindi ko masisisi yung kuya niya. May rason naman siguro siya pero masakit talaga naman yung iniwan ka ng walang paalam ng taong mahal mo. Buti nalang pala nagpaalam si Kurt sakin ng time na naghiwalay kami.

Pagkatapos ng kwento niya, binigyan siya ng tubig ng teacher namin. So ibig sabihin malaki yung grades niya. Pero wala na naman sakin yung grade na yun e, yung importante is maging ikaw. Yung ikaw mismo. Be yourself kung sa english ba. Basta masabi mo lang yung totoong sinasabi ng puso mo. Nakailan pang estudyante ang nagkwento at nakainom na rin ng juice pero okay lang yun. So dahil tapos na ang number 22, siyempre ang susunod ay 23. Natural! Haha.

"Ahem!" Napatingin kaming lahat dun habang nagpupunas ng luha. Ang pangit-pangit ko na siguro. Kanina pa ako iyak ng iyak e. Pero more on mga family problems yung kwento nila. Kahit wala kami nung mga problema nila, nafefeel ko naman yung sakit na nararamdaman nila.

"Ako yung number 23." Cold niyang sabi. Well hindi na ako magtataka favorite number niya kaya yan. Swerte niya nakuha niya yung lucky number niya. Oh wait, who is it? Edi his no other than my ex-boyfriend. -_- Yeah. I wonder kung may kalungkutan ang buhay nito bukod sa pang-iiwan niya. Ang bitter ko naman masyado. Parang kanina lang kilig na kilig ako sa kanya sa bus tapos ngayon ang bitter ko na. Ewan.

"Well, for me the most painful thing that happened in my life or should I say just painful thing. Yeah. Because I used to it." Ang cold pa rin niya. Walang ka emosyon-emosyon yung mukha niya. Siya lang yata yung hindi umiyak. Pusong bato talaga. Wala talagang paki.

"That thing was when my mom and dad fight." Oh pareho din pala sila ng babae niya ng problema. Psh. Copy paste? Walang originality? Tss.

He continue. "About my dad's AFFAIR."

Walang sino man ang nag-atubili na magsalita. Siguro takot sila dito dahil sa expression nito ngayon or they also want to know what's really going on, on Kurt's family and who's really Kurt is.

"My mom had no idea on what's my dad really do on his work. There was a time that my dad was late in going home. He said to my mom that he had an over night duty on his work and just when my dad told that, my mom don't bother what my dad told her. I remembered he told me that he'll be going home early everyday because someone is chasing him on their office but my mom never known about it. That time, I felt that there was wrong but I let it pass at hinayaan ko na lumipas ang mga araw. Pero nagsisi ako, nagsisi ako dahil akala ko hindi na mauulit yun. Pero akala ko lang pala yun dahil naulit pa ulit yun not once, not twice, pero maraming beses pa. Hindi ko alam kung nagbubulag-bulagan lang ba si mommy dahil hinahayaan niya si dad. Pero nagsisi ako dahil sana sinabi ko nalang nung una palang. Sana sinabi ko nalang sa kanya na may mali, na hindi na talaga tama. But I couldn't told her." He paused.

"Bakit?" Sa isip ko lang sinabi yun pero hindi ko alam na nasabi ko pala. Nakikita ko kasi sa mga mata niya yung sakit kahit hindi niya maiyak. Nararamdaman ko din ang sakit na nararamdaman niya ngayon.

"Because I'm afraid." Nagka-eye to eye contact kami. Ang lungkot ng mga mata niya. Nasasaktan ako para sa kanya.

"Kurt okay lang na umiyak. Walang magjujudge sayo. Kaya ilabas muna yan. Wag munang pigilan pa. Let it go." At tumulo na ang mga luha ko na nauna pa sa kanya. I just feel pain right now. Super pain. Gusto ko siyang yakapin ngayon pero narealize kong activity pala 'to at hindi kami lang. Nahuhulog na naman ako.

"I didn't told to mom because everytime I saw him with dad, she's very happy and I don't want to ruin her smile. Pero lahat ng sikreto nabubulgar kahit ano pang tago mo nito. Nung time na nalaman na niya, ako pa ang mas inalala niya kaysa sa sarili niya. Na sinasabi niya na magiging okay din ang lahat. Na babalik din kami sa dati na masaya. Pero kung nasasaktan ako alam kung MAS nasasaktan siya that I couldn't do anything for her. Sana nung una palang sinabi ko nalang talaga para hindi siya nasaktan ng husto pa. Kasalanan ko lahat ng yun. Kung kinausap ko sana si dad noon pa na itigil na niya, edi sana napigilan ko pa siya sa pag-alis niya. It's all my fault that I couldn't make my mom smile once again. I hate myself for doing it. But I hate my dad more for doing this to us. I hate him that I could kill him right now!"

Nabigla ang lahat sa sinabing yun ni Kurt, pati na rin ako. Hindi ako makapaniwala na magagawa niya yun sa dad niya. Alam kong dapat parusahan din ang dad niya pero hindi sa ganoong paraan. I feel sorry for him. Naaawa ako sa pamilya nila. Sa mama niya. May ganito palang pangyayari sa buhay niya hindi ko man lang alam. Hayy.

"Okay Mr. Lopez, thank you. Here." Inabot ni ma'am sa kanya yung tubig. "Please calm down. Okay?" Tumango naman siya. Hayy.

~~~~~
A/N:
I really tried my best para maging maganda tong chapter na 'to. Sana magandahan kayo.😊

Vote and comment guys. Lovelots.😘