A Girl Who Can't Move On

CHAPTER 19

CHAPTER 19

7 YEARS LATER

Nad's POV

"Gwaenchanha?"
(Are you okay?)

Huh? Tinignan ko siya. "Oww. Ne gwaenchanha."
(Oww. Yes. I'm okay.) Ngumiti ako ng pilit sa kanya.

"You sure? You seem not." May pag-aalalang sabi niya. Bigla namang naglight yung aura ko ^_^. Ang cute kasi talaga niya mag-english. Hihi.

"Ne I'm sure. Geokjeonghaji ma."
(Yes I'm sure. Don't worry.)

"Okay. You know what, I'm suuuuuuper excited Kyl! Omo! Are you?" Masaya niyang sabi sabay yugyog sakin. Hindi naman halata noh?

"Hyusig-eul chwihagi wihae dol-agasibsio!"
(Get back to work your break is done!)

Biglang sumimangot yung mukha ni Summer. Haha. Ang cute talaga. "Talk to you later Kyl." Padabog siyang bumalik sa desk niya. Summer talaga ang kulit.

It's almost 2 years since I started working here sa company ni daddy. Yes you'd read it right.

Where am I? South Korea. How? Well after that incident kasi, that day din dumating si dad sa Pinas. I told them the whole story on what happened to me that day dahil hindi rin naman ako nakaligtas dahil umuwi ako nun ng luhaan.

Because of my situation that time, they decided na pumunta or sumama nalang muna ako sa dad ko papuntang South Korea kasi yun naman talaga ang plano ni dad why he got home.

After 2 weeks of waiting of what my decision is, naisip kong ito na din yung time ko para lumayo. Lumayo sa sakit. Lumayo sa mga ala-alang hindi na maibabalik dahil dulot nalang nito'y sakit. At higit sa lahat, lumayo sa kanya. So I said YES to dad.

Hindi rin ako nagkaroon ng chance na makapagpaalam kina Megs dahil biglaan ang lahat ng mga pangyayari at hindi parin ako handang makipagkita sa kanila dahil sa nangyari. Ayoko ng madamay pa sila sa pinagdadaanan ko. Subra na ang naitulong nila sakin. Subra na akong nakakaabala sa relasyon nilang dalawa. It's time for me to make my own decision. To make my life to be better. Alam kong kaya ko 'to. Makakaya ko 'to.

Nung nasa Korea na ako, hindi agad ako nakapag-adjust especially sa language nila. Pero day by day natututo naman ako. Mahirap talaga sa una pero ganun naman talaga diba? If you want to learn something you should try and try even if it's hard just to accomplished it. And I did!

Lumilipas ang panahon ng wala si mama, wala sila Megs at Clyde; at wala din siya. But, I manage to indure it. Tiniis ko lahat at salamat din kina dad at sa family niya dahil tinutulongan din nila akong makapag-adjust at makalimut. At buti nalang din dumadalaw sakin si mama dito every summer kaya nawawala din yung lungkot ko.

Sa loob ng 7 taon, hindi ako umuwi ng Pilipinas. Hindi naman dahil sa ayaw ko ngunit nung mga panahong fresh pa sa isipan ko ang mga nangyari, ay hindi ko parin talaga kayang umuwi.

Dito na rin ako nagpatuloy ng pag-aaral ko hanggang sa makapagtapos ako't magkaroon ng trabaho. Lahat kinaya ko dito para makalimut. Pero nung mga unang taon ko palang dito ay gustong-gusto ko na talagang umuwi, dahil hindi ko na kaya ang lungkot dito at miss na miss ko na sila, at miss na miss ko na siya. :'( But my dad told me, "Don't go. If he can live without you then PROVE to him that you CAN also live without him. So please baby, don't hurt yourself too much." And it hits me! Sa sinabing yun ni dad napaiyak ako't nasakatan dahil totoo naman ang mga sinabi niya. Kaya niyang mabuhay ng wala ako kahit pa nung unang break namin. Kaya niyang mamuhay ng masaya ng hindi ako ang dahilan. Kaya niyang mabuhay ng hindi ako nakikita't nakakasama. Ang sakit lang :( Putek!