Kitabın eski adı: Minik Kadınım
"Ya bana dokunmanı hiçbir zaman istemezsem." diye fısıldadı. Ona bugüne dek dokunan herkesin ölmesini istedim.
&&&
Merhaba, ben Ayla... Size eksik kalan bir hikâyeden bahsedeceğim... Eğer dinlemek isterseniz...
Yirm...
Bazen bazı yanlışlar, onları yapmayı mümkün kılacak kadar doğrudur.
-Hayalet Yazar
_________________________
Bölüm şarkısı: We never change - Coldplay _________________________
Yiğit:
Evimiz, bahçesi annemlerin eviyle bir olan iki katlı ama toplamda beş odası olan küçük bir evdi. Burası tamamiyle annemin zevkiyle döşenmiş olduğundan Ayla'ya ilerde değiştirebileceğimizi söylemeyi aklımın bir köşesine not ettim. O ise şu an etekleri dikkat çekici bir şekilde tüylerle kaplı gelinliğinin içinde evi seyrediyordu. Ayla güzeldi. Bunu inkâr etmezdim. Onu seyretmeyi bırakarak dış kapıyı kilitledim ve ona gelinliğinin eteğinde yardımcı olarak üst kata çıkmamızı sağladım. Zira, evi gezmek ister gibi bir hâli yoktu. Yatak odasının önünde durduğumuzda tamamiyle iki yana açılmış kapının ardında yatağımız görünüyordu. Orada öylece Ayla'nın gerisinde durmuşken gördüğüm manzara nefes kesiciydi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Manzara oradan nasıl? Bir de gelinlik nasıl?)
"Bu katta üç oda var." Dediğimde irkilerek düşüncelerinden sıyrıldı ve odanın içine doğru birkaç adım ilerledi. Ardından giderek açıkta olan omzuna minik bir öpücük kondururken "Önce duş almak ister misin?" Diye sordum.
Tepki vermiyordu. Arkasından çıkarak önüne geldiğimde başı yere eğilmiş bir şekilde bekliyordu. Çenesinden nazikçe tutarak dudaklarını dudaklarıma yakınlaştırırken duyduğum hıçkırık sesiyle donakaldım. Gözlerimi açarak geri çekildiğimde Ayla'nın ağlıyor olduğunu görmek kendimi kötü hissettirmişti.
"Hey... Sorun ne?" Diye fısıldayarak omzuna dokunacağım sırada geri çekilerek "L-lüt-fen yapma." Demesiyle bir adım geri çekildim. Ayla şiddetle ağlıyor, kollarıyla kendini sarmaya çalışıyor gibiydi.
"Ayla iyi misin-"
Elleriyle kulaklarını kapatarak "Lütfen... İstemiyorum lütfen... Lütfen..." Dediğinde istemsizce ellerimi kaldırarak "Tamam... İstemediğin hiçbir şey olmayacak." Diye belli belirsiz mırıldandım. Olayın etkisiyle henüz içinden çıkamadığım bir şoktaydım.
Ben odanın ona en uzak köşesinde beklerken dakikalar sonra dâhi titremeleri geçmek bilmemişti. Adetâ yalvarırcasına "Bana ne yapmam gerektiği söyle." Dediğimde tekrardan istemediğini sayıklamaya başlamıştı. Hayır, sorumun cevabı bu değildi. Başımı ellerimin arasına almışken "Ben... Ben çıkayım mı?" Diye sordum.
Başını durmadan sağa sola sallıyor, elleriyle kulaklarını kapatıyordu. Odanın iki ayrı köşesinde duvar kenarına sinmiş beklerken tepkisiz bir şekilde aniden yere uzanmasına anlam verememiştim.
