DANGEROUS OR NOT?

Ανάμνησης μίας αγάπης 2

Καθόντουσαν στο δωμάτιο της και διάβαζαν για το αυριανό διαγώνισμα.

Δα:Έλα ρε Ιάσονα συγκεντρώσου δεν είναι δύσκολο.
Ια:Έλα ρε Δανάη αφού ξες πως δεν τα μπορώ τα αρχαία.
Δα:Ναι αλλά πρέπει να γράψεις κάτι.

Ο Ιάσονας πήρε το βιβλίο από το χέρι της και το απομάκρυνε.

Ια:Εγώ θα έλεγα να κάνουμε κάτι άλλο. Της είπε πονηρά και άρχισε να την φιλάει, αυτή γελούσε με την συμπεριφορά του.

Μετά από λίγο ήταν αγκαλιά στο κρεβάτι της και κοιταζανε ο ένας τον άλλον ήταν λες και μπορούν να μιλήσουν μόνο με τα βλέμματα.

ΣΤΟ ΣΉΜΕΡΑ

Η Δανάη καθόταν στο γραφείο και περίμενε να έρθει ο άντρας με τον οποίον είχε συναντήσει, η αναμνήσεις του άντρα που είχε αγαπήσει Ποιο πολύ την κυνηγούσαν παντού η όμορφες στιγμές τους αλλα και η μέρα που την άφησε, που την πλήγωσε.

ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΌΝ

Η Δανάη περίμενε τον Ιάσονα στο πάρκο όπου της είχε πει να συναντηθούν δεν τον είχε ακούσει καλά, είχε ένα σφίξιμο κάτω στην κοιλιά της ένα κακό προεστιμα.

Ο Ιάσονας την πλησίασε η Δανάη πήγε και τον αγκάλιασε αυτός όμως δεν έκανε κινήσει.

Η Δανάη απομακρύνθηκε και τον ρώτησε.

Δα:Ιάσονα τι έγινε? Γιατί είσαι έτσι?
Ια:Δανάη πρέπει να μιλήσουμε.
Δα:Πες μου.
Ια:Δανάη έκανα μια Μαλάκια και δεν ξέρω τι να κάνω.
Δα:Ιάσονα πες μου τι έγινε ξες πως πάντα είμαι εδώ για σένα.
Ια:Πήγα με άλλη.

Η Δανάη γουρλοσε τα μάτια της τον κοίταξε καλά και απομακρύνθηκε λίγο.

Δα:Πλάκα με κάνεις έτσι?
Ια:Όχι, είναι η αλήθεια.
Δα:Και τώρα?
Ια:Τώρα τίποτα.
Δα:Πώς το λες έτσι? Είναι λες και δεν σε νοιάζει.
Ια:Δεν με νοιάζει Δανάη το ήθελα και το έκανα.

Η Δανάη δεν το περίμενε αυτό, πίστευε ότι ο Ιάσονας την αγαπούσα εξάλλου είναι πολλά χρόνια μαζί.

Δα:Αυτή ήταν η αγάπη σου Ιάσονα? Έτσι μου δείχνεις ότι με αγαπάς εσύ?
Πειγενοντας με άλλες χωρίς να σε νοιάζει για μένα?
Ια:Δεν σε αγαπάω πλέον.

Αυτά τα λόγια την χτύπησαν κατευθείαν στην καρδιά, η Δανάη έχασε τον κόσμο γύρο της, "Δεν σε αγαπάω πλεον" αυτά τα λόγια γυρνούσαν στο κεφάλι της συνέχεια, δάκρια άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια της αλλά τα σκούπισε γρήγορα δεν θέλει να την δει να κλαίει κανένας δεν την έχει δει να κλαίει.

Δα:Το ξες πως δεν περίμενα κάτι τέτοιο από εσένα, ιδικά μετά από όλα όσα έχουμε περάσει μαζί.
Αλλά ξέρεις κάτι δικιά σου ζωή είναι καντην ότι θες.

Γύρισε και έφυγε τρέχοντας από εκεί αφήνοντας τον πίσω,  ήθελε να ανοίξει η γη να την καταπιεί, δεν μπορούσε να πιστέψει πως αυτός ο άνθρωπος ήταν το αγόρι που είχε αγαπήσει.

ΣΤΟ ΣΉΜΕΡΑ

Η πόρτα άνοιξε και ο άντρας μπήκε μέσα στο γραφείο της χαμογέλασε και της συστήθηκε το ίδιο και αυτή.

?:Καλησπέρα σας είμαι ο Λεωνίδας Αντωνίου. Έδωσε το χέρι του στην κοπέλα.

Δα:Δανάη Δελλη χαίρομαι που σας γνωρίζω κύριε Αντωνίου.
Λε:Σε παρακαλώ Δανάη,σκέτο Λεωνίδας τώρα θα δουλεύεις για μένα.
Δα:Όπως θέλετε.

Του χαμογέλασε το ίδιο και αυτός.

Ο Λεωνίδας ήταν ένας άντρας κοντά στην ηλικία της, ψηλός με μαύρα μαλια κάστανα μάτια και πολύ όμορφος.

Δα:Νόμιζα όμως πως θα συναντούσα τον Απόστολο Αντωνίου και όχι εσάς.
Λε:Ναι είναι ο πατέρας μου αλλά δεν ένιωθε καλά  όποτε ήρθα εγώ.
Δα:Κατάλαβα, ελπίζω να μην είναι κάτι σοβαρό.

Ο Λεωνίδας της χαμογέλασε αυτή η κοπέλα του είχε τραβήξει το ενδιαφέρον.

Λε:Λοιπόν καθίστε να μιλήσουμε για τα καθήκοντά σας.
Δα:Ναι φυσικά.
Κάθισαν και ο Λεωνίδας άρχισε να της εξηγεί καπια πράγματα.