Hep aynı sahne oynuyor durmadan. Oyun bitiyor, perde kapanıyor. Perdenin arkasında çığlıklar, kırıklar... Bir bakıyorum perde yeniden açılmış, hazırlıksızım bu kez. Devam ediyorum oynuyorum, her şey o kadar aynı geliyor ki diğerleriyle. Başa sardığım her noktada ben yeni bir başlangıç yapmıyormuşum oysaki. Ben önceki sayfayı yeniden açıyormuşum. Yeniden yazıyorum dediğim kelimeler, aslında öncekilerin geçirmesiymiş. Ben hayatı yaşıyorum zannediyormuşum, tek yaptığım başa sarıp yeniden oynatmakmış.*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
