*Bu kitap, sürekli birilerinin gölgesi altında kalıp kendini keşfedemeyen herkese ithaf edilmiştir. *
__________
"Hepimiz yalnız doğduk, sonradan kazandık birbirimizi."
Geçmişte yaşanan unutulmayan olaylar vardır. Bunlar bazılarımız için ip atlarke...
Başlamadan önce belirtmek isterim ki bu kitapta kadına şiddet ve tecavüzü normal kılan hiçbir unsur yoktur. Aksine karşı çıkılma vardır.
Umarım beğenirsiniz✨
(Medya : The Weeknd- Call out my name)
Sizi seviyorum ❤️
Keyifli okumalar!
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1. Bölüm : Radyo
"Ve çizdiğim tabloya benden başka kimsenin fırça vurmasına asla izin vermeyeceğim."
***
Hayat zorluklarla doludur. Her bir aşamasında birçok engelle karşılaşırsınız. Bazı engellerden kolaylıkla geçer, bazı engellerde ise kalırsınız. Ama sonra yavaş yavaş deneyerek diğer engele geçersiniz. Geçmeye çalışırken yaralanırsınız. Bunlar geçici şeyler olur bazen. Bazense neredeyse sizi öldürür. Bedeninizde, ruhunuzda kalıcı hasarlar bırakır. Onlardan asla kurtulamazsınız. Engelleri aşarsınız ama o aldığınız kalıcı hasar her aşamayı geçmeye çalıştığınızda sizi büyük bir çıkmaza sokarak acı çektirir.
Benim olayım da tam olarak buydu işte. Hayatımın en büyük engeli ile 4 yaşında karşılaştım. Babam tarafından şiddet gördüm. Her gece annemin babama ona vurmaması için yalvarışlarıyla kapattım gözlerimi geceye. Annem dayanamadı babamın şiddetine. Her sabah yanımda olurdu ben uyandığımda. Yüzü gözü babamın verdiği hasarlarla dolu olurdu. Uyandıktan sonra sessizce yaralarını, yüzünü, saçlarını okşardım. Bir sabah uyandığımda annemin cansız bedeni yanımdaydı. Anlayamadım önce öldüğünü, yine her sabah yaptığım gibi sevdim yüzünü. Ama annem hiç uyanmadı. Açmadı gözlerini.
Yataktan kalktım ve babamın evde olmadığını bilerek hizmetlilerin yanına gidip "Annem uyanmıyor." dedim. Tabi onlar hemen bir telaşa kapıldı. Akıllarına ilk önce annemin öldüğü gelmişti. Doğruydu da. Ben her ne kadar hiçbir şey anlamasam da koşarak odaya gittiler ve annemin ölü bedeniyle karşılaştıklarında tüm evi korku dolu çığlıklar doldurdu. Küçük aklım ne olduğunu anlayamazken o çığlıklar içime öyle işlemişti ki kötü bir şey olduğunu anlamıştım; annemin melek olup gittiğini... Sonra ise 8 yaşıma kadar babam tarafından dövüldüm. Annemin hırsını benden çıkarıyormuşcasına, öldürürcesine saatlerce döverdi beni. Ne evdeki hizmetliler çığlıklarıma dayanamayıp yanıma gelirdi, ne de komşular. Ve daha kötüsü neydi biliyor musunuz? Öz babam tarafından o yaşta tecavüze uğramamdı. Daha çocukluğumu yaşayamadan, çocukluktan çıkışımdı.
