My Big Boss | Kristel & Yohan Fanfiction

Kabanata 7

Kabanata 7

The crimson crystalline chandelier on the ceiling adds up my mood in this early morning. Its gigantic size illuminates the entire reception lobby, capturing the customers attention. Though it's hard to explain, but I am kinda excited and looking forward for what's heading for me today.

Maaga akong nagising at kaagad nagsaayos ng mga magiging schedule ni Yohan. Hindi man madali ang gawain pero nakayanan ko naman, that's why as soon as I finished it, I tidy myself and rush here in the reception like he told me last night.

Leaning back on the sofa, I inhaled the aromatic flowers displayed on the table then I profusely scan on the magazine pages, keeping myself entertain while I waited for Yohan.

Nakaagaw ng aking atensyon ang dalawang nakaupo sa kabila. Manghang-mangha ang babae sa lalaki at mukhang magbu-business partner ang mga ito dahil na rin sa mga sliders na pinapalita ng lalaki. I didn't mean to pry at them but a thought crossed my mind, will I be able to experience that kind of meeting with a new offers from big companies? I couldn't help but to smile and imagine.

"Really, I appreciate your works! I'm glad we worked with you," pagpuri ng babae.

"Thank you ma'am but It's almost time, I think we should have a brunch instead," the guy replied and lookover his wrist watch. "It's on me."

Kunot noo akong napatingin sa orasan ng cellphone ko. How absurd, it's seven in the morning but they're talking about brunch. Kinuha ko na lamang ang lipstick at salamin ko sa aking bag para mag-retouch pero nahagip ng paningin ko ang wall clock sa may receptionist.

It's 10:30 am.

Napatayo ako at kinunot ang mga mata.  Alas diyes talaga ang nakalagay roon! Iginala ko ang paningin sa buong reception at kita dito ang mga taong may pinagkaka-abalahan rin pero nagsialisan na para makapag-tanghalian na yata. I quickly went to the receptionist and didn't bother to ask.

Makulimlim ang langit nang pagkalabas ko ng hotel bumuhos ang malakas na ulan. Akala ko swerte ang darating sa akin ngayong araw pero parang hindi yata para sa akin ang araw na ito.

"Kuya please babayad po ako ng kahit ilang halaga basta sa K Ent. po!" paulit-ulit kong wika sa driver.

Kumunot ang kanyang noo at nagtataka akong tinignan, "Mwo?"

Marahas ang pagbuga ko ng hangin. Nasa Korea pa pala ako, kaya Hangeul Krsitel, hindi Tagalog!

"Chakamanyo," dagdag ng driver at matalim akong tinignan mula ulo hanggang paa, mas mababasa lang ako ng ulan dahil pa sa pagche-check ni manong, e!

"Seosangnim jusiyo animinda, I won't sit. Jebal ahjusshi."

Sa huli'y pinasakay ako. Ang akala ko'y tatampokan na ako ng malas pero masasabi kong swerte na nakapunta ako sa tamang building. Nakakahiya man na pinagtitingnan ako ng ibang empleyado dahil sa basang-basa ako at ang aking damit pero hindi ko na lamang inalintala ito.

Fortunately, I found the right floor of the office location with the help of an employee I just happened to cross to.

Maingat kong binuksan ang pintoan, malakas ang kulabog ng dibdib nang umingit ito. Dahan-dahan ang pagpasok sa opisina pero wala palang naroon. Napaimpit ako ng sigaw. Mas nauna talaga ako kay Yohan, wala pa nga siya rito sa mismong opisina niya. Buti na lang din, sapagkat hindi ko alam kung paano siya makikipagtungo sa akin.

Last night's conversation with him crossed in my mind. And I still can't believe where I picked up some courage to ask him such questions which he may find it intriguing. Kalaunan para sa akin ay nakaka-intriga nga, pero wala naman akong nais ipahiwatig. Iyon nga lang talaga, bakit may pa hug pa siya kagabi?