My Big Boss | Kristel & Yohan Fanfiction

Kabanata 5

Kabanata 5

"Ito pa, Kristel." Ani Kuya Roy na sapo ang iba pang paperworks.

Bumuntong-hinga ako tsaka hilaw na ngumiti nang tinanggap ang mga ito.

"Marami 'yan kasi natipon sa dalawang araw na absent ka. May iba rin kasing pinapagawa si Sir kaya hindi ko na nagawa pang i-check ang mga iyan," paliwanag ni Kuya Roy.

Umiling ako at ningitian siya. "Okay lang po, salamat. This is my job and I know you have your own work din po kaya ngayon gagawin ko po ito."

Nipis ang mga labi't nilagay niya ang kanyang dalawang kamay sa magkabilang bulsa, "Ayos na ba ang lagay mo? Wala ka na bang lagnat?" Tanong niya.

Nagkunwari akong umubo at tinakpan ang aking bibig. Paulit-ulit akong umuubo at nang bumaling ako kay Kuya Roy ay umatras ito, unti-unting lumalayo sa akin, nandidiri akong tiningnan at tinatakpan na rin ang sariling bibig at ilong nit.

"Mukhang malubha pa ang iyong ubo, iha. Pumunta ka ng clinic at pasensya na pero may iba pa akong gagawin kaya alis na ako," aniya dali-daling lumabas sa opisina, hindi na nag-hintay pa ng aproba.

Alone in the office, I stop from faking my cough and let out a thunderous laugh.

I took a leave for two days and reasoned out that I have a fever and cough. Pero sa totoo lang, ginugugol ko ang oras sa pagbawi sa youtube viewers ko at gumagala rin kasama sina Sue at Joao.

One week lang iyong sinabi ng aking manager ngunit ngayon ay magiging two weeks na. Natapos na ang isa ko pang commercial contract at hindi na nag-renew kasi gusto nila bagong modelo na naman. Wala akong ibang choice sa ngayon kundi ang manatili rito.

"Ma'am!" Tawag ko sa babaeng jowa ni Sir Yohan. Bumaling siya sa akin kaya tuluyan na akong lumapit.

Buti at pagkatapos ko sa mga pinagagawa ay nakita ko agad siya pagkalabas ko dahil nais ko talagang humingi ng pasensya.

"Good morning, ma'am. I really like to ask for an apology for the last time, you know hindi ko inakalang ikaw po pala iyon."

"No, it's okay. Actually, ako ang dapat magpasalamat sa iyo," aniya.

"Ay, naku wala po iyon. Siguro hindi talaga alam ng mga lalaki tayong mga babae, no? They don't know that simple gestures counts and it will make us feel better. But they don't seem to think that way," I said and chuckle.

"Exactly!" Pareho na kaming nagtawanan.

"Buti natiis mo iyang si Sir Yohan, ma'am? Kasi sungit ng ugali, e!" Biro ko.

Her brows lifted up. She cross her arms and supresses a laugh. "I'm used to it. You seemed very chatty, but I'm sorry I have an appointment. Maybe we could catch up some other time?"

"Sure ma'am! Sige po," then we part ways.

"Close kayo ni Ma'am?" Salubong sa akin ng isa sa empleyado, iyong mahilig makipag-chismisan.

"No. We just met in other circumstances before I work here," I said, in my mataray mode of course. E kasi baka anong chismis na naman nito.

She just nods and deserted infront of me.

Bumalik ako sa opisina na parang wala ang presensya ng aking utak. I may be existing here but my mind is somewhere out of this four corners. I tap the ballpen on the desk repeatedly. Completely dumbfounded, I stood up just to walk back and forth.

The chismosang trabahante na si ate kanina nakipagkuwento sakin tungkol kay Yohan and Kim. Yes, her name was Kim.

Though I don't believe in hearsays, si ateng naman ay mukhang reliable source. Tila ba isang star patroller na nagkakalap ng balita tungkol sa mga artista o sikat at ibinabahagi ito sa mga kuryosog tagapanood.

Nagdaan ang ilang oras at malapit na matapos ang working hours. Dahil sa bagot ay napagpasiyahan kong galawin ang bookshelves sa loob ng office. Tons of books were piled and well organized. In the other side of the room there is a nook, a small round table with a black-leather single chair was there making that spot instagrammable. Nagpunta ako roon at umupo, bitbit ang napiling libro galing sa shelf.

Para akong nabaliw sa nabasa. Kaunting linya lamang pero hindi ko na agad nagustuhan. I won't argue that people do have different tastes, yes, but when talking about books, Yohan wala ka man lang bang spice up sa sarili? Gosh, I didn't want to be mean but it's awful!

I was beig dozed off from reading books when someone knock on the door, revealing Kuya Roy. Early in the morning, he told me to go home immediately to pack my clothes enough for a week but I insisted not to. Kaya alam ko na kung ano ang ipinunta niya dito ngayon marahil ay kukumbinsihin na naman akong muli.

"Kuya naman ayoko nga tsaka saan ba punta at sino ang kasama?" Naiirita kong tanong.

"Remember the last few days before you were absent, Yohan asked you to be with him so now he ordered to send you there because it is really needed."

Sandali akong pumikit at bumuntong hinga, nagpipigil sumigaw. Hindi talaga ako tinatantanan ha! Ito ang dahilan kaya ako nag-absent dahil ayoko talagag sumama sa business meeting na iyan lalo na siya ang akig kasama.

"Mawalang galang na po kuya, secretary ka 'di ba? Edi ikaw ang kailangan roon."

"I went there for the past days that you were absent. I came back because I needed more here for the stuffs that you don't know anymore that's why you must be there for boss," he said with authority.

"Okay.. wait, isthere really no one else but me? Kasi ayaw kong pabayaan mag-isa ang nanay ko tsaka ang dami ko pa kailangan gawin tsaka-"

"All was taken care of, Kristel. Wala ka ng dapat ipagalala at wala ka rin naman gagastuhin roon kahit piso man lang."

"Ah basta kuya! Ayoko pa rin!"

Tumalikod ako, padabog na naglakad patungo sa shelves. Basta kapag parati lang ako nakaharap kay Yohan sa buong week na iyan ay hindi talaga ako papayag! Sungit pa naman nun.

"Alis na ako, may marami pang gagawin. But if you'll change your mind later or any minute from now don't hesistate to tell me..."

Lumingon ako sa kanya na hinapit ang pintoan. Bahagya siyang bumaling sa akin kaya nagkunware akong pinasadahan ng tingin ang mga libro. But in my peripheral vision he still looks at me, probably waiting for a chance that I would change my mind.

Tumikhim si Kuya Roy at nagsalita muli, "Ang sabi nga sa Korea daw punta n'yo."