The Ring :: HopeKook ✔

14

Hayatımızda bazı olayları dönüm noktası ilan edebiliriz. Bir sınavı başarıyla geçmek veya çok istediğin bir şeye sahip olmak gibi insanın hayatında ilerlediği çizgide yön değiştirmesine sebep olabilecek farklılıklar.

Hoseok, Jungkook hayatına girdiği zaman yolunun çiçekli bahçelere çıktığını düşünmüştü. Öyle güzel bir ilerleyişti ki bu sonu yok gibi, gelmeyecek gibi. Ama sonra Jungkook gitmiş ve Hoseok'un o bitmez sandığı güzel yolun sonu gelmişti.

Fakat şu an perdeyi çok az aralamış o merakına yenik düşerek camdan dışarıya bakarken kendisini o tanıdık çiçekli yollarda gibi hissediyordu. Perdeye sımsıkı sarmıştı parmaklarını ve araba kaputuna yaslanmış yeri izleyen bedene bakıyordu yüzündeki donuk ifade ile.

Ona kızgındı, kırgındı. Özlediğine inanmayacak kadar güveni yoktu ona. Yine de sevgisi silinse bile bir özlemi vardı Jungkook'a.

Belki de şu an burada olmasına sebep olan o olduğu için ve her bir alteri ile ona en içten şekilde değer verdiği için.

Değişmiş durmuyordu. Belki vücudu daha yapılı bir hal almıştı hepsi bu. Kot bir gömlek giymiş ve ilk iki düğmesini açık bırakmış, gömleğin kollarını dirseklerine kadar katlamıştı. Altında dar bir siyah pantolon vardı kot gömleğini içine verdiği.

Bir şekilde pes edip gideceğini umuyordu fakat apartmanda oturan yaşlı çift ağır adımlarla apartmana ilerlerken Jungkook açılan demir kapı ile kafasını kaldırmış ve yaşlı çiftin peşine takılmıştı.

Gelecekti, dairesine gelecekti. Polise şikayet etmeyi düşündü fakat en başta emindi ki evinin yerini veren annesiyken Jungkook'u başından savamayacaktı.

Perdeyi hızla kapattı ve geniş salonu turlamaya ve tırnak etlerini tedirginlikle yemeye başladı.

Ona bağırmak, kalbini kırmak, vurmak istiyordu. Kısa süre sonra zil defalarca çalmaya başlayınca ürktü ve elini yanında kalan koltuğun sırt kısmına yasladı.

"Hoseok, kapıyı aç lütfen sadece konuşalım." çaresiz ses tonu kulaklarına ulaşınca tırnaklarını elini yasladığı koltuğun sırt kısmına bastırdı ve titrek bir nefes verdi.

"Hoseok aç şu kapıyı, beni dinle. Ne kadar zordu senden ayrı kalmak bilmiyorsun! Lanet olsun gitmemeliydim. Seni unutacağımı sanmıştım." Hoseok bakışlarını odada gezdirdi ve ağır adımlarını kapıya doğru yöneltip kapının arkasında durunca yere çöktü.

"Hoseok, oradasın biliyorum." demir kapıya zayıf bir şekilde vurdu Jungkook. "Git artık." Hoseok çaresizce konuştu. "Hoseok! Hoseok seni görmeme izin ver." Jungkook kapıya defalarca vurdu. "Lütfen!" onun bu kadar özlem duyduğuna hâlâ inanamıyordu. Kapıyı açmak ve açmamak konusunda öyle kararsızdı ki.

"Hoseok!" Hoseok ayaklandı ve elini soğuk kapı koluna yasladı. Konuşmaktan zarar gelmezdi belki de. Bilmiyordu, onu karşısında gördüğünden beri ne yapması gerektiğini kestiremiyordu. Her şey allak bullak olmuş gibiydi. Sanki 1 yıldır düzene koyduğu her şey ufak bir üfleme ile yerle bir olmuş gibiydi.

Kapıyı yavaşça araladığında Jungkook kafasını kaldırdı ve dolu dolu gözleriyle karşısında kendisine ürkekçe, hayal kırıklığı ve tedirginlikle bakan bedene yüzüne yerleşen kocaman gülümseme ile baktı.

"Hoseok!" gözyaşlarını sildi ve karşısındaki cılız bedene kollarını sardı. Öyle sıkı sarılmıştı ki özlem duyduğu bedene. Onun için o kadar zordu ki.

İçmiş, kafasından onu atmak adına defalarca içmiş, bu şehirden kaçmış ama fark etmeden kalbine işleyen bedenin yanında almıştı yine soluğunu.

Hoseok, sarılışına karşılık vermedi fakat geri de çekilmedi. Sadece bekledi. Jungkook'un geri çekilmesini bekledi.

"Seni özledim Hoseok. Kocan seni özledi. Yemin ederim çok özledi." Jungkook gerileyip hâlâ parmağında olan şekli gösterirken Hoseok donuk bakışları ile parmağını gösterdi. Sanki hiçbir şey yaşanmamış gibi artık o iz yoktu.

Sanki ruhlarına işleyen sevginin göstergesi olan iz, Hoseok bu sevgiden vazgeçince yok olmuş gibi.

Jungkook'un yüzüne yerleşen gülümseme silinirken ince parmakları kavradı. Bu boşluğu görmek kalbinde bir acıya sebep olmuştu. Zorlukla yutkundu ve Hoseok'un dediklerinin kalbine bir ok misali saplanmasına izin verdi.

"Benim bir kocam yok. Sadece bir yanılgıydı, beynimin bir aldatmacası, kendimi kandırıp tutunmak istediğim bir şey. Fakat artık iyiyim ve ona ihtiyacım kalmadı."