I Am Blue × Minsung

✭14

4 ay önce

Changbin

Havalar yavaş yavaş ısınıyordu. Piknik ve yürüyüş yapmanın, bir kafede oturmanın, arkadaşlarla buluşmanın tam zamanıydı. Yani herkes dışarıdaydı ve ben, balkondan onları izliyordum. Onun dışında da uyuyordum. Üşengeçliğim haddini aşmıştı. Artık su içmek için mutfağa gitmeye bile üşeniyordum. En sevdiğim spor yatakta sağdan sola dönmek olmuştu. Normalde hareketli bir insandım ama neden böyle olmuştum bilmiyordum. Eski enerjimi geri getirmesi için Harry Potter'a yalvarmaya hazırdım.

Telefonumun ekranını açtığımda oynamaktan yıpranmış olan oyunları gördüm. Canım sıkılıyordu ve yapacak onca şeyin arasından birini bile seçemiyordum.

O sırada elim yanlışlıkla telefonun acil aramalar kısmına çarptı. Bir anda beynimin içinde havaifişekler patladı ve Jisung'a seslendim. Somurtuk bir suratla geldiğinde onu hemen yanıma otturttum. Genellikle bana yemek getirmesi için onu çağırdığından somurtuk yüzünü garipsememiştim. Haklıydı.

Aklıma gelen küçük eğlencemi ona anlattığımda yüzündeki ifadenin yerini heyecan kapladı. Belli ki bunu sevmişti.

Hemen aramalar kısmına girip rastgele bir numara salladım. Telefonun çalmaya başlamasıyla ikimizde yerimizde hareketlendik. Dördüncü çalışta telefon açıldı ve tüyler ürpertici bir ses tüm odayı inletti.

"Neden sabahın on iki buçuğunda beni uyandırıyorsunuz?"

Jisung da ben de ne diyeceğimizi bilemez bir şekilde birbirimize bakmaya başladık. Jisung tam konuşakken ondan önce davranmış ve aklıma gelen ilk şeyi söylemiştim. "Pizzalarımızda %50 indirim var. Pizza ister misiniz?" Jisung salakmışım gibi bir bakış attı.

"Hımm, aslında isterim. Nereden aramıştınız acaba?" dedi karşı taraftaki ses. Biraz daha sakindi ama hala boğuk hali korkutucuydu. Ama asıl konu bu değildi. Ne cevap vereceğimi bilemiyordum. Resmen kurt görmüş kuzu gibi kalmıştım. Kısa süren bir sessizliğin ardından karşı taraf konuşmaya başladı. "Numaranızı gizlememişsiniz. Adam işletmeyi de mi ben öğreteceğim size."

Ardından telefon kapandı ve Jisung'la göz göze geldik. "Adam haklı." dedi Jisung. Beynimde patlayan havaifişeklere küfür ettim. Nasıl olur da numarayı gizlemeyi unuturum aklım almıyordu. Hevesim kursağımda kalmış bir şekilde her bir deteyını ezberlediğim oyunlardan birini açtım ve her gün yaptığım gibi akşama kadar yatağımda oyun oynadım.

🍀🍀🍀

Sabah saat yediydi ve telefonum durmadan çalıyordu. Tatil zamanı en sevmediğim şey erken uyanmaktı. Güne dilime pelesenk ettiğim yaratıcı hakaretlerle başlamıştım. Telefonu elime alıp açtım, bu saatte kimin aradığını bilmiyordum. Gözlerimi aralayamadığım için telefonu direkt kulağıma koydum. "Kimsiniz?"

"Uykudan uyandırılmak nasıl bir hismiş?"

İşte şimdi uykumdan eser kalmamıştı. Bu, işletmek için aradığım çocuktu. Sesi düne nazaran daha eğlenceli geliyordu. Telefon numaramın onda olduğunu unutmuştum.

"Ben seni on iki buçukta aramıştım. Sen beni altıda aradın. Bu haksızlık."

"Hmm..." Düşünmeye başladı. "O zaman yarın sen de beni altıda ara?"

"Sonsuza kadar böyle devam mı edeceğiz?" diye sordum. İçinde bulunduğum durum fazlasıyla saçmaydı.

"Sonsuza kadar değil ödeşene kadar. Ha bu arada günaydın ve bay bay." dedi ve yüzüme kapattı. Gelen bip sesiyle sırıttığımı fark ettim. Yüzümü yıkadıktan sonra mutfağa geçtim ve -uzun bir aradan sonra ilk defa- kahvaltıyı hazırladım.

Ertesi gün sırf onu aramak için sabah erkenden uyandım. Sonraki gün yine, ardından yine derken her sabah onunla konuşur olmuştum. Bazen o beni arıyordu. Bazense ben onu. Alarmlarım artık o kadar da rahatsız etmiyordu. Ertele tuşuna daha az basıyordum.

Akşamları da birbirimize mesaj atıyorduk. Bu sistem bizim isteğimizin dışında gerçekleşmişti.

Zamanla aramaları sadece sabah yapmamaya, mesajlarıysa sadece akşam atmamaya başladık. Artık sıkıcı oyunlarımı telefonumdan silmek için geçerli bir nedenim, dışarı çıkmak ve erken uyanmak için de önemli bir sebebim vardı.

~🍀~

Görüşmeyeli 1 sene old- tamam tamam bunu yapmayacağım pdlslfşsödld.

Canım çok Changlix yazmak istedi ben de kendimi kıramadım.