LOOSING YOU

AQUIRA'S POV

Damon thought, na maaagapan ko pa ang sakit ko which is not.I know in my self na hindi na ako makaka survive pa.Kinausap ko lang ang Doctor na huwag ng sabihin dito ang totoo dahil mag-aalala lamang ito.Mabuti na lang at nag-agree naman ang Doctor ko kahit labag sa kalooban nito.Ang alam lang ni Damon ay kinailangan ko pa ng obserbasyon kahit mga ilang araw sa hospital.Pero ang totoo niyan tinatagalan na lang ako ng ilang araw para manatili pa sa mundong ibabaw.

He was currently sleeping at tinitigan ko siya habang sumisinghot-singhot dahil umiiyak ako pag naiisip kung malapit nang bawiin ang buhay ko.I can't also accept na iiwan ko na ang taong to sa mundo.Kaso kung kaya ko lang pigilan ang lahat.Kung kaya ko lang humingi pa ng isa pang pagkakataon para lang makasama siya ng mas matagal ay hindi ko na magagawa pa.Talaga namang nanghihina na ako.Pero pinapatatag ko lang ang loob ko para hindi niya ito mahalata.

“I will miss you my Baby.” Pag nawala na ako.Alam kung malulungkot ka.Alam kung hindi mo kakayanin pero sana kayanin mo parin.Mahal na mahal kita.” anang isipan ko kasabay ng pagpahid ako ng mga luha.

Bigla itong gumalaw at dumilat sabay napatingin sa’kin.Kaya nginitian ko siya.

“Hello,How's your sleep?.”tanong ko.
“Fine.Kanina ka pa ba gising?.”tanong nito pabalik sa’kin.
“Hindi naman.Tama lang po.”saad ko.

I was about to cry when he gave me a handsome smile on his lips.Tangina! I really can’t leave this kind of man!How will I survive! How I wish, I will just survive! Damn!

“Baby?Are you alright?.”tanong nito.
“Y-yes,baby.I am.Kumain ka na oh! It’s getting late.”saad ko.
“Nah.. I’m fine.Makita ko lang na okay ka,okay na din ako.”sagot nito.

And his words makes me cry.Kaso hindi ko lang iyon mapakita sa kanya dahil ayuko siyang mag-alala sa’kin kaya tumikhim na lang ako.

“Nah.. Baby ko ,you should eat.C’mon here.”pag-aaya ko sa kanya.
“Alright.. Alright.I can’t refuse to a beautiful girl.”nakangiting saad nito kaya ngumiti na din ako.
“Bolero talaga kahit kailan.”saad ko habang ipinaghahain siya ng makakain sa maliit na folding table sa harapan ko.
“Baby,kahit kaonti lang.Hindi naman ako gaanong nagugutom,eh!.” saad nito.
“Nah.. eat a lot.Kailangan mo ding malakas ka lagi.Ayukong nagkakasakit ka.Kaya kahit nandito tayo you should eat.Hindi pwedeng konti lang at mas lalong hindi pwedeng hindi.Maliwanag?.”kunwaring inaangatan ko siya ng isang kilay sabay tawa.
“Alright..alright.I give up.Panalo na ang Prinsesa ko.”saad nito habang nakataas pa ang mga kamay na nakangiti sa’kin.
“Now eat.”saad ko.

Kumain naman ito.Tinitigan ko lang siya habang ngumunguya at naiiyak na naman ako.
“If I could just turn back time.Kung maibabalik ko lang ang dati na wala pa tayong ibang iniisip kundi tayo lang.Iyong hindi ganito.Iyong masasayang bonding na walang halong problema.If I could just...” anang aking isip.Naputol naman iyon ng bigla niyang pinitik ako sa noo.

“What are you thinking?Parang ang lalim naman ng iniisip mo?.”tanong nito.
“Ah wala Baby ko.Hehe.Nakatingin lang naman ako sa iyo habang ikaw ay kumakain eh.”sagot ko at ngumiti.

Ngumiti lang ito sa’kin at pinagpatuloy ang pagkain.

“Wait,ikukuha kita ng tubig.”saad ko saka tumayo.

As I turned my back on him.I secretly wiped my tears. Saka ako naglagay ng tubig sa baho at hinarap siyang muli para i-abot sa kanya ito.

“Here baby! .”pag-abot ko sa baso dito.
“Thank you!.”nakangiting saad nito.
“You are always welcome,my love!.”sagot ko at ngumiti na din.

Damon’s POV

Lumipas ang dalawang araw at napapansin kung parang namayat lalo si Aquira.Namumutla lalo ang kanyang labi at mas lalo pa siyang nanghihina.Pero pinapakita lang nito sa’kin na hindi siya nahihirapan dahil alam kung ayaw nitong mag-alala ako.Ngunit hindi ko maiwasan ang mag-isip at mag-alala sa kanya.Hindi ko kayang i-imagine na kung “Paano na lang kapag nawala siya?Paano na ako? Hindi ko pa kaya.”