Love of the Dawn

Chapter 12

Donut

Padabog kong ibinagsak ang aking katawan sa sofa. Sobra akong naiinis at di matanggap na marinig palang ang ginawa nila ay naiinis na ako.

"Hoy, anong problema?" nagulat ako kay Tiago na ngayon pala ay nagkakape sa harapan ko. Di ko na siya napansin sa sobrang inis ko. At mukhang kagigising palang ng isang to.

Inirapan ko nalang siya sabay kuha sa donut na nasa mesa at mukhang di pa nabubuksan . Narinig ko pa siyang humalakhak kaya di ko na pinansin.

"Grabeh, ano bang problema mo at bakit ganyan ka ngayon? " natatwa niyang tanong sa akin. Sa halip na sagutin ay di ko nalang siya pinansin at sunod-sunod na linunok ang mga donuts na kakabukas ko palang.

"Dahan-dahan. Sige, baka mabilaukan ka dian?"aniya sabay higop ulit.

" Why don't you mind your own business. Wag mo kong pakialaman ngayon kumakain lang naman ako." I said it while eating donuts.

"Tss..insan I'm just concerned about you. Naalala mo naman ba si Michael?" pakanta niya pang binanggit ang name ni Michale as if I'm still affected. Not anymore until I met Adri.

Patuloy lang ako sa pagkain at inisnaban siya.

"Kung ayaw mong pag-usapan edi wag. Pero, may paalala lang ako ha. Bayaran mo yan. " aniya sabay turo sa donuts. Masyado talagang makwenta ang isang to, pati ako di pinatawad. Whatever, I can afford it. Nagkibit-balikat na lamang ako sa kanya at ipinagpatuloy ang pagkain. Ang sarap ng donut ngayon.

Habang abala ako sa pagkain ay abala naman si Tiago sa paghalakhak. Kunot noo ko na lamang siyang tinitignan habang nakakaubos ako ng donut. Nilalantakan ko ang mga donuts sa mesa ng may marinig akong mga yabag. Hindi ko na pinansin iyon dahil abala ako sa pag-ubos ng donuts.

"Hindi na kita titirahan ha. Uubusin ko na ang mga ito." sabe ko sabay tingin sa dalawang natitirang donuts.

"Okay lang naman sa akin kung ubusin mo yan. Yun ay kung sa akin ang mga donuts na yan."

Bigla akong napahinto sa pagkain. Napatingin ako sa natitirang donut sa mesa at sa isang nasa kamay kong may bawas na. Pagkatapos ay bumaling ako kay tiago na ngayon ay abot tenga ang ngiti. Para bang nagpipigil nalang siya ng tawa.

" Santiago!?" galit kong utas sa kanya. Kung hindi sa kanya kanino ito?
Kinalma ko ang sarili ko . Kung hindi siya baka naman mga kasambahay namin ang may-ari.

"Kanino to?..Kay aling Osang?" winagay way ko ang kalahating donut.

Umiling siya at mas lalong namula. Lalo naman akong nainis sa asal niya.

"Tiago, Kanino to?" pag-uulit ko.

Sa halip na sumagot ay natatawa siyang ngumuso sa aking gilid. Sinundan ko iyon ng tingin at nalaglag ang panga ko sa nalaman.

Parang gusto kong isuka ang lahat ng kinain ko. Nakahalukipkip siya at salubong ang mga kilay pero natatawang nakatingin sa akin. Napahawak ako sa mukha ko. Pero mas lalo siyang ngumisi ng abot tenga. Shit! Velle, what is happening to you?!

"Wow..three minutes lang akong nawala naubos mo agad ang isang dosenang donuts?" natatawa niyang tanong.

Kung gwapo siya kapag seryoso masasabi kong mas gwapo siya kapag nakangiti. Sana nga lang palagi siyang nakangiti pero hindi sa sitwasyong gaya nito. Kaya naman sa halip na matuwa ay nag-alab ang galit ko.

Agad kong binalik ang kalahating donut at sinarado ang box nito.

"Oh, bakit binalik mo pa?Okay lang sa akin. Bibili nalang ako mamaya." aniya na para bang wala lang sa kanya yon. Madami kang pambili dong?