Love of the Dawn

Chapter 3

Mansion

"Senorita, kumain ka na po. May pupuntahan daw po kayo nila madam Almira mamaya." bilin sa akin ni yaya Osing pagkatapos iiwan ang aking pagkain sa kwarto.

Pagkatapos ng pangyayareng iyon hindi ko na nakita si Mike. Muntik na siyang tanggalan ng lisensya dahil sa nangyari. Awang-awa ako sa kanya dahil pinagtatanggol niya ako sa mga magulang ko.
Disidido ng kasuhan siya nila mommy dahil sa nangyari kaya naman nakiusap ako sa kanila na kahit ano gagawin ko wag lang ituloy ang mga binabalak nila.

Pinatapon si Mike sa malayong lugar at doon na siya magtuturo. Sobrang sakit , hindi ko man lang siya nakausap bago umalis. Wala kaming closure, di ko alam kung hiwalay na ba kami o kami pa rin. Hindi ko alam. Sobrang sakit ng puso ko ngayon pakiramdam ko wala na naman itong nararamdaman. Manhid na. Lahat ng sakit naramdaman niya na.

" Velle, bring many clothes. You are going to stay there." napabaling ako kay mommy na nakasandal sa pinto ng kwarto ko.

"What!? ..How many days?"

He raised her brow. " It's not a day sweetie, It will going to be a year."

"Mommy!?"

Really!? I thought it's just a vacation. Sinasabe ko nga ba, they want me out of this place. Kasi nga malapit na ang election and dad is busy on our business. Si ate Ira naman babalik abroad.

"Yes, you will stay there. And that's final." she said then walked out.

Wala akong nagawa. Kapag si Mommy ang kalaban ko wala talagaa kong laban. In the end, siya pa rin ang nasunod.
It's a very long ride. Mommy accompanied me. Mayroon ding 10 oras na byahe bago makarating sa Namiraya at sa exact place ng aming mansion there are 2 hours na byahe pa. The ride is very exhausting. Hindi ko alam kung bakit napagod ako ,siguro dahil na rin sa kakaisip habang nasa byahe ako. I'm thinking of Mike, di siya nagpaparamdam hanggang ngayon. Sana tawagan niya man langa ko. I badly want to know if he's fine.

Malayo palang nakikita ko na ang aming mansyon na ilang taon ang tanda sa akin. I was 7 years old since the last time I saw this place. And this place is still incredibly beautiful. Buhay na buhay ang mga halaman at ang simoy ng hangin sa probinsya ay damang - dama ko. Napakaganda, ngayon ko lang ito naappreciate. Nakakatwang  tignan ang mga tauhan na abalang- abala sa paglilinis at pagpapaganda ng paligid.

Kung titignan mo sila para bang hindi sila napapagod at ineenjoy lang nila ang kanilang trabaho. Simple. Simpleng buhay lang ang meron sila.

" Mom, lahat ba sila sa atin nagtatrabaho?" I asked mom.

"Yes, lahat sila. Kaya naman pwedeng-pwede mo sila utusan kapag may kailangan ka. "

" Parang mas dumami sila ngayon?"

"Pinadagdagan ko talaga sila ,sweetie."

"Bakit po?"

" Isn't it obvious? I want them to watch you while we're not around. Kaya kahit saan ka magpunta may mga matang magmamasid sayo.  You cannot just go everywhere and do whatever you want. You are guarded, Velle." usal ni mommy sabay baba sa kotse. We are here. My parents can go that far. Wala na talaga siguro silang tiwala sa akin. Now, what will I do here? watch our men clean the whole mansion? Talk to our dishwashers?
I can't imagine myself here. This place is so boring.

As I walk down the aisle every eyes are on me and my mom. They look at us like a precious jewel. Gandang - ganda ba?. I smiled to them, they all smiled too. Oh, seems that they are nice people naman. Maybe I can deal with them later.

Pagpasok sa loob, there is a big staircase. At kapag lumakad ka doon para kang reyna sa sobrang laki t ganda ng pagkakadisenyo  dito. My family's ancestors are really rich! They kept this kind of mansion.