The Key And Her Sacrifices

Chapter 29: Where's Kenna?

~Ken's POV~

Pagtapos nung usapan namin ni Kenna ay naglock na siya ng tuluyan sa kwarto niya.

I've been worried sick kahit magkatabi lang ang aming kwarto. Hindi siya kumakain, hindi ko alam kung natutulog ba ng maaga ito.

Pero napag-alaman ko na kumakain siya kapag nasa labas ako o nasa kwarto. I'm still worried with her situation kasi alam kong nabigla ito sa lahat nang nangyayari.

My mind says to stop worrying kasi she'll get over it someday. Feeling ko, kailangan ko munang atupagin ang sarili ko.

Just as what my heart wants, pumunta ako sa bahay nila Shawn. I know she's still there. Hinding hindi ko papalampasin ang pasko ng hindi kami nangkakaayos.

Today is December 24, 6 pm. Christmas Eve pero wala akong nararamdamang kahit anong excitement. Not with my twin locking herself up and Chrissa not wanting to be with me even for a minute.

Surprisingly, nakabukas na ang gate. Hindi naman sa akyat bahay o magnanakaw ako pero desperado na ako. I need to talk to her.

Dumeretso ako sa mismong bahay at kumatok. Ilang beses na akong kumatok pero walang sumasagot.

Nakarinig ako ng kaluskos sa loob signaling that someone is here.

"Hello po?" I said but no one answered. "T-tao po?" Wala talaga. "Uh, Shawn? Chrissa? Mr. and Mrs. Alvarez? Ah, Tao po!"

Mga ilang minuto akong nakatayo. I know that there's someone in there.

I'm still not giving up. Dito lang ako.

But it looks like heavens heard my silent prayers at bumukas pintuan sabay kasabay ng pagtingin sa akin ni Chrissa.

She looks different.

Nakasuot ito ng black leggings, plain black t-shirt, black rubber shoes at nakatali ang kanyang ng mataas na bun ang kanyang madalas nakalugay na buhok. Bumagay naman sa kanya pero nagtataka pa rin ako.

After a few seconds ay naalala ko kung ano ba talaga ang pakay ko dito.

"Chrissa! Chrissa you're finally here!" Nagsimulang magkaroon ng malaking lump sa troath ko. "P-pwede ba tayong magusap. Please, Chrissa," nakatingin lang siya sa akin ng blanko. Wala akong makitang emosyon. "Uhm, s-sorry. Sorry kung napagsabihan kita ng mga g-ganung salita. I didn't mean to. I was just---"

*Pak!*

Hindi ko na naituloy pa ang aking sasabihin nang maramdaman ko ang malakas na pagpalo palad niya sa pisngi ko. Parang kumalabog ang buong ulo ko dahil sa sampal niya.

I never knew she can slap that hard. Actually, never kong naisip na nananampal siya.

I looked at her kahit medyo nahihilo ako. Her eyes were filled with anger.

"Wala kang kwentang kapatid" sinabi niya ng mahina pero punong puno ng emosyon. Gulat ko siyang tinitigan. Anong bang sinasabi niya? "Wala kang kwentang kambal!"

Nagulat nalang ako nang sinipa niya ang mukha ko kaya napaupo ako. Hindi gaanong masakit pero kapag galing sa kanya ay nakakapaso. Tinapakan niya ang dibdib ko kaya napahiga ako.

"Wala kang kwentang kapatid kay Kenna! Iniwan mo siyang mag-isa sa inyo!" Hindi na ako gumalaw. Tears threatening to fall pero pinipigilan ko talaga. "Iniwan mo siya, tapos ano? Nandito ka? Para saan?!" Para sayo. Para magkaayos na tayo. Para di na magalit si Lyza. "Para humingi ng tawad sa akin?" Tumingin ako sa kanyang napakagalit na mata. What's wrong? Di ko maintindihan. "Napakaselfsih mo! Iniwan mo siya para lang dito?!" I looked at her. I'm so confused right now. Ano bang meron? Siguro nakita niya ang confusion sa mukha ko kaya nagulat rin siya. "You don't know?" Lalo akong nalito. What? "Ha! Hindi mo alam?! Hindi mo alam ang nangyayari sa kambal mo dahil sa selfishness mo?!"