In love with my step brother 2

Κεφάλαιο 13

Άνοιξα τα μάτια μου. Ένιωθα τα βλέφαρα μου βαριά και όλο μου το σώμα κουρασμένο. Οι κουρτίνες ήταν ακόμη κλείστες όμως καταλάβαινα πως έξω την μέρα από το αδρανές φως που φώτιζε ελάχιστα το δωμάτιο. Η ώρα ήταν 12 το μεσημέρι. Ο Ίαν δεν ήταν στο κρεβάτι όμως ο Γκέιμπ κοιμόταν ήρεμος στην κούνια του. Άγγιξα απαλά με τα ακροδάχτυλα μου την πληγή του και προσπάθησα να μην κλάψω ξανά. Τον σκέπασα λίγο καλύτερα και βγήκα έξω από το δωμάτιο.
Στο σαλόνι καθόταν ο Ίαν με ένα τηλέφωνο ανάμεσα στον ώμο και το αυτί του, χωρίς μπλούζα, με μόνο ένα παντελόνι πιτζάμας.
«...Ναι, σας ευχαριστώ πολύ» είπε και το έκλεισε. Μόλις με αντίκρισε σηκώθηκε όρθιος χαμογελώντας και με πήρε στην αγκαλιά του.
«Πως κοιμήθηκες;» με ρώτησε στο αυτί και εγώ έσφιξα τα χέρια μου γύρω του.
«Καλά... Εσύ;»
«Μια χαρά, μην ανησυχείς» είπε και με άφησε. Τα μάτια μου είχαν μαύρους κύκλους και ένιωθα να κρυώνω σιγά σιγά.
«Ποιος ήταν;»
Ο Ίαν πήγε προς την κουζίνα και εγώ τον ακολούθησα.
«Απο το γραφείο. Τους ενημέρωσα πως δεν θα πάμε» μου απάντησε και άνοιξε τον φούρνο. Από μέσα έβγαλε μια ομελέτα και μου την έδωσε.
«Φάτην, χρειάζεσαι δυνάμεις»
Την πήρα και κάθισα στο τραπέζι.
«Λέω να μην ξανά πάω. Θέλω να μένω εδώ με τον Γκέιμπ» είπα και έβαλα την μπουκιά στο στόμα μου. Ο Ίαν μαγειρεύει υπέροχα και σίγουρα θα έτρωγα άλλη μια.
«Σκεφτόμουν... Μήπως πάμε στους γονείς μας, πάλι»
Άφησα το πιρούνι κάτω και τον κοίταξα συγκεχυμένη. Να γυρίσουμε πάλι; Έχουμε πολλές αναμνήσεις εκεί, αλλά δεν θέλω να μένω με τους γονείς μου... Θέλω να είμαι με τον Ιαν και το παιδί μας, όμως... Αν ξανά επιστρέψουν;
«Λες να μην μας βρούνε εκεί;»
«Δεν ξέρω, μπορεί να μείνουμε εκεί προσωρινά, μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε. Δεν θέλω να κινδυνεύσετε, ούτε εσύ ούτε ο Γκέιμπ»
Είχε δίκιο. Πάντα έχει δίκιο.
«Εντάξει. Θα πακετάρω και θα ειδοποιήσω την μαμά μου»
«Τους πήρα τηλέφωνο. Άκουσαν αυτό που έγινε χθες. Που σημαίνει...»
«Πως ο μπαμπάς σου ξέρει για αυτούς;» συμπλήρωσα. Σταύρωσε τα χέρια του μπροστά στο στήθος του.
«Είναι πολύ πιθανόν. Έγινε αυτό ακριβώς που θέλαμε να αποφύγουμε».
Έδειχνε θυμωμένος και ταλαιπωρημένος. Αμφιβάλλω αν κοιμήθηκε καλά. Ο Γκέιμπ ξεκίνησε να κλαίει από την ενδοεπικοινωνιά.
«Θα πάω εγώ» είπα απαλά και σηκώθηκα αφήνοντας το τελειωμένο πιατο μου εκεί.

«...είναι μόνο για λίγο αγάπη μου» είπε απαλά ο Ίαν καθώς έβαζα και το τελευταίο ρούχο στην ντουλάπα του παλιού του δωματίου.
«Το ξέρω. Είμαι εντάξει απλά γκρινιάζω λίγο» απάντησα και γύρισα να τον κοιτάξω. Το δωμάτιο δεν ήταν καθόλου αλλαγμένο όμως ένιωθα λες και είχα να έρθω πολλά χρόνια, ενώ είχε περάσει μόνο ενάμιση χρόνος. Ο Ίαν πέρασε από το κεφάλι του ένα φούτερ και ξάπλωσε στο κρεβάτι. Ήταν το πρώτο βράδυ που θα περνούσαμε εδώ μετά από καιρό και ήταν όλα τόσο φυσιολογικά που με τρόμαζε. Αφού τσέκαρα τον Γκέιμπ που κοιμόταν στο δίπλα δωμάτιο, χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα στην αγκαλιά του Ιαν που ροχάλιζε απαλά. Τον φίλησα στον κρόταφο και έκλεισα τα μάτια μου.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ναι οκευυυ βρίστε με 😁 άργησα πολύ και ανέβασα μικρό κεφάλαιο γειι 😒 ήμουν άρρωστη αλλά τώρα είμαι μια χαρααααα θέλω να κοιμηθώ οπότε πάω να ξεραθω 😂
Τα λέμε στο επόμενο 💞