When I met you

Chapter 37💫

Άνοιξα τα μάτια και ο Νίκος δεν ήταν δίπλα μου. Είδα την ώρα και ήταν 6:30. Σηκώθηκα και τον βρήκα στον μπαλκόνι να βλέπει τη θάλασσα.

Ε:Τί κάνεις εδώ

Τον ρώτησα και εκείνος μόλις με είδε χαμογέλασε. Με πήρε και έκατσα στα πόδια του. Ήταν αρκετά πρωί και ο ουρανός ήταν υπέροχος. Το μπλε του είχε μετατραπεί σε μια χρωματική παλέτα του κίτρινου του πορτοκαλί και του ροζ. Έχω ένα κολλημα με τους ουρανούς.

Ε: γιατί γιατί ξύπνησες τόσο πρωι;

Ν: δεν με έπιανε ύπνος

Ε:κατάλαβα... λοιπόν τι θες να κάνουμε; οι άλλοι σίγουρα θα κοιμούνται ακόμα

Ν: παμε στη θαλασσα;

Ε: παμε

Μπήκαμε μέσα και ετοιμαστηκαμε. Πήραμε τα απαραίτητα μαζί μας και φύγαμε. Στη διαδρομή για τη χθεσινή παραλία είχαμε δει μια αλλη η οποία ήταν αρκετά μικρή και ερημική. Αποφασίσαμε να πάμε εκεί.

Αφού φτάσαμε αφήσαμε τη μηχανή και κατεβήκαμε τα σκαλάκια που είχε. Ο ουρανός εξακολουθούσε να έχει αυτά τα χρώματα τα οποία τώρα απλώνονταν και στη θάλασσα κάνοντας την ατμόσφαιρα πολύ ρομαντική.

Εγώ άπλωσα την πετσέτα μου και ξάπλωσα. Μιας και δεν είχε ήλιο ακόμα έβγαλα το βιβλίο μου και άρχισα να διαβάζω. Ο Νίκος έβγαλε τη μπλούζα του και βούτηξε.

Όταν βγήκε ήρθε και ξάπλωσε στη δική του πετσέτα δίπλα μου

Ν: πάλι δεν θα βουτήξεις;

Ε: θα βουτήξω σε λίγο

Του λέω και χωρίς να το καταλάβω ξαναβρεθηκα μέσα στη θάλασσα για δεύτερη μέρα σερί.

Ε: Νίκο θα σε σκίσω

Του φώναξα απειλητικά και τότε ένιωσα τα χέρια του γύρω από τη μέση μου

Ν: εγώ θα σε σκίσω μωρό μου

Είπε αισθησιακά και με φίλησε με πάθος. Βγήκαμε στη παραλία και εκείνος ξάπλωσε ενώ εγώ έκατσα από πάνω του. Φιλιωμασταν για αρκετή ώρα μέχρι που τελικά πάλι καταλήξαμε να κάνουμε έρωτα.

Εγώ σας το είπα κουνελια θα καταλήξουμε

Όταν τελειώσαμε φύγαμε και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Πήγαμε για πρωινό με τα παιδιά και μετά ανεβήκαμε στα δωμάτια για να μαζέψουμε τα πράγματα μας. Σήμερα φεύγουμε. Περάσαμε πραγματικά πολύ καλά.

Ήταν ένα περίεργο 2ημερο. Με τον Νίκο είμασταν σαν να τα έχουμε ξαναβρεί ενώ δεν έχουμε πει κάτι. Δεν ξέρω τι να κάνω. Θέλω θέλω πάρα πολύ να τα ξαναβρούμε. Αλλά φοβάμαι...