Yeniden Güneşi Beklerken...
23.Bölüm'den sonrası...
-Sadece Zeynep ve Kerem bakışı açısından...
Amacım iki tarafında duygularını görmek,göstermek...
-Hem GB ile iç içe hem de farklı bir senaryo gibi düşünebilirsiniz.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-------------------------------------
(Zeynep'in Dilinden)
Yaz ayı.
Uzun süren yolculuktan sonra sonunda dere kenarında bir yer bulabildik ve minibüsü park ettik. Okul gezisiyle geldiğimiz yerin karşı tarafındayız sanırım. Oraya benzettim. Arabayı durdurduktan sonra evden çıkarken hazırladığım sandviçlerimizi yedik ve Kerem minibüsün arkasındaki yatağa yattı. İkimiz de çok yorulduk zaten. Kahve yapmak için ısıtıcıya su koydum. O ısınana kadar Kerem'in yanına yattım, göğsüne sokuldum.
Hava sabah sıcaktı ama akşama doğru biraz serinledi. Dışarıdan derenin sesi de geliyor.
Yine de her şey harika!
"Kahve yapıyorum, içeriz değil mi?"
"Olur güzelim"
"Aaahh Kerem iyi ki geldik! Hala rüyada gibiyim ama"
"Rüya değil sanırım. Ben de emin değilim. Yarın anlayacağım" –kıkırdadım
"Bu yatak, evdekinden rahat he. Şirketin yarısı senin olunca hiç çekinmeden harcadın değil mi?"
"Tabii ki. Her detayı düşündüm. Hatta şunu bile"
Yataktan kalktı, yatağın altındaki küçük çekmeceyi çekti, üzerine basıp minibüsün tavanındaki kola tutundu. Kolu geriye çekip sürgülü yeri açtı ve tavandaki cam panel ortaya çıktı. Şaşkınlıkla gözlerimi açıp gülmeye başladım.
"Bu ne?"
"Yağmur yağdığında ya da canımız istemediğinde minibüsün içinde durmak zorunda kalabiliriz. Senin klostrofobin var. Pencereler yetmediğinde bunu kullanırız. Hava da girer içeriye"
Yüzümdeki gülümseme yayıldı. Aptal aptal gülümseyip Kerem'e bakmaya devam ettim. O da çekmeceyi yerine itti, bana baktı gülerek. Kalbim sıcacık oldu sanki.
"Kereeemmm..."
"Ne? Ne oldu?"
"Ben nasıl bir hayır işledim acaba? Daha yaşım da küçük öyle çok büyük bir şey yapamam ama işe yaradım demek ki"
"Ahaha ne?"
"Bir şey yok. Seni seviyorum"
"Ben de seni"
Yatağa eğilip dudağımı öptü gülümseyerek. Tekrar yatağa oturdu.
Su ısınınca yataktan kalktım, kahveleri yapmaya başladım.
Benim unuttuğum her şeyi hatırlıyor resmen. Beni benim yerime düşünüyor. Canım benim. Gerçekten tavaya kadar her detayı düşünmüş. Küçücük bir ev gibi burası. Küçük ama işlevsel bir minibüs olmuş. Üstelik rahat hareket ediyoruz.
