Yeniden Güneşi Beklerken...
23.Bölüm'den sonrası...
-Sadece Zeynep ve Kerem bakışı açısından...
Amacım iki tarafında duygularını görmek,göstermek...
-Hem GB ile iç içe hem de farklı bir senaryo gibi düşünebilirsiniz.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-----------------------------
(Zeynep'in Dilinden)
Kucağımda yavru kediyle birlikte, Kerem'in yanında bir taşta oturuyorum. Üstümde baloda giydiğim elbisem, suratımdaki bozulmuş makyaj ve dağılmış saçlarımla...
Arkamızda da başımızı sokacağımız tek yer olan mekan duruyor. Kerem'in sahip olduğu tek şey belki de... Ama yanmış ve kullanılamaz halde olan mekan.
Ben aradıktan kısa bir süre sonra itfaiye geldi ve yangına müdahale ettiler. Etmeye devam ediyorlar. Biz de Kerem'le binanın yanındaki taşa oturduk ve öylece kaldık. Ne Kerem konuştu ne de ben. Birine haber de veremedik.
Başımı Kerem'in omzuna yasladım.
Hissizleştim sanki. Bir rüyanın içinde debeleniyor gibi hissediyorum.
"Biz bir çaresini buluruz Kerem. Üzülme, aşkım. Ben yanındayım"
"Yangının neden çıktığını sorduklarında bilmediğini söyleyeceksin Zeynep"
"Ne?"
"Söylediğimi yap. Geldiğimizde burası yanıyordu, bu kadar"
"Kerem, saçmalama"
"Zeynep!"
"Seni alamayacağım değil mi o karanlığın içinden? Hiçbir zaman alamayacağım! Yapma dedikçe, dur dedikçe devam edeceksin değil mi? Biz de sürekli zarar görmeye, bir şeyler kaybetmeye, bedel ödemeye devam edeceğiz... Yanındayım, diyorum, birlikte aşalım diyorum. Niye yoluna bakamıyorsun? Niye arkanda bırakıp tertemiz bir sayfa açamıyorsun? Niye sadece benim yanımda olmuyorsun Kerem? Bak bu kucağımdaki yavru bile yanabilirdi bugün"
Kararmış bakışlarını gözlerime dikti. Kendime itiraf etmesem de korktuğum Kerem yeniden karşıma çıktı işte. Ben bu Kerem'den korkuyorum ve onu durduramamak beni mahvediyor. Bana bakıyor ama beni görmüyor bile. Karşındakinin ben olduğumu unuttu belki. Zeynep'e bakmıyor şu an.
Sadece öfkeleniyor ve ağzından çıkacak her kelime beni yerle bir edebilir.
Kırılmaktan korkuyorum...
"Sen niye alışmıyorsun bana? Ben buyum. Geldiğinde de buydum, bundan sonra da böyle olmaya devam edecek. Sen neden değiştirmeye çalışıyorsun beni? Hala anlamadın! Ben değişmeyeceğim kızım. Kerem Sayer'im ben. Senin o minik kasabandaki dertsiz ergenlerden değilim. Ya da senin o kafanda kurduğun peri masalındaki Kerem de değilim"
Gözlerim doldu, dişlerimi sıkmaya başladım.
"Yaa... O yüzden dün sahnede benim için gitar çalıyordun, gecenin sonunda taşını denize atıyordun... Kerem sen değiştin ve değişeceksin. Artık bunu kabullen. Eğer iki kişi olmak istiyorsan, iki kişi devam etmek istiyorsan geride bırakmayı öğreneceksin. Kabul et artık! Ya sen içeride olsaydın? Ya Aksel sen buradayken yapsaydı bunu? Ne olacaktı o zaman?"
