Keuzes

Hoofdstuk 2

Ondertussen zat ik al weer in de auto richting huis. Ik was opgelucht maar vooral ook verbaasd. Verbaasd dat Jason niet was geflipt, maar er juist blij mee was. Ikzelf wist absoluut niet wat ik er van moest vinden. Arbortus was geen optie, maar of ik al klaar was voor een kind wist ik ook niet. Nu ik het aan hem had verteld werd het allemaal wel heel echt ineens. Vanochtend had ik al met de dokter gebeld voor de eerste echo. Waarschijnlijk was ik al ruim twee maanden zwanger aangezien Jason al twee maand vast zit. Via de dokter kon ik gelijk een afspraak maken bij de verloskundige en die had vandaag al plek. Sascha zou gelukkig met mij mee gaan.

Na een uur rijden was ik eindelijk thuis aangekomen. Sasch en ik liepen mijn huis in en ploften beide op de bank. De hele weg naar huis had ik nagedacht en was ik stil geweest. Dat was ook mijn beste vriendin opgevallen. "Gaat alles goed ? Wil je er nu wel over praten" vroeg ze voorzichtig. Ik knikte en begon mijn verhaal. "Tot mijn verbazing was Jason hardstikke blij. Hij wilt niet dat ik het laat weghalen. Hij heeft beloofd dat hij zijn leven gaat beteren. Of ik dat moet geloven weet ik niet." vertelde ik haar. Met een bezorgde blik keek ze me aan. Eigenlijk wist ik al gelijk waar die blik op sloeg. Jason had al een keer of 100 beloofd zijn leven te beteren. "Luister Chay, hij kan zoveel zeggen. Ik moet het eerst zien, dan geloven. Zovaak heeft jouw vent beloftes gedaan en wanneer kwam hij ze na? Voor de zoveelste keer zit hij vast." ondanks dat die woorden me pijn deden wist ik dat Sascha het goed bedoelde. Ik gaf haar dan ook gelijk en vroeg of we erover op konden houden. Ze knikte en we besloten om samen te gaan lunchen. Vanuit mijn appartement was je gelijk in de stad en bij ons om de hoek zat een ontzettend leuke brasserie. Daar besloten we te gaan eten. Terwijl Sascha een broodje kip naar binnenwerkte probeerde ik mijn bord carpaccio leeg te eten.

Na een gezellige middag in de stad zat ik nu in de wachtkamer bij de verloskundige praktijk. Mijn handen waren klam. Zenuwen gierden door mijn lijf. Geen idee wat ik kon gaan verwachten. Ineens voelde ik een zachte stoot in mijn zij. Doordat ik helemaal in gedachten was had ik niet opgemerkt dat mijn naam werd omgeroepen. Snel stonden Sascha en ik op. Ik gaf de verloskundige een hand "Chayenne van Weijl" en terwijl de verloskundige knikte stelde ze zichzelf ook voor "Fiona Rodenbarg, verloskundige, kom verder". Ze leek een aardige vrouw. Ik liep de kamer binnen en zag de bank staan met daarnaast echo apparatuur. "Neem plaats Mw van Weijl" en ze wees naar de stoel. Voorzichtig nam ik plaats. Na wat standaard intake vragen vroeg Mw Rodenbarg mij om mijn shirt omhoog te doen. Ze smeerde wat gel op haar echo apparaat en zei dat het wat koud aan kon voelen. Daarna rolde ze met het apparaat over mijn buik, zoekend naar de Embryo. Boven mij kon ik meekijken op een schermpje. Al snel had de verloskundige mijn baby'tje gevonden. "Gefeliciteerd , je bent ongeveer 11 weken in verwachting, het is al een feutus" zei ze enthousiast. Terwijl ik naar het scherm keek kreeg ik een warm gevoel van binnen. Zo'n klein levendje groeit er in mij. Mijn keuze was gemaakt. Dit was het doel in mijn leven. Sascha keek met me mee en ook op haar gezicht stond een grote glimlach.

Na de echo kreeg ik de printen ervan mee. Volgende week mocht ik weer naar Jason en dan kon ik ze gelijk laten zien. Door de echo stond mijn beslissing vast. Ik word moeder ! Toch blijft het gek dat er een mini mensje in mij groeit. "Ik ben zo trots op je Chay" zei Sascha toen we de verloskundige praktijk hadden verlaten en richting huis liepen. "Ik wil het houden" zei ik vol zelfvertrouwen tegen haar. Ze pakte mijn hand vast en zei tegen me dat ze me met alles zou gaan helpen. Het eerste wat voor mij bovenop stond was stoppen met roken. Ik had nog een half pakje sigaretten in mijn tas en terwijl we langs een prullenbak heen liepen gooide ik het pakje erin.

Na een wandeling van 20 minuutjes waren we bij mijn huis aangekomen. In plaats van de lift te pakken liepen we de trap op. Eenmaal binnen in mijn huisje plofte ik op de bank met mijn beste vriendin naast me. "Ik kan niet wachten tot ik Jason de echo kan laten zien" en terwijl ik dat zei keek ik Sasch aan. Ze glimlachte naar me maar ik wist dat ze het niet zo op Jason had de laatste tijd. Ze zei niks maar aan haar gezicht kon ik aflezen dat ze daar wel mee zat.

Sascha ken ik door en door. Ze is al jaren mijn beste vriendin. Vanaf dag 1 op de basisschool waren we super close. Het begon met een kinderruzie in de poppenhoek en door een preek van de juffrouw moesten we met elkaar leren te spelen. Beste keuze ooit. We hebben alles samen meegemaakt. Dat is ook de reden dat ik haar beter ken dan zij zichzelf kent. Nu gaan we aan een nieuw hoofdstuk beginnen en nog een stukje volwassener worden. Voor mij stond het namelijk al vast wie de peetouder van mijn baby zou gaan worden.

We zaten een filmpje op de bank te kijken toen me ineens wat te binnen schoot. Zonder er over na te denken flapte ik de vraag er al uit. "Sas , kom je bij me inwonen de komende twee maand?" en eigenlijk schrok ik van mezelf toen ik haar verbaasde gezicht zag. Toch knikte ze van ja.

Een week later .....

Het was al weer een week geleden dat ik mijn eerste echo had gehad. Vandaag was dan ook de dag dat ik Jason weer mocht gaan bezoeken. Eindelijk ging ik weer eens een keer met een goed gevoel naar hem te. De afgelopen maanden was dat niet het geval geweest. De reden waarom hij dit keer vast zat was voor mij namelijk moeilijk te accepteren. We waren dan wel vijf jaar samen en hij had een hoop criminele dingen gedaan, maar dit sloeg echt alles. Gelukkig heb ik de afgelopen week veel na kunnen denken en het eigenlijk wel een plekje kunnen geven. Hij had immers verbetering beloofd.