Keuzes

Hoofdstuk 5

*Week 36 van de zwangerschap*

Inmiddels was ik al weer 36 weken zwanger. Tot nu toe had ik best een fijne zwangerschap gehad, amper last van kwaaltjes. Wel had ik ontzettende vreetbuien. Tussen Jason en mij zat het goed. Hij was geminderd met zijn criminele activiteiten. Het enige wat hij nu nog deed was de verkoop van wiet. Daarnaast had hij een baan gezocht , hij werkte sinds kort op de vuilniswagen om meer vastigheid te crieëren. Vandaag had hij een dag vrij en zouden we samen naar de stad gaan om te lunchen. De hele ochtend had ik al een beetje buikpijn maar ik maakte me absoluut niet druk. Immers was ik nog geen 40 weken zwanger en had ik totaal niet het idee dat de baby eerder geboren zou gaan worden. De babykamer was al wel af. De muren waren geverfd in roze en wit, en het ledikantje, de commode en de kledingkast stonden er al in. Het was prachtig geworden. Elke dag nam ik er een kijkje in. Beide vonden we het eigenlijk best een gek idee dat daar straks een baby'tje in zou komen te liggen.

Terwijl Jason en ik ons klaar maakten om naar de stad te gaan werd mijn buikpijn heftiger. Het trok door naar mijn rug en op dat moment begon ik mij wel zorgen te maken. Ineens kreeg ik een raar gevoel dat het toch wel eens kon gaan gebeuren vandaag. Ik riep Jason, die in de badkamer was. "Jase , we gaan niet meer, ik voel me niet goed erbij" en terwijl ik dat zei kwam hij al naar me toe gelopen. "Je hebt toch geen weeën hé" vroeg hij met grote ogen. Beide mijn schouders haalde ik op. "Ik heb wel pijn" was mijn antwoord en ging op bed zitten. Jason liep weg en kwam een paar minuten later aan met een glas water. De pijn werd alleen maar heftiger en dat zag hij ook aan mij. "Het is klaar, ik bel de verloskundig" zei hij en pakte zijn mobiel. Terwijl hij met de verloskundige aan de lijn was voelde ik een erge kramp in mijn buik. Mijn vriend zag dit en voor hem was het duidelijk. De verloskundige melde dat we naar het ziekenhuis moesten komen omdat ik 36 weken zwanger was en het heel goed kon dat de bevalling al gestart was.

Eenmaal in het ziekenhuis ging het snel, ik had 6 cm ontsluiting en ontzetten erg last van de weeën.

Na twee uur, wat er trouwens wel 4 leken, besloot ik om een ruggeprik te vragen. De ontsluiting schoot namelijk niet op en de weeënstormen bleven maar komen. In mijn bevallingsplan had ik gezet dat ik geen ruggeprik of iets zou willen, inmiddels was ik daar dus al op terug gekomen. Gelukkig waren de zusters hier in het ziekenhuis ontzettend lief en kreeg ik vrijwel direct de prik.

Nadat de ruggeprik wat was gaan werken kreeg ik zelf ook wat meer rust. Ik was ontspannen. Helaas zat ik nog wel op de 6 cm ontsluiting. Dit kon wel eens een hele lange bevalling worden. Jason was de gehele tijd bij me gebleven. Ik keek hem aan en hij glimlachte naar me. "Wil je KFC of Maccie voor me halen?" vroeg ik terwijl ik mijn puppy ogen opzette. Hij wreef over mijn hoofd en liep weg. Net op dat moment kwam Sasch binnen lopen. Wat was ik blij om haar te zien. Ze kwam bij me zitten. Inmiddels waren we al in totaal 8 uur verder, vanaf het moment dat ik in de auto stapte richting het ziekenhuis.

Nadat Jason terug was gekomen met eten van both KFC & McDonalds kwam de verloskundige bij me. Ze wou even weer checken hoeveel ontsluiting ik had. Dat was maar goed ook want ze vertelde me dat ik inmiddels een heel stuk was opgeschoten. Acht centimeter ontsluiting had ik nu. "Schat, kan ik nog wat voor je doen?" vroeg Jason aan me maar ik schudde mijn hoofd.

Na ongeveer een uur of 3 kreeg ik ontzettende persdrang. Ik wist niet wat mij overkwam. Snel haalde mijn vriend de verloskundige erbij. Die checkte mijn ontsluiting. Het was tijd. Ik had 10 CM ontsluiting en mocht gaan persen. 
Na redelijk wat keren geperst te hebben voelde het alsof ik geen geslachtsdeel meer over had. Het deed zoveel pijn. "Nog een keer Chayenne , dan is ze er!" hoorde ik dus ik gaf alles wat ik kon. Niet veel later hoorde ik haar huilen en werd ze op mijn borst gelegegd. Wauw ! Daar was ze dan, mijn kindje. Dit was het mooiste gevoel van de hele wereld. Jason stond naast me en ik keek hem aan. Hij had tranen in zijn ogen en wist niks meer te zeggen. Hij streelde over mijn haar en keek naar de kleine. Ook Sascha was stil. Allemaal kijkend naar mijn kleine meisje. Wat was ze mooi.

Toen de artsen vroegen wat haar naam was liet ik Jason antwoorden. We waren het namelijk nog niet echt eens over de voornaam. We hadden er twee die we mooi vonden maar het maakte niks meer uit. Jason mocht bepalen. Stantvastig opende hij zijn mond om haar naam te noemen. Toen ik de naam hoorde werd ik helemaal warm van binnen. Jason had toch mijn naam uitgekozen als eerste naam. Als tweede die van hem. Naléyah Yaell Trustfull ons kleine wonder.