SONSUZA KADAR

Bölüm 5

Usulca önüne dönüp derin bir nefes aldı.
Annem
dedi. Durdu ve kafasını tekrar eğdi. Onu bu halde gördükçe kötü oluyordum. Elimi omzuna koydum. Ona güven vermek istiyordum. Elimi hissetmiş olmalı ki bana baktı minik bir tebessümle devam etmesini isteyerek kafamı salladım. Önüne döndü ve anlatmaya başladı.

Az önce evden aradılar. Annem , annem ölmüş.

Bunları söylerken kelimeler ağzından zor çıkıyordu. Bunları da duyunca gözyaşlarım daha bi kuvvetlendi.

Ne yapacağımı , ne diyeceğimi bilmiyordum. Ne denilebilirdi ki böyle bir durumda?
Ağzımdan dökülen sadece iki kelimeydi
Ben üzüldüm.

Yanımda hoşlandığım çocuk acı çekiyordu, bunu gözlerinde görüyordum. Ve ben hiçbirşey yapamıyordum. Bu durum iyi hissettirmiyordu.
Aniden gelen sarılma isteğimi engelleyerek
Mert
Dedim ve bana baktı. Gözyaşlarımı ve hıçkırıklarımı önleyerek kelimelerin ağzımdan dökülmesine izin verdim.

Şuan sana üzülme,ağlama diyemem ama Anneni ne kadar çok sevdiğini anlıyorum bu durumda. Biliyor musun ben şu lanet olası dünyaya gözlerimi açtığımda yanımda annem yoktu . Beni doğururken ölmüştü. Yani Annesizliği daha minik bir çocukken tattım ben, en azından sen büyüdün artık.
Annenin gözlerine bakıp ona onu sevdiğini söyledin , kokusunu içine çektin, dizlerinde uyudun huzurla.
En zor anlarında Annen hep yanındaydı.
Benim en zor anlarımda yanımda hiçkimse yoktu. Annen sana sevmeyi, sevgiyi öğretti.
Ben sevmek, sevilmek ne bilmiyorum. Annen sana hep güzel şeyler katmıştır. Seni cennetten izliyordur belki şuan ,bu kadar üzgün olduğunu görüyorsa eminim o da üzülüyordur. Çünkü hiçbir Anne evladının üzülmesini istemez. O yüzden böyle ağlayarak, üzülerek anneni üzme. Hem o ne kadar bu dünyadan ayrılmış olsa da sen onu hep kalbinde yaşatmalısın.

Hala kömür gözleri kahvelerimdeydi. Tekrar başlamıştı ağlamam, engel olamıyordum. O da sakinleşmiti sanki .

Sevgili okurlar lütfen yorum ve votelerinizi benden esirgemeyin olur mu ? 🧚‍♀️