Runaway

6. Missing home

Als ik in München uit stap, zie ik al gelijk dat het een grote stad is. Overal mensen. Ik voel me klein, maar ik moet verder. Ik laat me niet kennen. Ik loop richting de binnenstad. Eigenlijk heb ik hier niet veel te doen, er zijn wel shopwinkels, maar ik heb maar €20 bij me, en daar moet ik van slapen & eten. Ik besluit even uit te rusten en om 5 uur ga ik lopen, kijken of ik iets moois tegen kom, waar ik kan gaan slapen & eten.

Het begint een beetje te schemeren. Ik loop lekker door. Met muziek in mijn oren. Dan merk ik dat min batterij nog maar 11% heeft. Shit! Ik heb mijn lader niet mee genomen! Wat moet ik zonder mobiel?! Misschien kan ik iemand lader lenen.

Ik loop op een oude country weg. Het is verlaten. Soms een tractor, maar daar blijft het ook bij. Het begint nu echt donker te worden. Waarom ben ik in godsnaam de stad uit gegaan, daar waren zo veel hotels. Wat ben ik don zeg. Ik loop maar door, ik kan hier anders niks.

Mama belt weer. Ik neem niet op. Wat moet ik toch. Ik ben zo stom geweest. Ik had het helemaal fout, ik had thuis alles. Ja, ik werd gepest. Maar ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld als hier. In de verte zie ik een klein, oud schuurtje, wat op een bar lijkt. Misschien kan ik er wel slapen! Ik ren met mijn laaste energie naar het schuurtje toe. Ik moet eten. Ik ga dood, zo'n trek heb ik. Ik doe de deur open. Er is niemand behalve een oudere barman, met een schattig opa hoofd. 'Hallo, Ich bin aus den Niederlanden.' 'Aha, bitte, gehst du sitten.' Zegt hij. Ik versta hem een beetje, ik sta niet voor niks een 8.5 op mijn raport voot Duits ;). Ik mis thuis, school. Nooit verwacht dat ik dat zou zeggen. Toch is het zo. Ik heb hier niks. Een Iphone 5 opladen zouden ze hier ook wel niet hebben, denk ik.