Art ❦︎ |JJK|✔ [Tamamlandı]

🎨0.3

Jungkook beni görünce şaşkınlıkla baktı. "Sen o gün atölyedeki kişinin öyle değil mi?"dediğinde başımı hızla salladım. "İyi misin?"diye sorduğumda beni onayladı. Hemen yanındaki kıza aynı soruyu yönelttimki kız ağlayarak yüzünü işaret etti. Bir cam kırığı tam elmacık kemiğinin altına resmen saplanmıştı. Ben korkuyla ufak çaplı bir çığlık attım. Ambulansın aranması gerekiyordu hem arabadaki kisilere ne olmuştu?

Arkamı dönüp bakacağım sırada Jungkook dönmemi engelledi. "Bakma, bu görüntü psikolojini bozacak cinsten"dediğinde korkuya kapıldım. Adam ya da kadın ölmüş müydü?

Ambulansın ve polisin siren sesiyle birlikte kendime geldim. Polisler bana kısaca olanları sorunca anlattım. Beni tebrik ederek örnek vatandaş(?) olarak nitelendirdiler. Her yerde muhabirler kendi kanalları için çekim yaparken kameralarda görünmek istemediğim için çantamdan maskemi çıkartarak taktım.

Durkata bekleyen kıza acil müdahale edilerek hastahaneye kaldırmışlardı. Jungkook ile ben ise sanki hiçbir şey olmamış gibi okula yürümeye başlamıştık. O yaşadığı olayı kolay atlatmış görünüyordu ya da öyle gözükmek istiyordu. Olayı ben bile yaşamamışken benim bacaklarım hâlâ titriyordu.

Okulun yakınındaki bir kafeden geçerken ben gidip kendime kahve alacağımı söyledim ve vedalaşarak ayrıldık. Vedalaşma derken sadece, yarım saat teşekkür etmesi ve görüşürüz demesinden ibaretti.

Kafeye girince direkt boş olan yere çöktüm. Haberleri açıp bakmaya korkuyordum. Jungkook, görüntünün psikoloji bozucu türden olduğunu söylediği için korkmuştum.

Kahvem gelince teşekkür ettim ve ücretini ödeyerek çıktım. Derse zaten geç kalmıştım o yüzden çok acele etmiyordum. Yavaş yavaş Hukuk Fakültesinden geçtim. Bizim fakülteye burdan daha kolay gidiliyordu. Herkes elinde telefon dikkatlice bakıyordu. Bazı kişilerin fısıldamalarından duyduğum kadarıyla kazadan bahsediyorlardı.

Kendi fakülteme geldiğimde Sowon'u görmem uzun sürmedi. Koşarak yanıma geldi ve sarıldı. "Sen superman değilsin aptal kendini ne sandın ya kurtarmaya çalışırken ezilseydin"dedi hıçkırıklarının arasından. Kollarımı ona sardım ve sırtını sıvazladım. "Bana bir  şey olmadı ben iyiyim hem bak iki kişininde hayatını kurtarmış oldum"dediğimde popoma vurdu. "Yürü çabuk Bay Lee seni çağırıyordu"dediğinde gülerek ilerlemeye başladım.

Duyduğum fısıltılar dikkatimi çekmeye başlamıştı. "Ae Cha Jungkook'un hayatını kurtarmış" diyordu herkes. Odak noktası olmayı sevmiyordum ama görünüşe bakılırsa bir hafta böyle olacaktı.

🎨.

"Değişiklik yapalım dedik hep sen Jungkook'u çiziyorsun bu seferde Jungkook seni çizecek" dediğinde anlamaz gözlerle ona baktım. Bay Lee yine ne diyordu böyle? "Onlar final haftasında değil mi birde resimle mui uğraşacak?"dediğimde elini sorun değil anlamında boşlukta salladı.

"Buraya geliyor bile çağırdım hadi git ve hazırlan"dedi Bay Lee. Ben ondan cismen uzak durmaya çalıştıkça o bana yaklaşıyordu. Bay Lee'yi onaylayarak odasında çıktım. Beni çizmesi için beni incelemesi gerekiyordu en ince ayrıntısına kadar hemde. Ve Jungkook bana o kadar dikkatli bakarsa yaşayabilir miyim emin değilim.

Koridoru dönüp merdivenlerden ineceğim sırada karşıma çıkan beden ile sıçradım az kalsın merdivenlerden düşüyordum ki hızla beni tuttu. Belimdeki ellerini sıkılaştırarak beni kendine çekti böylelikle güvene alınmıştım. Tam ona bakıp teşekkür edecektim ki Jungkook olduğunu gördüm.

Hep beklemediğim yerlerde ve anlarda karşıma çıkıyordu. Aramızdaki mesafeden rahatsız olduğum için ger çekilecektim ki bakışlarını dudaklarıma indirdi. "Dudakların neden bu kadar beyaz?"