Winter [Kiseki] (COMPLETED)

16

Kiseki's pov.

"Good luck." Nilingon ko si Ma'am Vienna ng sabihin niya iyon. Hindi siya tumingin saakin at hindi din siya ngumiti.

"Sige po, ingat po kayo." I politely said and bowed a bit.

Agad akong lumabas ng sasakyan, hinatid kasi ako ni Ma'am Vienna dito sa school... isang linggo nadin ang nag-daan simula ng malaman niya ang lahat.

Umandar na ang sasakyan kaya tumalikod na din ako. Kahit sino naman, magagalit eh.

Nakaka-tatlong hakbang palang ako ng makarinig ng busina ng sasakyan. Napalingon ako at kasabay nito ay ang pag-roll down ng window ng sasakyan.

Bumalik sila Ma'am Vienna.

"What's the name, again?" She didn't bother looking to where I was.

Naglakad ako palapit. "Emilie Morgan... she's an old woman she lives in an—" hindi ko natapos ang sasabihin ko ng biglang umandar ng mabilis ang sasakyan.

That was rude but I deserve it. She cried in front of me begging for me to tell her that I was really her daughter, that everything she heard from my phone was all a lie, that she will believe me even after what she had heard— she still going to believe me even all the evidence (the phone, I... who can't remember, I... being so different) are pointing that I was not really her daughter.

Tumalikod na ako ng mawala sa paningin ko ang sinasakyan ni Ma'am Vienna. I sigh and started to walk.

"Kie!" Napalingon ako ng may tumawag saakin. Si Angelo pala.

Tumigil ako sa paglakad at hinayan siyang tumakbo palapit saakin.

"Sabi na eh ikaw yung magandang babaeng nakatalikod kanina." Hinihingal na panimula ni Angelo.

"Oh salamat." I awkwardly smiled. I don't know what conversation I should start. Should I complement him? Pero pag ginawa ko 'yun, baka mag-isip siya ng other possibilities sa pag-complement ko sakanya.

Nag-simula na akong mag-lakad ulit at sumabay naman si Angelo.

"Uhmm, Kie..." nilingon ko ang aligagang si Angelo pero hindi kami tumigil sa paglalakad.

"Ano 'yun?" Tanong ko.

"This past few days nakita ko lang na lagi kang malungkot at mukhang wala sa sarili. Ito oh, vitamins." Napatingin ako sa kamay niya ng tumingin siya dito. Hinawakan niya ang kamay ko kasabay ng paglagay niya dito ng isang boteng babasagin na may tatak ng isang kilalang brand ng vitamins.

Ngumiti ako. "Thank you." It was almost a whisper. I hate to admit it but I'm not really comfortable taking things and support from a person I barely knew.

"It's nice seeing you appreciate things like this." Mahinang bulong din niya.

"Bakit ko naman hindi maa-appreciate?" Tanong ko sakanya. Hindi parin kami tumitigil sa paglalakad. I wonder if we have the same schedule... I bet not, but it's rude to say that I should go first after he gave something.

"Because that's just a small thing?" He asked.

I chuckled. "For me, little things is the most appreciable..."

Tumigil na ako sa paglalakad ng makita na ito na ang room ko. Tumigil din siya.

Nilingon ko siya. He's staring at me with an amusement. I smiled a bit and point at the room near us.