CHAPTER 12
Delaney's POV
Nagaalala na ako feeling ko mababaliw na ako sa pag aalala matagal ko na kasing napapansin na matamlay si zeik pero lagi niyang sinasabi na okay lang siya kaya kaya binabalewala ko lang pero ngayon ang pinaka malala kase nahimatay na siya. Nandito na kami ngayon ni zeik sa waiting area ng hospital siya ang una kong tinawagan tinawagan kanina buti nalang at nandito siya di ko alam ang ginagawa ko kanina nag panic ako.
"Delaney kain ka muna" pag aya ni Zeik sa akin pero di ko yun tinanggap
"Blake masyado akong kinakabahan sa kalagayan ni Zeik" tugon ko sa kanya
"Baka simpleng hilo lang Delaney" pangungumbinsi niya saakin
"Sana nga" pagsagot ko.
Maya maya ay lumabas na ang doctor sa emergency room
"Saan po ang pamilya ng pasyente?" bungad ng doctor
"Tinawagan na po namin papunta nap o sila" pagpapaliwanang ni blake at biglang dumating ang parents ni Zeik.
Na meet ko na pala ang parents ni zeik noong 5th monthsary namin ni zeik
*Flashback*
Delaney POV
"Babe pwedeng huwag nalang nakakahiya" kinakabahang sabi ko kay zeik kase naman si zeik nag pupumilit ipapakilalana daw niya ako sa parents niya.
"Babybabe di naman nangangain si mama at papa tsaka gusto ka nilang makilala" pagpapaliwanag niya
Nangiginig mga binti ko shet para akong maiihi
"Iho iha nandito na pala kayo" napatingin ako sa babaeng nasa mid 40s ang sopistikada niyang tignan pero mukha naman siyang mabait kaya medyo nawasan ang kaba ko ngayn.
"Ma pa girlfriend ko po si Delaney. Sorry po ngayon ko lang napakilala nahihiya po ee" pagpapakilala ni Zeik sa akin.
"Hello po tito at tita" nakipagkaway ako sa kanila. Kinakabahan talaga ako kasi akala ko di ako matatanggap ng parents niya.
"Halika babe upo muna tayo" sabi ni Zeik
"Sige babe" sagot ko at biglang lumapit ang mama ni Zeik na may bitbit na pagkain.
"Oh magmeryenda muna kayo habang naguusap" sabi ng mama niya
"Salamat po" sagot ko at masayang nakatingin sa akin ni Zeik na parang nang aasar
"Hehehe parang kinakabahan ka ata babe a" sungbat niya
"Ah hindi a. Sa totoo lang natatakot ako kanina kasi akala ko masungit parents mo"
"Ano ka ba naman Delaney. Alam mo masaya daw sila mama kasi ikaw daw ang girlfriend ko"
*End of Flashback*
"Maam pwede doon po tayo magusap" sabi ng doctor
"Sige diyan muna kayo iha" pagpaalam ng mama ni Zeik
Habang hinihintay namin ang mama ni Zeik, ang daming tanong sa aking isipan, okay lang kaya siya? Napahilamos ako sa aking mukha.
"Blake" tawag ko kay Blake na nagseselpon
"Hmm bakit Delaney" sagot sa akin ni Blake
"Okay lang kaya si Zeik? Bakit kaya siya ganun? Bakit kaya nahilo nalang sya bigla?" sunod na sunod na tanong ko kay Blake.
"Okay lang siya Delaney. Magiging okay siya" pangungumbinsi sa akin ni Blake sabay tapik sa aking likuran. Sana nga sabi ko sa aking sarili.
"Blake cr lang ako saglit ah" pagpapaalamm k okay Blake
"Sige" sabi nito sabay ngiti
After 3 minutes bumalik na ako at nadatnan ko sila tito at titan a naguusap kasama si Blake.
"Tito, tita ano pong sabi ng doctor?" tanong ko sa kanila na may pagalala
"Delaney may malalang sakit na pala ni Zeik tintawag itong ALS wala pang cure para sa sakit na ito kahit kaming mga doctor di namin alam kung paano gamutin ito" umiiyak na saad ng mama ni zeik para akong namamanhid unti unting tumulo ang mga luha ko. Napahagulgol ako. Paano na to di ko na alam gagawin ko siguro uuwi muna ako kase sa ngayon di ko pa siya kayang makita
"Hmm tito, tita, Blake uwi una ako sa bahay may kailangan lang akong asikasuhin sa bahay" paalam ko sa kanila uuwi akong wala sa sarili.
"Sige iha" tita said
"Hwag kang magalala kami muna bahala kay Zeik" Blake said
"Sige po uwi na po ako" sabi ko sabay ngiti at umuwi na ako sa aming bahay.
