Orman•bxb ✔️

"Dördüncü gün"

•Asaf•

Ormanda yolu bulmak için çıkmamızdan bu yana yarım saat geçmişti. Ne geldiğimiz o düz yoldan eser vardı ne de arabadan. Bir anda yok olmuş olamazlar değil mi?

"Yoruldum." dedi Gece bir taşın üstüne oturarak. "Ve acıktım."

"Ben de. Bir süre dinlenelim yolu aramaya devam ederiz."

"Bu kadar yürümemiştik kamp alanını bulurken. Bir şeyler oluyor Asaf. Ve bunlar hiç iyi şeyler değil."

"Sağol ya. Demesen fark etmeyecektik."

"Ölmek istemiyorum. Daha Kuzey'e açılamadım bile."

"Kuzey seni kıracak bir davranışta bulunmaz Gece. Ondan korkma."

"Korktuğum terslemesi değil ki. Eskisi gibi olmamaktan korkuyorum terslese daha iyi."

Ateş'e başta hissettiğim duyguları anladığımda ben de öyleydim. Ona uzun bir süre açılamamıştım. Daha sonra ilk adımı o attığında bana karşı bir şeyler hissettiğini anlamıştım. Ne kadar zeki olursam olayım asla onun kadar cesur olamayacağım.

"Ya hoşlandığı biri varsa?"

"Olsa anlatırdı Gece. Sadece kendi kendini umutsuzluğa düşürüyorsun."

"Söylemesi kolay. Hiç aşık olmadın ki."

"Hava kararmadan yürümeye devam etmeliyiz."

"Onların başına bir şey gelmesinden korkuyorum."

"Onlarda aynısının başımıza gelmesinden korkuyor."

"Yolu karıştırmam ile buraya düştük. Bütün suçlı benim."

"Saçmalama. O yoldan devam etmeyi ben istedim o zaman suçlu benim."

Aniden Gece'nin arkasını endişe ile dönmesiyle ben de o yöne baktım. En ufak seste bile tedirgin oluyorduk.

"Bir şey yok Gece."

"Sadece sanki bir çığlık duydum. Galiba deliriyorum."

"Sen zaten deliydin ormanı suçlama."

İkimiz boş boş gülmeye başladık. Gece her zaman benim en yakın arkadaşım olmuştu. Grup oluşmadan önce hep ikimiz vardık. Daha sonra ortaokul da Boray ve Kuzey ile tanıştık. Lise de Ateş ve Emir ile. Ateş hep grubun en çok tanınaydı. Okulun popüler çocukları olur ya Ateş oydu. Hep bana imkansız gibi gözükmüştü. Ama hiç bir şey imkansız değildir.

Kalkıp tekrar yürümeye başladık. Ama yürümemiz bir fayda etmiyordu ne yol vardı ne bir şey sadece ağaç,ağaç ve yine ağaç.
O yeşil şey de ne? Vay canına bir ağaçmış.

"Ağaca tırmanmalıyım." dedi Gece "Böyleyece daha iyi görebilirim."

"Dikkat et düşme. Yedinci sınıfta bu yüzden kolunu kırmıştın."

"Hatırlatma. Annem ve Kuzey beni azarlayıp durmuştu. Çok stresli zamanlardı."

"Ağaca patenle çıkmak neyin kafasıydı Gece?"

"Denemek istemiştim."

"Patenle mi denemek istedin gerizekalı?"

"Ya Asaf dikkatimi dağıtma düşeceğim."

Elimi ağzıma götürüp fermuar çektim. O ağaca çıkarken ben de etrafı kolluyordum. Orman'a güven olmaz.