"stockholm sendromu." dedi kuroo gülümseyerek. aynı anda maskesini de takıyordu. "ama beni bir daha hayatın boyunca görmeyeceksin."
"maalesef." dedi kenma; aynı onun gibi, duygusuzca. "ama sanırım unutmayacağım." dediğinde kuroo ona doğru bakıyordu. yüz ifadesi belli olmuyordu.
"sana bir şey diyeceğim." dedi maskenin altında. kenma onu dinliyordu. "kendini kimseye kanıtlamana gerek yok."
"bunu benim sana demem gerek."
"benim durumum farklı."
"kendine iyi bak." dedi kenma. ve ona son bir kez baktı. kuroo da öyle. kuroo çıktığında kenma da çıktı ve etrafta tanıdık biri var mı diye bakmaya gitti.
bu yaşananlar ona rüya gibi geliyordu. fakat değildi. hayat devam edecekti. kuroo'yu da bir daha göremeyecekti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
stockholm syndrome ⎯ kuroken
Fanfic• uyarı: şiddet, silah stockholm sendromu; rehinelerin, kendilerini esir alanların duygularını anlama durumuna gelmeleri ve daha sonrasında suçlulara yardımcı olmaya çalışmaları ve sonunda özdeşim kurmaları halidir.
