အခန္း - ၁၁

1.3K 166 21
                                    

Translator - ဇန္

(ZawgyiVer)

"ကိုကို သာတို႔ျပန္ၾကမယ္ေလေနာ္ ေမေမစိတ္ပူေနလိမ့္မယ္"

သူတို႔အစြန္ဆံုးအခန္းဆီနီးလာေလေလ ယုန္ျဖဴေလးရဲ႕ေၾကာက္စိတ္ႀကီးႀကီးလာေလေလပင္။
အဲ့ဒါေၾကာင့္ပဲအစ္ကိုျဖစ္သူကိုငိုသံေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးနဲ႔ျပန္ဖို႔ေျဖာင္းဖ်သည္။

"ေနဦးကြ စုန္းမႀကီးကေမွာ္အဆိပ္လုပ္ေနတာလားမသိဘူး"

မီးခိုးေရာင္ယုန္ေလးမွာေၾကာက္ရြံ႕ေနေပမဲ့လည္းသူ႔ေၾကာက္စိတ္ကိုသိလိုစိတ္ကလႊမ္းမိုးေန၏။
အခန္းထဲမွာဘာရွိေနလဲသိခ်င္ေနသည္။

"ကိုကို ေမွာင္လာၿပီေလ"

အမွန္ပင္။
လသာေဆာင္မွာအရိပ္အနည္းငယ္ထင္ေနတုန္းေပမဲ့တျဖည္းျဖည္းေမွာင္လာေနၿပီ။
သူတို႔ထပ္ေနဦးမည္ဆိုလ်ွင္ မီးအိမ္ မပါဘဲျမင္ရေတာ့မည္မဟုတ္။
သို႔ေသာ္မီးခိုးေရာင္ယုန္ေလးကေတြးသည္ - တစ္ခ်က္ေလးပဲၾကည့္မည္။
တစ္ခ်က္ေလးၾကည့္ၿပီးတာနဲ႔ျပန္ေျပးမည္။
သူတို႔တိတ္တိတ္ေလး၀င္လာတုန္းကလိုပဲတိတ္တိတ္ေလးပဲျပန္ထြက္သြားၾကမည္။
ထို႔ေနာက္ေတာ့မည္သူကမ်ွသူတို႔လာခဲ့တယ္ဆိုတာသိလိမ့္မယ္မထင္။

ခန္းတံခါးေယာင္ေယာင္ေလးပြင့္သြားသည္။
အခန္းထဲ၌မည္သူမ်ွရွိမေန။
ထိုအစားေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြသိမ္းဆည္းသိုေလွာင္ေလ့ရွိေသာအနီေရာင္ဘီရိုႀကီးတစ္ခုသာထီးထီးမာမာတည္ရွိေနသည္။
ထိုဘီရိုႀကီးမွာဖြင့္ပိတ္လို႔ရတဲ့တံခါးေတြရွိ၏။
အလယ္တံခါးဆီမွာေတာ့တစ္ခုခုကိုေသာ့ခတ္သိမ္းထားသေယာင္။
တံခါးရဲ႕တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီကတြန္းအားေၾကာင့္တံခါးရြက္မွာသိမ့္သိမ့္တုန္လ်က္။

ယုန္ေလးနွစ္ေကာင္ကေတာ့ထိုဘီရိုႀကီးရဲ႕အေရွ႕ဆီမွာေၾကာက္ရြံ႕စြာရပ္ေနသည္။

"ကိုကို ..."

ယုန္ျဖဴေလးကမီးခိုးေရာင္ယုန္ေလးရဲ႕အက်ႌစကိုဆြဲထားသည္။
ယုန္ျဖဴေလးဟာေၾကာက္လြန္းလို႔အသံပင္မထြက္ေတာ့။

မီးခိုးေရာင္ယုန္ေလးမွာလည္းကေလးပဲရွိေသးသည့္အေလ်ာက္ ထိုတံခါးကိုထပ္ဖြင့္ဖို႔ရာသတၱိမရွိေတာ့ေပ။
သူ႔ညီေလးကိုလက္ဆုပ္ကိုင္ကာနွစ္သိမ့္ရင္းထြက္ေျပးဖို႔ျပင္လိုက္သည္။

နွလံုးေသြးနက္နက္ 《နှလုံး​သွေနက်နက်》Onde histórias criam vida. Descubra agora