Love Of My Life (#Trust)

Chapter 7

Maagang lumabas si Hope. Yes, she decided na pumunta sa sinasabi na photo exhibit ni Zyjan. It's 4pm kaya may time pa siya para makauwi to freshen up.

Hindi niya sinabi sa binata na pupunta siya. Naisip niya kailan pa nahilig ang lalaki sa pagkuha ng larawan. Siguro nung nasa ibang bansa ito ay nakahiligan nito.

Pursigo rin ang binata sa panliligaw nito. Hatid sundo siya nito. Sabay sila kung mag breakfast and dinner. Wala siyang kawala sa lalaki. Bantay sarado siya rito.

Ngayon, alam ko na kung saan ilalagay yung sarili ko. Isang babae na nililigawan ng kanyang bestfriend. Actually kahit hindi niya na sagutin ang lalaki dahil eversince may relasyon na sila. Mapilit lang talaga si Zyj para daw makabawi.

And honestly kinikilig parn siya sa mga pasimpleng pagpapacute and pagpapansin nito. Kahit naman di kailangan dahil pansin na pansin niya na ito.

Napahalungkat si Hopie ng kanyang bag. She heard her ringtone. Alam niya na si Zyjan yun dahil may nakaset itong ringtone na espesyal kapag tumatawag ito.

"Hi" masigla niyang bati sa lalaki.

"Nasaan ka?"

"Hey relax. Huwag masyadong aburido. Nasa taxi na ako pauwi ng bahay."

"So, you're planning na umuwi pero di mo man lang ako nai message. Sana ako na ang naghatid sa 'yo."

I chuckled. "I presumed na busy ka kaya di ma ginawa. Anyway, I'll be going mamaya sa exhibit mo."

"Talaga? Please. Di bali nang di pumunta yung iba basta nandito ka."

"Mm.. talaga lang ha?" I teased.

"Totoo. Susunduin kita mamaya."

"No, no! Di na kailangan. Sasabay na ako kina mom. Pupunta din naman sila."

"Yeah. They will be there. Are you sure?"

"Yes."

"Okay. See you later baby. Bye."

Bye. I love you..

************

Oh great. Sabi ko di ba sasabay ako kina mom. But what happened is, iniwan nila ako. I don't have a choice but to drive myself patungong exhibit.

Pansin ko lang. Kakaiba ang mga ikinikilos ng mga tao sa paligid ko ngayon.

Mom and dad left me. Di ko ma contact ang gwapo kung kapatid. Saan naman kaya nagsusuot yun.

And now, I'm here na sa exhibit but seems na walang tao. But sigurado akong tama ang address na nasa invitation.

Di bali na nga. Baka nga exclusive and kaunti lang yung invited. And baka napaaga lang ako.

I saw a lady na nakatayo sa tapat ng entrance. And it seems na usher ito ng event dahil sa look nito.

She's smiled at me. Ibinigay ko sa kanya ang invitation. Ngumiti siya, "this way po tayo maam. Ako nga po pala si Rhea. Event coordinator."

Wow. May event coordinator pa ha. And she's beautiful.

"Wait po maam. In a minute magbubukas na po ang pinto." She smiled again. Napaka charming naman ng babaing ito.

"Am I late? Wala kasing time na nakalagay sa invitation."

"No maam. You're just in time. Sinadya po talaga ni sir na walang time yung invitation. It's an exclusive invitation. And you are a special guest."

Tumango tango na lamang ako. Cool.

Maya maya ay bumukas na ang pintuan. "Pwede na po kayong pumasok maam. Enjoy your night po." Ngumit uli ito at umalis.

"Thank you."

Magtatanong pa sana ako kaya lang umalis na ito.

Dahan dahan akong humakbang. Dim yung lights. Pero nakikita ko pa rin yung mga nakasabit sa wall. At napanganga ako sa aking nakita.

Shocked and in disbelief. Dahan dahan kung pinagmasdan ang mga larawan. All this are my pictures. Stolen shots, edited and photo shops.

Shet.

Alam ko ang mga shots na ito. And its really amazing yung mga malalaking frames na edited. It look stolen but ang gaganda ng mga effects na inilapat sa mga larawan. Nakakamangha at nakakabilib ang gumawa nito. Isa isa kong tiningnan ang mga ito.

I can't believe this. It's so amazing. Ang isang malaking hall na ito ay puno ng larawan ko. Naiiyak na ako.

Wala akong nakikitang tao sa paligid. I just realized na nakaspotlight na pala ako. And may nakita akong picture ko na may nakapaligid na lights. Nilapitan ko ito. It's me na nakangiti looking at the camera.

Ang ganda ko... wow great job sa gumawa nito.

"It's beautiful." Halos pabulong ko na sabi sabay haplos sa larawan.

"Yes you are." Pabulong na sabi nito. I know him. His presence was already in my system kaya hindi na ako lumingon. I felt his breath behind my ears. Sobrang lapit niya and it made me shiver.

"Kailan ka pa nahilig sa ganitong artwork?"

"The time na naghiwalay tayo. You're my masterpiece that I'm proud of. This is the concept of this exhibit."

"Exotic." I chuckled.

"They're not. Nakita mo naman di ba? You like it?"

"No, I don't." Mataman ko siyang tinitigan. And biglang nawala ang ngiti nito. "Honestly? I love it." At biglang bumalik ang masayang mulha nito.

Niyakap niya ako ng mahigpit. Ramdam ko ang bahagyang panginginig niya. Hindi niya ako pinakawalan hangga't hindi siya kumalma. "I'm glad to know that baby. A-actually may isang bagay pa akong gustong malaman. It scares me but I need this."

"What is i........." hindi ko na natuloy ang sasabihin ko nang bigla siyang lumuhod sa harapan ko.

No waaaay.. it can't be..😱

"Hopie, this photo exhibit, all these photos were my proof how I badly needed you in my life. Lahat ng ito inipon ko just to keep me sane habang wala ka sa buhay ko. And now that I'm back ayoko nang mamuhay pa na wala ka sa tabi ko. Please baby! .
...... marry me? .... "

Long pause..

😱

🥺

😥

😢

😭

😭

Yeeesssss!

I will marry you.🤯😢😭😭😭

Lights on...
Everybody came out happily and congratulating us.

Siguro sa iba ang bilis ng mga pangyayari. Pero di ba? Ilang taon din kaming nagkahiwalay ni Lind. Patatagalin pa ba namin kung alam naman naming mahal namin ang isa't isa?

***********

Short update ✌😊 😘

Thanks ☺😘