ostatni płatek róży » octavio ' octane ' silva«

siete

przepraszam za media, nie wiem co wstawić a tak jakby, ta książka i tak nie jest czymś, co czyta wiele osób, więc mogę sobie pozwolić na małe co nieco.

~•~

Wyrzuty sumienia nie przestawały mięczyć już i tak zmęczonej brunetki. W dodatku nikt jej nie pomagał, a sam barman tylko podsycał te nieprzyjemne uczucie, które gdzieś wewnątrz niej powoli rosło w siłę.

Myślała, że tylko ona była w tak kiepskiej sytuacji, a jednak nie mogła sobie wyobrazić, jak bardzo się myliła.

Po drugim końcu sali stał przecież Octavio, który od tańczenia tak się zmęczył, że jego gogle zaparowały, a on sam musiał je zdjąć (ukazując przy tym najpiękniejsze zielone oczy, jakie prawdopodobnie w tym świecie istniały), bo w końcu przewróciłby się na coś bądź kogoś.

Obok chłopaka zawsze krążyła gdzieś Ajay, która nie byłaby sobą, gdyby po raz kolejny nie próbowała bawić się w swatkę. Nie żeby była w tym zła, wręcz przeciwnie, bo to osoba, która nadaje się do takiej roboty jak nikt, ale...czasem nie była w stanie się zatrzymać, gdy ktoś mówił, że woli samotność. I tak było i tym razem, a jako, że Silva miał stały kontakt z różowowłosą, to ta średnio raz na kilka miesięcy chciała go z kimś zeswatać, i nie ważna była dla niej płeć, więc nie raz okazywało się, że ten chudy chłopak miał być idealną parą dla motocyklisty z brodą.

Na szczęście tym razem nie wybrała mu do pary pierwszego lepszego boksera, a tą spokojną dziewczynę, która sprawiała wrażenie, jakby miała zaraz zwiać do swojego pokoju.

Brązowooka namawiała swojego przyjaciela do zaproszenia Laury do tańca. W końcu nikomu to nie zaszkodzi, a jedynie coś może wydarzyć się między parą, jak na razie przyjaciół.

Posyłała zrezygnowane spojrzenia, równie strapionego sytuacją barmanowi. W końcu wyglądało na to, że do tańca nie dojdzie.

Octavio miał już serdecznie dość, ale nie mógł wybuchnąć.

“ uspokój się, uspokój się ” — krzyczał do siebie w myślach.

Był bliski zgodzenia się na prośby Che, byleby ta dała mu spokój.

I gdy już ze złością powiedział:

— dobra, pójdę do niej! 

Jej już nie było. 

Octavio był w lekkim szoku, tak samo jak te kilka osób, które jeszcze zostały na sali, bo jak to w końcu było pewne, większość legend ulotniła się po kilku minutach.

Kto został? Już tak właściwie tylko Elliot, Ajay, Natalie oraz Octavio, a przy ladzie z głową na blacie siedział majaczący Houndie.

Nikt się nawet nie zorientował, kiedy dziewczyna sobie poszła.

Ajay od razu skierowała swój morderczy wzrok na Elliota, podeszła do niego, i powiedziała szeptem:

— miałeś jej pilnować! zagadywać! — westchnęła i uderzyła się otwartą dłonią w czoło.
— teraz wszystko na nic. — jęknęła męczeńsko.

— oh no weź! przepraszam, okej? starałem się, ale ona była coraz bardziej smutna z każdą minutą gdy tu siedziała. miałem wrażenie, że zaraz się dziewczyna rozpłacze. Nie chciałem jej męczyć! — spuścił wzrok, czuł się winny, a nawet nie miał do tego powodu. Tak działała Lifeline, potrafiła wymusić na innych każde uczucie, co szokowało każdego.

Octavio w tym czasie uznał, że musi do niej pójść, w końcu jego przyjaciółka może teraz płakać w pokoju. Westchnął i ruszył biegiem do niej.

Tym czasem, do pokoju dziewczyny niepostrzeżenie wszedł Revenant. W sumie nie wiedział co chce z nią zrobić, zabić? Pewnie tak. I tak nie miał nic lepszego do roboty [ haha roboty rozumiecie bo Rev to robot hahahah ].

A ona siedziała odwrócona do niego tyłem, dalej miała na sobie tą wieczorową suknię. Nie płakała, ale nie czuła też szczęścia. Siedziała bez ruchu, i patrzyła się w ścianę.

Była w szoku, gdy poczuła na swoim gardle jakieś ostrze, strukturą przypominającą kamień. Nie krzyczała, w końcu, nie była pewna, czy aby na pewno nie chce umrzeć.

Octavio wbiegł do jej pokoju w ostatnim momencie, i gdy zobaczył co się dzieje, poczuł, że serce bije mu o wiele szybciej niż zwykle. Szybciej, niż kiedy spadał z klifu, szybciej, Miz kiedy jego nogi wybuchły, i szybciej, niż wtedy, gdy grał w na konsoli, ze swoją przyjaciołką.

Szatyn miał broń, zawsze gdzieś ją kitrał. Wyjął ją bez zastanowienia, celując w robota. Ten tylko warknął, wiedząc, że ktoś przeszkadza mu, w wykonywaniu jego ulubionej czynności.

— odejdź od niej, albo ilość metalu w twoim żelaznym cielsku zwiększy się o kilka naboi. — mruknął dość poważnie.

— Octavio, daj spokój, i tak nikt nie będzie narzekał, jedna dusza w na minusie czy na plusie co to za — dziewczyna nie dokończyła, bo przerwał jej zielonooki.

— oj nawet mnie nie denerwuj, compadre — westchnął podirytowany.

A Revenant w tym czasie wybił okno, o wyszedł przez nie, wpuszczając do środka świeże wiosenne powietrze.

Brunetka zakasłała kilka razy, i położyła się na łóżku, oddychając szybko.

Chłopak jedynie schował broń, patrząc na Laurę.

— nic ci nie jest? — powiedział, jakby chciał się upewnić, nie myśląc za bardzo o jej faktycznym stanie zdrowia.

Octavio czuł adrenalinę, w końcu ktoś mu tak bliski, był o krok od śmierci, i jeden zły ruch doprowadziłby do tragedii. Ręce zaczęły mu się trząść. Czuł się tak bosko, jak młody bóg.

Tylko nikt nie śmiałby mu powiedzieć, że bogowie nie ćpają.